25 กันยายน 2545 15:50 น.
มาโนช
เป็นพญา คชสาร ในพงพฤกษ์
กลางป่าลึก ทรนง ในดงดาน
อยู่กับป่า หากิน มาช้านาน
สุขสำราญ อยู่กัน ไปตามเพลง
พวกมนุษย์ หัวใส ใจฉกาจ
เข้าต้อนกวาด นำมาเลี้ยง ไม่กลัวเกรง
เป็นขุนศึก กู้บัลลังก์ ตั้งกันเอง
ก่อบรรเลง เพลงรบ กึกก้องไพร
แผ่อิทธิพล ดินแดน เป็นแผ่นกว้าง
ล้วนมีช้าง เป็นผู้ช่วย ขจรไกล
เป็นอาณาเขต ประเทศ น้อยใหญ่
ด้วยดวงใจ คนช้าง ร่วมกันสร้าง
แปลงบ้าน แปลงเมือง เรืองโอฬาร
ทิพย์สถาน รื่นรมณ์ สุขสมอ้าง
พวกมนุษย์ เสวยสุข สิ่งที่สร้าง
ทิ้งเพื่อนช้าง อ้างว้าง ไร้ดินเดิน
ขอเศษทาน ท่านมนุษย์ สุดประเสริฐ
ขอข้าเถิด ผืนป่า ไม่ใหญ่เกิน
ขอเพียงนี้ วอนท่าน อย่าหมางเมิน
ขอข้าเพลิน ในพงไพร เท่านั้นพอ
20 กันยายน 2545 15:22 น.
มาโนช
เธอดุจดาว เปล่งประกาย พราวฟ้า
มีคุณค่า เด่นงาม ตามวิถี
ได้พบเธอ ซึ้งประจักษ์ ค่าความดี
ยอดนารี แกร่งกล้า กว่าหญิงใด
มีความรู้ คู่คุณธรรม ประจักษ์แจ้ง
ไม่เคยแล้ง มากล้น ด้วยน้ำใจ
ปฏิภาณ ไหวพริบ ช่างฉับไว
สุขสดใส ไฉไล ด้วยเรือนกาย
ได้พบเธอนั้น นับว่า เป็นโชค
แม้ต้องโศรก ซ้ำตรม ไม่สมหมาย
เธอสูงสุด ดุจเดือน เปล่งประกาย
ฉันนั้น กระต่ายจ้อย ด้อยราคา
มองดาวเดือน คราใด ใจย้ำเตือน
เป็นเพียงเพื่อน พบพาน ก็สูงค่า
อาจเผลอใจ ไปบ้าง บางเวลา
คนด้อยค่า ขออภัย ใช่ล่วงเกิน
17 กันยายน 2545 13:01 น.
มาโนช
น้ำเอ่อล้น ท่วมทั่ว ทุกแห่งหน
กรรมผจญ คนไทย ทุกข์ถ้วนหน้า
ปาปใด ใครก่อเล่า ท่านเจ้าขา
จึงต้องมา พบพาน วิบากกรรม
ยุติธรรม แล้วหรือ พระพรหมเจ้า
ต้องร้อนหนาว ร้าวรอน นอนระกำ
ใครเล่าหนอ ใครกัน ที่กระทำ
ไม่อยากจำ ชื่อแซ่ พวกดักดาน
เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้ รองนั่ง
ต้องสูญสิ้น ความหวัง ใจร้าวราน
พวกโกงกิน ผาสุก แสนสำราญ
เป็นประธาน การกุศล ออกทีวี
ชาวบ้าน น้ำท่วม จมถึงปาก
ลำบาก ยากแค้น ทุกข์ทับทวี
ไร้ที่พึ่ง หมุนคว้าง กลางวารี
พวกเปรตผี ขอเศษทาน อนาถใจ
อยากให้ น้ำท่วมฟ้า ปลากินดาว
ล้างคราบคาว ความชั่ว ให้หมดไป
ขอความดี ผลิดอก และออกใบ
อยู่กลางใจ ไทยทุกผู้ นานแสนนาน
ชาวบ้าน คงอยู่ดี และมีสุข
ไร้เรื่องทุกข์ ผ่องใส ใจชื่นบาน
ต่อแต่นี้ มีสุข ทั่วทุกท่าน
ไม่พบพาน ผีเปรต สังเวชใจ
16 กันยายน 2545 12:24 น.
มาโนช
ฝนสุดท้าย ชะช่อ มะม่วง
แล้วไหลร่วง ลงสู่ดิน รินเป็นสาย
ชำแรก แทรกพื้น สู่ดินทราย
ดุจดังสายใย จากฟ้า สู่แดนดิน
ฟ้าแลดิน ไม่เคยสิ้นรัก ห่างไกล
ถึงเวลา คราใด ฟ้าหลั่งริน
เป็นหยาดฝน โลมไล้ เป็นอาจินต์
ไม่เคยสิ้น สัญญา ให้ไว้ต่อกัน
แต่เธอนั้น บัดนี้ ลืมหมดสิ้น
ไม่ถวิล หวลคิด สายสัมพันธ์
ลืมหมดแล้ว สัญญา ให้ไว้ต่อกัน
ฝนสิ้นพลัน ใจร้าง ห่างไกล
ฝนสุดท้าย หยาดริน ร่วงหล่น
ใจหมองหม่น มองฝน อกหวั่นไหว
โอ้ฝนจ๋า อย่าด่วน ลาจากไป
ยอดดวงใจ ข้านั้น ไม่คืนมา
12 กันยายน 2545 11:27 น.
มาโนช
@ สิบเอ็ดกันยายนคนล่วงโลก
อุปโลกป์เหตุการณ์เข้าฟาดฟัน
สังเวยชีวิตบูชายัญ
กว่าสามพันดับดิ้นสิ้นชีวี
@ เพื่อชาติผู้นำทำการก่อ
เป็นบ่วงล่อชนทั้งโลกรุมขยี้
ถล่มราบจมพื้นปฐพี
ดับชีวีอีกหลายพันอนาถนัก
@ ผู้นำโลกกู่ก้องประกาศฆ่า
ชวนไล่ล่าฟาดฟันกระหน่ำหนัก
ชาติเล็กเล็กเด็กน้อยพลอยกระอัก
สำลักพิษเศรษฐกิจไม่อาจฝืน
@ สร้างภาพชอบธรรมชี้นำโลก
แล้วสับโขกโหดเหี้ยมแม้ขัดขืน
เหลือแดนดินสิ้นรัฐไร้จุดยืน
ต้องถูกกลืนกลับเป็นทาสชาติผู้นำ @!!!
หน้าส่วนตัว
847
