สิ่งนี้ ที่เป็นอยู่คือความรัก สวยงาม ใช่ไหมใครกัน บอกฉันทีว่าความรัก สวยงามแบบนี้ ยังมีอยู่จริงเธอสวยงาม เธอคือ ความฝันเธอเป็นความจริงด้วยใช่ไหม ?แล้ววันหนึ่ง เธอคงไม่จากลาไปไกลแสนไกลให้ฉันน้ำตาไหลใช่รึเปล่าตามหาความรักสวยงาม มีอยู่จริง ณ ที่นี่แต่ไม่รู้ มันเป็นเพียงความคิด ฟุ้งซ่าน ของฉันไหมจึงอยากให้เธอ ยืนยัน อีกครั้ง ให้มั่นใจว่าเธอรู้สึก เท่าๆกัน ไม่ได้มีเพียงฉัน ที่สุขใจความสุข เหล่านี้ จะจีรัง ยั่งยืนและเธอ จะไม่เป็นอื่น ใช่มั้ยหากเธอเอง ไม่พร้อม ฉันจะยอมเผื่อใจเพราะความรัก สวยงามเกินไป มันไม่มีฉันรู้ ฉันรู้ฉันเอง เพ้อฝันคิดไปได้อย่างไร ว่าจะมีความรัก สวยงามแบบนั้นเพราะในความเป็นจริงมีสิ่งโหดร้าย ที่เฝ้าทำลายความฝันตลอดเวลาเธอเอง เป็นสิ่งพิเศษสำหรับหัวใจฉัน เธอช่างมีค่าอยากจะทะนุถนอม ความรักนี้ไว้ ไม่ให้จากลาบอกหน่อยได้ไหมว่า เธอรุ้สึก เหมือนกันเธอมาจากไหน เธอเป็นใคร ฉันไม่รู้ความรักครั้งนี้ มันคงมีที่มาที่ไป ในแบบของมันรู้ตัวอีกที เธอคนนี้ช่างพิเศษทำให้ฉันเห็นความรักด้านสวยงามนี้อีกครั้งมันแทบจะขาดใจ แค่คิดว่าเธอได้ลาจากน้ำตาไม่อาจหยุดไหล ต่อไปนี้จะไม่มีใครกลับมาสู่ความเป็นจริงตรงหน้า ที่โหดร้ายตรงที่ ไม่มีเธออยู่ ตรงที่ไม่มีเธออยู๋
เมื่อความจริง ปรากฎ ในบทรักจึงประจักษ์ แก่ใจ ไม่คิดถามเพราะตัวเรา เข้าไป ไม่ไหวปรามจึงลุกลาม ความรัก ของใครๆเมื่อความจริง แสนเศร้า เฝ้ารับรู้ความสุขใจ จึงอยู่ คู่ไม่ไหวเพราะรักนี้ ไม่ถูกต้อง จึงต้องไปอย่าให้ใคร ต้องเสียใจ เพราะตัวเราเพราะรักเขา ใจเรา จึงต้องปล่อยรักล่องลอย กลับสู่ ประตูเศร้าอย่าทำร้าย ใจใคร ให้อับเฉาอย่าให้เรา เป็นต้นเหตุ ความเสียใจเคยสุขใจ แค่ไหน ใจต้องจบอย่าไปพบ ให้ยาก จะผลักไสถอยออกห่าง จากความรัก ที่หนักใจอย่าให้ใคร ต้องเจ็บ เพราะเราเลยถอยออกมา เมื่อเวลา ยังหลงเหลือและทุกเมื่อ ที่เจอ จงนิ่งเฉยอย่าเพิ่มไฟ ให้รักนี้ มีอีกเลยความคุ้นเคย เก็บไว้ ในใจพอ
ชีวิตที่แสนเศร้า กับตัวเราที่แสนสุขทำไมเมื่อชีวิตเศร้า เราจึงต้องเศร้าเมื่อชีวิตเศร้า แล้วเราเกี่ยวอะไรเราสามารถสุขใจ ในขณะที่ชีวิตร้องไห้ ได้ไหมทำไมเมื่อชีวิตเสียใจ เราจึงต้องเสียน้ำตาไปด้วยชีวิตอยู่ส่วนชีวิต และตัวเราอยู่ส่วนตัวเราชีวิตคือเรื่องราวที่อยู่รอบตัว ส่วนตัวเราเป็นตัวละครในนั้นใช่ เราดำเนิน เดินตามไปตามมันแต่เราไม่จำเป็นต้องรู้สึกไปตามมันเราสามารถสุขใจ และหัวเราะได้ แม้ชีวิตจะเศร้าจับใจได้ไหม...
หรือเพราะความฝัน ไม่ได้ต้องการจะเกิดขึ้นจริงแค่อยากมีไว้ ให้ใจพักพิง เวลาที่ ความเป็นจริง มันทำร้ายใจหรือเพราะชีวิต ไม่ได้มีไว้ให้ก้าวเดินผ่านแต่มีไว้ให้เก็บเกี่ยว ประสบการณ์ เพื่อสาน ความฝันที่ตั้งใจหรือเพราะความจริง ไม่ได้โหดร้ายอย่างที่คิดหากเราแต่ยอมรับมันสักนิด มันก็จะกลายเป็นมิตรที่จริงใจหรือเพราะความอดทน ไม่ได้จำเป็นต้องมีมาก เพียงแค่เรารักคนอื่น และไม่อยากเห็นเขาลำบากมันก็คงจะไม่ยาก ที่จะเสียสละเพื่อใครหรือเพราะโลกนี้ ไม่ได้กว้างใหญ่ไพศาลอย่างที่เราเห็น เราจึงใช้ความคิดมาก เกินความจำเป็นเพื่อที่จะเป็นที่รักของใครๆหรือเพราะความจริง สิ่งที่ชีวิตต้องการ ไม่ได้มีมากแค่ให้คนใกล้ตัวที่เรารักไม่ลาจาก ก็คงมากพอที่เราจะสุขใจ
เมื่อย้อนความ ตามครั้ง เมื่อยังเด็ก ดวงตาเล็ก แลจ้อง มองแผ่นฟ้า ว่าช่างกว้าง ห่างไกล สุดสายตา เกินกายา จะโอบ แผ่นฟ้าไว้ เมื่อโตมา เข้าสู่ ประตูชีวิต ย้อนให้คิด ในครั้ง เมื่อยังใส ว่าฟ้ากว้าง ที่วาง แสนห่างไกล แต่เมื่อใด แหงนดู อยู่คู่เรา ต่างจากคน ยลชิด สนิทได้ แต่เมื่อใด ใคร่หา เวลาเหงา กลับห่างเหิน เกินกว่า จะคว้าเอา ไม่เคียงเรา ทุกเวลา ดั่งฟ้านั่น หากความจริง แผ่นฟ้า ไม่กล้าให้ จะเก็บใจ เข้าสู่ ประตูฝัน สุดแล้วแต่ แผ่นฟ้า ตีค่ากัน แล้วเดินทาง ร่างมัน ให้สวยงาม เมื่อย้อนความ ตามครั้ง เมื่อยังน้อย ดวงตาคอย แต่จ้อง และร้องถาม ไปยังผืน แผ่นหล้า ฟ้าสีคราาม ว่าเมื่อยาม เจ็บไซร้ ใครดูแล ความใจกว้าง ของทางฟ้า มีจริงไหม อยากมีใคร เคียงข้าง ระหว่างแพ้ อยากมีคน คอยห่วงใย ใจอ่อนแอ ไม่ปรวนแปร ผันเปลี่ยน เวียนหมุนไป เมื่อย้อนความ ตามจริง จึงได้รู้ โลกที่อยู่ ช่างเคี้ยวคด ไม่สดใส จะตามล่า หารักจริง จากสิ่งใด จึงปล่อยใจ ตามทาง รักร้างนั่น