15 เมษายน 2548 17:15 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
สองทาง...ที่ต่างกัน
เหนื่อย...และล้า มาเต็มที
น้ำตา ก็ไม่มี ที่จะไหล
ทุกทุกหยด มันรดจน หมดเกลี้ยงใจ
เสียงหัวเราะ ก็ร่าไป อย่างแสร้งทำ
มีหลายถ้อย ร้อยความ ที่อยากบอก
พอจะพูด กลับไม่ออก ยอกถลำ
กลับมากอง ในห้องใจ ไม่เอ่ยคำ
แล้วแกล้งทำ เหมือนไม่ช้ำ ไม่หวั่นใจ
แต่แท้จริง บางสิ่ง ยังสิงอยู่
ใจก็รู้ แต่ให้พูด ก็ไม่ไหว
เลยกดมัน ให้ลั่นอยู่ คู่จิตใจ
ไม่อยากรื้อ ยื้อขึ้นใหม่ ใจกลัวนอง
กลัวเธอรู้ แล้วจะดู เหมือนฉันบ้า
กลัวเวลา จะพาใจ แยกเป็นสอง
กลัวสายตา ที่พร่าเลือน จะเฉือนมอง
กลัวความจริง ไม่อยากลอง ให้หมองใจ
เก็บมันไว้ อยู่ในใจ ไซร้ดีกว่า
กักเวลา ที่ดีให้ ไม่ไปไหน
เก็บน้ำตา ที่ไร้ค่า ให้ตกใน
แต่กักขัง ใครไว้คง ไม่ได้นาน
และจะจำ จนวันตาย แล้วครานี้
จำคนดี จำวันดี จำคำหวาน
จำไว้นะ จะรักเธอ จนชั่วกาล
แม้คำหวาน จะฝาดลง ก็เต็มใจ
------------------------------------------------------
ทางของเธอมันคือทางแห่งชีวิต
ทางของฉัน มันลิขิตได้ที่ไหน
ทางของเธอ ถ้าไม่มี ฉันเคียงไป
คงเป็นทาง ที่สดใส ใหม่กว่าเดิม
ทางของเรา เดินเคียงกัน อาจทำได้
แต่จะให้ ทางเดียวกัน ยากส่งเสริม
ไม่อยากเป็น ขวามหนาม ขวางทางเดิน
ไม่อยากเป็นส่วนเกินของทางใคร
-----------------------------
15 เมษายน 2548 15:46 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
แม่ที่แท้จริง..คือใคร
พลางตาเอาแต่จ้อง.............................คอมฯไป
มันบ่มีประโยชน์ใด...............................แน่แท้
จับมีดฆ่าคนไป.....................................คอมนิ่ง เฉยนา
มีแม่เพียงนามแม้....................................แม่ใกล้ ตนเอย
**แรงบันดาลใจมาจากบทความของในหลวงที่เขียนเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ว่าให้ความรู้ได้ แต่ไม่อาจสอนคนเกี่ยวกับเรื่องจิตใจ ไม่อยากให้เด็กติดคอมเกินไป
จนลืมพ่อแม่ที่แท้จริง
**บทความนี้อ่านเจอในข้อสอบค่ะ เลยแต่งไว้ตอนสอบ ยังไงขอบคุณนะคะที่
เข้ามาอ่าน
15 เมษายน 2548 04:35 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
รักใครก็อย่ารักจนบ้าเลนนะคะ
รักพอดีๆ ก็พอแล้ว
แล้วก็รักให้นานๆ...ตลอดไป
------------------------------
รัก...จนบ้า ((เพราะคำชาย))
ยังคงนั่ง หลังพิง แนบอิงฝา
เหมือนคนบ้า ที่สองตา มีคราบใส
เบื่อตัวเอง เบื่อชีวิต เบื่อจิตใจ
นึกอะไร อยู่ทำไม ไยไม่นอน
นาฬิกา บอกเวลา สามสามเจ็ด
เลื่อนมือเช็ด เม็ดน้ำตา ที่หน้าหมอน
ยังคงถือ มือถือ มือสั่นคลอน
หวังให้ตอน เช้ามาถึง ซึ่งต้องทน
มองจันทรา ฟ้าไม่ครึ้ม แต่ซึมเศร้า
มองใจเรา แล้วกลับเศร้า กว่าล้นพ้น
มองน้ำตา ที่หลั่งมา อย่างร้อนรน
มองรูปภาพ ของบางคน ที่หายไป
หวังตอนเช้า เขาคงทำ อย่างที่ว่า
หวังเวลา จะช่วย ให้สดใส
แต่ยิ่งหวัง กลับยิ่งพัง ยิ่งสั่งใจ
ว่าอย่าหวัง ไปให้ไกล กลัวเจ็บนาน
เชื่อทุกคำ ทุกคาย ที่ชายบอก
เชื่อทุกคำ ที่ซ้ำ-หลอก แบบหน้าด้าน
เชื่อคำชาย กลายเป็นหญิง ที่ป่วยการ
เชื่อคำหวาน ที่ชายนั้น ได้สัญญา
มองเวลา อีกที สี่ศูนย์หนึ่ง
มองตัวเอง ยังนั่งซึ้ง อนึ่งบ้า
มองชีวิต ที่ชิดรัก จนชักชา
สุดแต่ดิน สุดแต่ฟ้า จะเข้าใจ
14 เมษายน 2548 17:29 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
การรอคอย..เป็นสิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้
แค่บางที...เผื่อเค้าจะรับรู้บ้าง...เท่านั้นเอง
--------------------------------------------------------
เจ็บ ((หญิง))
พอเถอะ....
ถ้ามันยาก..ไม่อยากฝืน
ถ้าเดิน...แล้วกล้ำกลืน
ฉัน..ก็จะยอมตื่น..พบความจริง
หยุดเถอะ...
หยุดทำร้าย...ใจผู้หญิง
ไม่มีแรง...แล้วจริงจริง
ขอแค่ทิ้ง...แล้วจากไป
อย่าทำ...
เหมือนว่าเธอ..มีใจให้
ยิงทำ...มันก็ยิ่งช้ำ...ที่หัวใจ
น้ำตา..ไม่มีเหลือ...ให้ไหล....แล้วคนดี
ขอร้อง...
อย่ามองฉัน..แบบนี้
แบบที่...ต่างจากเดิม...ไปทุกที
อยากย้ำอีกที...ชั้นเป็นคน...มีจิตใจ
เธอ...
ยังเป็นคนเดียว..ที่ฉันจะรัก...ตลอดไป
แต่รู้ดี..ว่ารักเรา..เป็นไปไม่ได้
ไม่เป็นไร..เดี๋ยวฉันคง..ทำใจได้เอง
ฉัน..
เป็นคนหนึ่ง..ที่เธอคงเคยรัก..มากกว่าตัวเอง
แม้เธอต้องแยกไป..ฉัน..วังเวง
มันก็เป็นเรื่องของตัวฉันเอง...ฉันจะรับมัน
เหนื่อย...
ฉันเหนื่อย..ที่เรื่องเธอคอยบีบ..หัวใจฉัน
เหนื่อยกับชีวิต..ที่ซ้ำกัน...ทุกวัน
การรอคอยนั้น..ช่างเป็นสิ่งที่..ยาก
หนทาง...
ที่เราต้องเดิน..ทั้งยาว..และลำบาก
ถึงตัวฉัน...จะทนได้..เพราะรักมาก
แต่เธอ...คงไม่อยาก...จะทน
สุดแท้แต่ฟ้า...จะกำหนด
การอด..การทน...มันเอ่อล้น
กลายเป็นความอ่อนแอ...ที่ต้องจำทน
อยู่กับคน...บางคน...ที่ไม่ค่อยรักเราจริง
รัก...
คำนี้เธอเคยพูด...และยังพูด..แต่ฉันนิ่ง
ก็เพราะ..แค่คำพูด...ที่ไม่ได้มาจากใจจริง
แค่เส้นฟาง..หรือบางสิ่ง..ที่ผูกความรักเรา...
เพื่อเธอ..
ฉันทำได้...แม้ต้องเศร้า
แต่เอาเหอะ...เพื่อความรักของสองเรา
เธอจะเอา..ทั้งชีวิต..หรือจิตใจ...ฉันก็ให้เธอ
รอคอย..
จนไม่รู้ว่าเรื่องจริง...หรือพร่ำเพ้อ
รอจน..น้ำตาหยดสุดท้าย...ที่กำลังเอ่อ
ไหลออกจากตา...และจะได้เจอ...กับเรื่องจริงง
-----------------------------------------------------------------------
ภาพนั้นของเรา...คงไม่กลับมาอีกแล้ว
เรื่องนี้ฉันรู้ดี...รู้ดีจริงๆ......
14 เมษายน 2548 00:04 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
จากผู้ชายคนหนึ่ง
ให้ผู้หญิงคนหนึ่ง
ที่ไม่มีวันคืนกลับมา
--------------------------------------
เหงา((ชาย))
นั่งริมคุ้งน้ำ...ยินเสียงเธอเรียก
แหงนมองเวิ้งฟ้า...ยินเสียงเธอเรียก
เดินผ่านทางนา...ยินเสียงเธอเรียก
กลับเรือน...ทานข้าว....คนเดียว
----------------------------------
**ขอถ่ายทอดความรู้สึกแทนผู้ชายคนนั้นค่ะ
Lovers
0 คน เลิฟมืดมิด..จนชิดเช้า
Calendar
หน้าส่วนตัว
1248
