30 เมษายน 2547 22:57 น.
มิกิจัง
เคยได้ยินได้ฟังใคร ๆ มากมายพูดไว้ว่า
หากผิดหวังจากเรื่องราวของความรักแล้ว
เวลาเท่านั้น...ที่จะช่วยให้ความเจ็บปวดเบาบางลง
แต่สำหรับฉันแล้ว ไม่ว่าวันเวลาจะเดินทางผ่านไปเนิ่นนานสักเท่าไหร่
ก็ไม่เคยทำให้ความรู้สึกที่มีให้เธอลดน้อยลงไปได้เลย
...ฉัน...อาจเป็นข้อยกเว้นของกฎแห่งเวลาในข้อนี้
จากวันแรกที่ได้รู้จักกับเธอ...
...ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่า
เธอจะยังจำเรื่องราวในวันนั้นได้เหมือนกันกับฉันหรือเปล่านะ
ที่ผู้หญิงจริงใจคนหนึ่งได้มาเจอกับเธอ
เป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจไม่น้อย...ที่เพื่อนของฉันแนะนำให้รู้จักกับเธอในห้อง6/4
ฉันยังจดจำเวลาที่ดีนั้นได้จนถึงทุกวันนี้
26 มิถุนายน 2546 เป็นวันเกิดของเธอ
จำได้ว่า...ฉันมีของขวัญให้เธอเป็นตุ๊กตากล่องดนตรีและสมุดที่เขียนถึงเธอ
เธออาจจะไม่ชอบใจมากมายนัก เพราะมันคือฉันที่ให้เธอไม่ใช่เขาคนนั้น
แต่ฉันอยากให้เธอมองของขวัญที่ให้แล้วคิดถึงวันเก่าๆที่เราเคยรักกันมากกว่า
ถึงแม้ว่า...เราจะเดินแยกทางกันนานแล้ว
ก็ยังหวังว่าเธอจะยังคงรักและทะนุถนอมไว้อย่างเดิมนะ
เพราะมันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ตั้งใจให้
เธออาจจะไม่รู้ว่า....
ฉันเทหัวใจและชีวิตของฉันไว้ตรงนั้นมากมายแค่ไหน
ก็อยากให้มันทำให้เธอรู้ว่ามีใครที่ยังรักยังรอเธออยู่
เกือบหนึ่งปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน
ไม่ได้รับรู้ความเป็นไปของเธออีกเลย
นับตั้งแต่วันที่รู้ว่า มีใครอีกคนมาดูแลเธอแทนที่ฉัน..วันนั้น
วันนี้...เธอยังสบายดีอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
แต่สำหรับฉันแล้ว.....
วันเวลาที่ไม่มีเธอที่ผ่านมานั้น....ไม่ได้สวยงามมากมายอะไรนัก
ถึงฉันจะได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ดีๆให้ใครๆได้ชื่นชม
ได้เดินทางไปในที่ไกล ๆ หลาย ๆ ที่ หลาย ๆประเทศ
ได้มีโอกาสได้เจอใคร ๆ อีกมากมาย...หลายเชื้อชาติ
มีชีวิตที่ใครหลายคนอาจอิจฉา...ชีวิตที่ใคร ๆ ก็มองเห็นว่าสวยงามมากมาย
แต่สำหรับฉันแล้ว...
ในมุมหนึ่งลึก ๆ ข้างในนั้น...ฉันคิดถึงเธอ...อยากเจอเธออีกสักครั้ง
มีเรื่องราวมากมายที่ฉันอยากเล่าให้เธอฟัง
มีสถานที่มากมายที่อยากให้เธอได้มาเห็นด้วยกัน
...แต่ก็ไม่สามารถสื่อผ่านมาถึงเธอได้อย่างเคย
ฉันปล่อยให้เวลาเดินผ่านมาเรื่อยๆจนถึงวันนี้
เพียงหวังว่า วันเวลาจะทำให้ลืมเธอ
ฉันคงคิดผิดไปมาก....
ทุกวันนี้...ยังมีภาพเธออยู่ในใจตลอดมา
ยังคิดถึงเธอเสมอในเวลาที่เหนื่อยล้า
ในเวลาที่...รู้สึกไม่มีใครข้างกายเลยสักคน
อาจดูเหมือนเศร้า...แต่ฉันก็มีความสุข
สุขที่เคยได้มีช่วงเวลาที่สวยงามร่วมกับเธอให้นึกถึง
สุขที่ยังมีสิทธิ์ได้คิดถึงเธอ...
ถึงแม้จะไม่อาจบอกกล่าวกับใครได้เลยก็ตามที
ฉันยังกลับไปยังที่เดิม...ที่ ๆ เราได้พบกันครั้งแรก...ทุกวัน
กลับมาทวงถามความรักที่หลุดลอยไปนานแล้ว
และกลับมาเพื่อบอกตัวเองว่า...ฉันยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
อาจดูเหมือนเป็นการกระทำของคนโง่เขลา
แต่ฉันก็มีความสุขที่ได้กลับมาคิดถึงเธอที่นี่
แม้ว่าจะไม่มีเธออยู่ตรงหน้าดังเดิมก็ตาม
เธอ...อาจจะลืมเรื่องราวเหล่านี้ไปหมดแล้ว
แต่สำหรับฉัน...ทุกๆวันที่เคยมีเธอคือความทรงจำที่สวยงามเสมอ
และแม้ว่าเธอจะไม่เคยได้รับรู้...ฉันก็มีความสุข
ที่ครั้งหนึ่งในชีวิต...ฉันเคยมีเธอ...เป็นคนรัก
30 เมษายน 2547 22:57 น.
มิกิจัง
เคยได้ยินได้ฟังใคร ๆ มากมายพูดไว้ว่า
หากผิดหวังจากเรื่องราวของความรักแล้ว
เวลาเท่านั้น...ที่จะช่วยให้ความเจ็บปวดเบาบางลง
แต่สำหรับฉันแล้ว ไม่ว่าวันเวลาจะเดินทางผ่านไปเนิ่นนานสักเท่าไหร่
ก็ไม่เคยทำให้ความรู้สึกที่มีให้เธอลดน้อยลงไปได้เลย
...ฉัน...อาจเป็นข้อยกเว้นของกฎแห่งเวลาในข้อนี้
จากวันแรกที่ได้รู้จักกับเธอ...
...ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่า
เธอจะยังจำเรื่องราวในวันนั้นได้เหมือนกันกับฉันหรือเปล่านะ
ที่ผู้หญิงจริงใจคนหนึ่งได้มาเจอกับเธอ
เป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจไม่น้อย...ที่เพื่อนของฉันแนะนำให้รู้จักกับเธอในห้อง6/4
ฉันยังจดจำเวลาที่ดีนั้นได้จนถึงทุกวันนี้
26 มิถุนายน 2546 เป็นวันเกิดของเธอ
จำได้ว่า...ฉันมีของขวัญให้เธอเป็นตุ๊กตากล่องดนตรีและสมุดที่เขียนถึงเธอ
เธออาจจะไม่ชอบใจมากมายนัก เพราะมันคือฉันที่ให้เธอไม่ใช่เขาคนนั้น
แต่ฉันอยากให้เธอมองของขวัญที่ให้แล้วคิดถึงวันเก่าๆที่เราเคยรักกันมากกว่า
ถึงแม้ว่า...เราจะเดินแยกทางกันนานแล้ว
ก็ยังหวังว่าเธอจะยังคงรักและทะนุถนอมไว้อย่างเดิมนะ
เพราะมันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ตั้งใจให้
เธออาจจะไม่รู้ว่า....
ฉันเทหัวใจและชีวิตของฉันไว้ตรงนั้นมากมายแค่ไหน
ก็อยากให้มันทำให้เธอรู้ว่ามีใครที่ยังรักยังรอเธออยู่
เกือบหนึ่งปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน
ไม่ได้รับรู้ความเป็นไปของเธออีกเลย
นับตั้งแต่วันที่รู้ว่า มีใครอีกคนมาดูแลเธอแทนที่ฉัน..วันนั้น
วันนี้...เธอยังสบายดีอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
แต่สำหรับฉันแล้ว.....
วันเวลาที่ไม่มีเธอที่ผ่านมานั้น....ไม่ได้สวยงามมากมายอะไรนัก
ถึงฉันจะได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ดีๆให้ใครๆได้ชื่นชม
ได้เดินทางไปในที่ไกล ๆ หลาย ๆ ที่ หลาย ๆประเทศ
ได้มีโอกาสได้เจอใคร ๆ อีกมากมาย...หลายเชื้อชาติ
มีชีวิตที่ใครหลายคนอาจอิจฉา...ชีวิตที่ใคร ๆ ก็มองเห็นว่าสวยงามมากมาย
แต่สำหรับฉันแล้ว...
ในมุมหนึ่งลึก ๆ ข้างในนั้น...ฉันคิดถึงเธอ...อยากเจอเธออีกสักครั้ง
มีเรื่องราวมากมายที่ฉันอยากเล่าให้เธอฟัง
มีสถานที่มากมายที่อยากให้เธอได้มาเห็นด้วยกัน
...แต่ก็ไม่สามารถสื่อผ่านมาถึงเธอได้อย่างเคย
ฉันปล่อยให้เวลาเดินผ่านมาเรื่อยๆจนถึงวันนี้
เพียงหวังว่า วันเวลาจะทำให้ลืมเธอ
ฉันคงคิดผิดไปมาก....
ทุกวันนี้...ยังมีภาพเธออยู่ในใจตลอดมา
ยังคิดถึงเธอเสมอในเวลาที่เหนื่อยล้า
ในเวลาที่...รู้สึกไม่มีใครข้างกายเลยสักคน
อาจดูเหมือนเศร้า...แต่ฉันก็มีความสุข
สุขที่เคยได้มีช่วงเวลาที่สวยงามร่วมกับเธอให้นึกถึง
สุขที่ยังมีสิทธิ์ได้คิดถึงเธอ...
ถึงแม้จะไม่อาจบอกกล่าวกับใครได้เลยก็ตามที
ฉันยังกลับไปยังที่เดิม...ที่ ๆ เราได้พบกันครั้งแรก...ทุกวัน
กลับมาทวงถามความรักที่หลุดลอยไปนานแล้ว
และกลับมาเพื่อบอกตัวเองว่า...ฉันยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
อาจดูเหมือนเป็นการกระทำของคนโง่เขลา
แต่ฉันก็มีความสุขที่ได้กลับมาคิดถึงเธอที่นี่
แม้ว่าจะไม่มีเธออยู่ตรงหน้าดังเดิมก็ตาม
เธอ...อาจจะลืมเรื่องราวเหล่านี้ไปหมดแล้ว
แต่สำหรับฉัน...ทุกๆวันที่เคยมีเธอคือความทรงจำที่สวยงามเสมอ
และแม้ว่าเธอจะไม่เคยได้รับรู้...ฉันก็มีความสุข
ที่ครั้งหนึ่งในชีวิต...ฉันเคยมีเธอ...เป็นคนรัก
30 เมษายน 2547 22:31 น.
มิกิจัง
ฉันได้ตัดสินใจเปิดสมุดภาพความทรงจำที่ดี
ในอดีตเป็นครั้งสุดท้าย
ภาพที่ปรากฏในสมุดทุกหน้าเรียงร้อย
เป็นภาพที่บ่งบอกของความรู้สึก
ของชายและหญิงคู่หนึ่งที่ต่างมีความรู้สึกที่ดีต่อกันมาก
มีความผูกพัน มีความเอื้ออาทร ห่วงใย
และเข้าใจความรู้สึกที่มีต่อกันตลอด
และไม่มีวี่แววของความหมางเมินต่อกัน
แต่นั่นแหละทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน กาล
เวลาผันแปรไป และพาเอาความคิดและ
การกระทำให้เปลี่ยนแปลงไปด้วย
ด้วยจิตใจของคนที่โลเล ใจอ่อน
ไม่มีความหนักแน่น จึงเป็นเหตุให้ทุกอย่างต้องยุติลง
โดยมีอีกคนหนึ่งต้องเสียใจ
แต่... อีกคนหนึ่งอาจไม่รู้สึก
ฉันปิดสมุดภาพนั้นลงทันที และบอกกับตัวเองว่า ที่ผ่าน
ฉันไม่น่ามาเสียเวลาบันทึกภาพเหล่านั้นไว้เลย
ไม่มีประ โยชน์ที่จะเก็บมันไว้ ฉันรู้สึกเสียเวลา
เสียคุณค่าของตัวเองไปพอสมควร
พอกันที และฉันสัญญาไว้ว่าฉันจะไม่เปิดสมุดเล่มนั้นอีกต่อไป
และจะนำไปทิ้งกลางทะเลให้มันจม
ไปกับทะเลที่เวิ้งว้างและไม่สนใจว่ามันจะไปอยู่ที่ไหน
ในโลกนี้........
25 เมษายน 2547 21:53 น.
มิกิจัง
ความเป็นจริงในวันนี้
เราเป็นเพียงแค่คนเคยรู้จัก
แต่จะให้ฉันทำอย่างไร
ในเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
คือคนเดิม...
คนที่เคยรู้สึกดี-ดีต่อกัน
แม้มันจะผ่านไปแล้วก็ตาม
แต่ความรู้สึกของฉัน...
ไม่เคยหมุนตามกาลเวลา
ความรักของฉัน...
วันวาน... วันนี้... วันไหน-ไหน
ยังคงอยู่...
ไฟหน้าบ้านที่เปิดทิ้งไว้
ก็เพื่อรอเธอ...
วันนี้...
แม้เธออยู่ใกล้เพียงนี้
แต่หัวใจของเธอช่างห่างไกล
ฉันจึงไม่อาจเอ่ยคำพูดใด-ใดได้
ทั้งที่อยากบอกว่า... รักเหลือเกิน
25 เมษายน 2547 21:52 น.
มิกิจัง
ความเป็นจริงในวันนี้
เราเป็นเพียงแค่คนเคยรู้จัก
แต่จะให้ฉันทำอย่างไร
ในเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
คือคนเดิม...
คนที่เคยรู้สึกดี-ดีต่อกัน
แม้มันจะผ่านไปแล้วก็ตาม
แต่ความรู้สึกของฉัน...
ไม่เคยหมุนตามกาลเวลา
ความรักของฉัน...
วันวาน... วันนี้... วันไหน-ไหน
ยังคงอยู่...
ไฟหน้าบ้านที่เปิดทิ้งไว้
ก็เพื่อรอเธอ...
วันนี้...
แม้เธออยู่ใกล้เพียงนี้
แต่หัวใจของเธอช่างห่างไกล
ฉันจึงไม่อาจเอ่ยคำพูดใด-ใดได้
ทั้งที่อยากบอกว่า... รักเหลือเกิน
หน้าส่วนตัว
962
