10 พฤษภาคม 2548 20:45 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
ของตาย..ไม่หายใจ
ลองทบทวน หวนรำลึก ตรึกตรองบ้าง
จะให้ฉัน คั่นหว่างกลาง ทางเธอสอง
เป็นผู้หญิง สิงตัวแบบ แอบครอบครอง
แบบหมดสิทธิ์ คิดจับจอง ห้องหัวใจ
พยายาม ห้ามใจ ให้แข็งหน่อย
หนึ่งชีวิต คิดจะปล่อย กันบ้างไหม
เหนื่อยเต็มที กี่นาที ที่เวียนไป
ต้องเป็นคน โดนสนใจ ฆ่าาเวลา
เคยสนใจ ในคนหนึ่ง ที่ซึ้งไหม
ที่เขายอม มอบหัวใจ ให้ค้นหา
กลับต้องโดน โยนทิ้งขว้าง จนห่างตา
แล้วกลับมา เมื่อวันเจ็บ เหน็บหัวใจ
ให้ทั้งหมด หยดหัวใจ ไยต้องแพ้
เธอเฉือนแล่ แช่เนื้อหนัง ฝังเอาไว้
โดนระบาย เป็นของตาย หยุดหายใจ
เสร็จความใคร่ ก็ไกลดับ จนลับตา
คิดทบทวน หวนรำลึก นึกอีกครั้ง
เป็นความจริง น่าชิงชัง จนนั่งบ้า
ตัวเรานี้ สิที่ผิด ไม่คิดลา
เสียเวลา ปนน้ำตา ไปทำไม
** แค่สมมุติเรื่องขึ้นมานะคะ ไม่ต้องคิดมาก 555
ขอบคุณค่ะที่เข้ามาอ่าน
7 พฤษภาคม 2548 22:20 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
ภาพสะท้อน
ภาพสะท้อน ซ้อนอารมณ์ ที่ขมขื่น
ยากจะฝืน ฟื้นอาการ ที่ซ่านไหว
ภาพความจ็บ เก็บอารมณ์ ที่บ่มใน
ยากผลักไส ในอาการ ที่ลานลน
หยาดน้ำตา ยังพร่าเฉือน เลอะเลือนไหล
หยาดเลือดซ่อน ในก้อนใจ ไร้ใครสน
หยาดความดี ที่คอยใส่ ในความคน
หยาดความชั่ว ที่มั่วปน จากคนเลว
ภาพร่างคน ยังรนดิ้น ในถิ่นทุกข์
มือคว้าสุข สนุกสม กลับล้มเหลว
อยากสบาย แต่กายกลับ รับไฟเปลว
ใช่คนเลว แต่เหวลึก ผนึกคอย
ภาพสังคม คอยเพาะบ่ม นิยมฉาว
คลุ้งสาบคาว ร้าว-แรง ต้องแกล้งคล้อย
แกล้งกลบเกลื่อน เลื่อนมือปิด ให้มิดรอย
ชนกลุ่มน้อย ต้องถอยลง อย่างจงใจ
ภาพสะท้อน ซ้อนชีวิต ที่มิดมืด
เคล้ารสจืด ที่ชืดเฉือน สะเทือนไหว
ภาพสันสี ที่บันเทิง ระเริงไฟ
ขยี้สด บดลมใจ ไร้ปราณี
---------------------------------------------
ภาพสะท้อน ย้อนมองดู สู่อดีต
ล้วนปราณีต กรีดวาจา ซาสันสี
มากความงาม ตามความคน ที่ตนมี
เหลือตอนนี้ มีเพียงสาบ ของคราบนั้น
24 เมษายน 2548 22:52 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
ความรู้สึก....(ไร้)
หนึ่งล้าน พันร้อย..............ราตรี ครอบงำ
ความจำ หดสั้น..................ความจำ เหือดหาย
เราเดิน เราเหิน...............อยู่ ณ ฟ้าใด
สว่างอยู่ไย........................หรือราตรีกาล
เรายัง เป็นคน..................มีลมหายใจ
หรือมี เพียงลม................. วิญญาณ......
-----------------------------------------------------
สมอง สองตา พร่าเลือน
โดนเชือด โดนเฉือน ก้อนใจ
โดนย่ำ โดนยี มากไป
ไม่อาจ หายใจ ได้ทัน
หายใจ ติดขัด รัดจิต
ใครเอย ช่างคิด ทำฉัน
ขย้ำ ซ้ำเติม โรมรัน
ไม่ทัน ป้องกัน ตั้งตัว
น้ำหยด รดตา บ่าไหล
สองทาง ร้างไฟ สลัว
หนึ่งจิต คิดจน หม่นมัว
ความกลัว ก้องรัว ทั่วใจ
มือคล้ำ คอยคลำ เส้นทาง
ตาเลือน ทางลาง เห็นไม่
หนึ่งชีวิต ชิดมืด ฝืดไป
ยากเดิน เหินไป ไร้ทาง
ร้อยคำ พร่ำด่า คร่าจิต
รอนริด ชีวิต ติดค้าง
แผลใจ ไม่เคย เฉย-จาง
เลือนลาง เป็นทาง ค้างใจ
เหนื่อยอ่อน ตาร้อน ซ่อนขม
ไร้สุข ทุกข์บ่ม ข่มไม่
ใจจื่ด ชืดดำ หรือไร
ถึงต้อน หลอนใคร ให้ร้าว
ก้าวยาก หากเดิน เกินล้ม
ปล่อยจิต มิดจม บ่มฉาว
ปล่อยกาย ตายชิด ติดคาว
จนสั่น ครั่นหนาว ร้าวใจ
สมอง สองตา พร่าดับ
ใจกาย หายลับ อับสมัย
โดนยี ตีซ้ำ ร่ำไป
ลาเถิด เกิดใหม่ ไปดี
-------------------------------------------------
***เห้อกว่าจะจบ ไม่มีเวลาเลยค่ะ
ยังไงช่วยแนะนำด้วยนะคะ...
18 เมษายน 2548 23:13 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
ยิ่งลืม..ยิ่ง...
มองทะเล เลยเหว่หว้า คงแค่นั้น
มองดวงจันทร์ เลยสั่น หวั่นและไหว
ยินเสียงลม ที่หวีดก้อง ร้องหลอนใจ
เปล่าเป็นไร แค่หัวใจ มันไหวอ่อน
คงเป็นเพราะ มองดวงดาว จึงหนาวจิต
คงเป็นเพราะ บางความคิด ยังติดหลอน
คงเป็นเพราะ ตะกอนรัก ไม่จักนอน
คงเป็นเพราะ ฟ้าบั่นทอน ก้อนหัวใจ
เหนื่อยนานแล้ว แคล้วพอพัก จักยิ่งเจ็บ
มือปล่อยแล้ว แคล้วใจเก็บ ยากผลักไส
สั่งร่างกาย กลายเป็นง่าย เมื่อเทียบใจ
ทุกน้ำตา ยังพร่าไหล ไม่ต่างเลย
อยู่ในห้อง สองตา จ้องมองฝา
เห็นใบหน้า ที่พร่าเลือน แต่เฉือน-เฉย
เลยจากมา ว่าจะลืม คนคุ้นเคย
ยิ่งละเลย ยิ่งเกยตื้น รื้นน้ำตา
**จะลืมใคร มันคงไม่ง่ายเนอะ คิ
ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่าน
18 เมษายน 2548 16:29 น.
มืดมิด..จนชิดเช้า
**ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ...ถึงเค้าจะไม่รักเรา ก็ไม่เป็นไรเนอะ คิ
------------------------------------------------------------------------
คนสำคัญ..ของหัวใจ
ความสูง...
มันเป็นสิ่งที่น่ากลัว...ไม่อยากแม้จะเงยหน้า
มันเป็นสิ่ง..ที่ทำให้ฉันรู้ว่า...ค่า
ไม่พอ...จะเสนอหน้า...ขึ้นไป
ความต่ำ..
มันเป็นความช้ำ..ที่คอยซ้ำเติมจิตใจ
ว่าไม่มีโอกาส..จะคว้าเอื้อม..หัวใจ
ของใคร...ที่ใกลกันเหลือเกิน
ความพอดี..
มันเป็นสิ่งที่...พวกเรายังห่างเหิน
เพราะช่องว่าง..ตรงกลางระหว่างเรา..มันไม่มีแม้ทางเดิน
ตัวฉันเอง..จึงไม่กล้าเผชิญ...ความจริง
ความเกือบ...
มันเป็นสิ่งที่..เชือดเฉืนใจฉัน...อย่างยิ่ง
เกือบจะรัก เกือบคิดถึง..เกือบจะได้เธอมาแล้วจริงจริง
มันเลยกลายเป็นบางสิ่ง..ที่เกือบจะไม่มีแม้ความทรงจำ
ความรู้สึก...
พอนึกนึก...มันก็น่าขำ
ทำไมนะ...ยังรู้สึก..ระลึกได้.แม้เสี้ยวคำ
ที่เธอไม่ได้อยากพูด..และไม่ได้อยาก..ให้ฉันจำ..สักนิดเลย
ความเป็นฉัน..
คงเป็นสิ่งนี้แหละมั้ง...ที่ทำให้เธอชาเฉย
เพราะความเป็นฉัน...มันไม่มีค่า...เธอจึงละเลย
เธอจึงไม่เคย...เอ่ย..ถ้อยคำ
ความเป็นจริง..
มันเป็นสิ่งเดียว..ที่ต้องยึดติด..แม้ชิดช้ำ
มันเป็นสิ่งเดียว...ที่ฉันต้อง..จำใจทำ
เพราะวันใด...ถ้าตื่นจากฝัน...มันคงจะช้ำกว่าความเป็นจริง
ความเป็นคน..
มันเป็นสิ่งที่วกวน..ยากละทิ้ง
ความเป็นคน..มันเวียนวน..จนสมจริง
ทำให้ฉัน..ไม่อาจนิ่ง..ได้นานวัน
ความเป็นเธอ...
คงเป็นสิ่งนี้..ที่เพ้อ..ละเมอฝัน
แม้สิ่งนี้ จะทำให้...ใจกดดัน
แม้ตัวเธอไม่อาจเปลี่ยน..มาเป็นคนรักกัน
แต่เธอยัง..จะเป็นคนสำคัญ...ของหัวใจ
แต่งกลอน แล้วมีความสุขค่ะ
ขอบคุณนะคะที่แวะเข้ามาอ่าน
Lovers
0 คน เลิฟมืดมิด..จนชิดเช้า
Calendar
หน้าส่วนตัว
1050
