6 พฤษภาคม 2548 17:31 น.
มาโนช
เมื่อแสงทองทอทาบขอบฟ้า
น้ำค้างกลางเวหาก็เหือดหาย
บัวน้อยน้อยกลางกลีบคลี่กระจาย
พระพายพรายพร่างพรมพริ้ว
สรรพชีวิตดำเนินครรลองเดิม
แต่งแต้มต่อเติมเพิ่มรอยริ้ว
วันเวลาล่วงผ่านนับนิ้ว
ไม่บิดพริ้วผ่านไปไร้ทางแก้
ความเปลี่ยนแปลงไม่เปลี่ยนแปรคงมั่น
ทุกสิ่งอันไม่เที่ยงสิเที่ยงแท้
สุริยาลาลับไร้ข้อแม้
คื่อแก่นแท้ตามครรลองไม่เปลี่ยนแปลง
21 กันยายน 2546 02:49 น.
มาโนช
ตามหาคนดีหลายปีมิเคยพบ
พอเรียนจบแยกจากห่างยิ่งนัก
เฝ้าติดตามถามหามิผ่อนพัก
คนเคยรักมาจากไกลอยู่ไหนนั้น
พอนานไปลืมเลือนเพื่อนพ้อง
รุ่นน้องน้องครองเรือนสุขสันต์
ไปงานวิวาห์คราใดใจประหวั่น
ใจมันสั่นคิดถึงเธอเพ้อเรียกหา
แต่วันเดือนเลือนไปไม่เคยเจอ
ได้แต่เพ้อรำพึงหมองอุรา
จากวันนั้นจรดวันนี้ที่ตั้งตา
แก้วกานดาเธออยู่ไหนไม่พบพาน
มีวันหนึงเป็นวิทยากรสอนศิษย์
อบรมจิตมุมเพื่อนใจวัยหวาน
ตาเหลือบแลห้องข้างข้างใจสะท้าน
เจ้าสาวแสนหวานนั่นกานดา
ตะลึงแลเล็งจ้องมองพินิจ
เจ้าลูกศิษย์เล็งแลกลอกนัยน์ตา
จึงเสแสร้งบอกศิษย์นี่แหละหนา
คือคุณค่าควรนิยมน่าชื่นชม
จงรักนวลสงวนตัวรอวิวาห์
ถึงเวลาได้ชิมไม่ขื่นขม
เปรียบอ้อยตาลหวานฉ่ำเมื่อเหมาะสม
อย่าเร่งรีบเชยชมจะขมฝาด
แล้วก้มหน้าหลบศิษย์ปลิดน้ำตา
อนิจาพลั้งพลาดหมดโอกาส
แม้แต่ชานอ้อยตาลมิรู้รสชาด
ใจแทบขาดพบเธอ...วันวิวาห์(ของเธอ)
2 สิงหาคม 2546 01:43 น.
มาโนช
มองจันทร์ กระจ่าง บนฟากฟ้า
ผ่านม่านน้ำตา ที่ไหล หลั่งริน
ฟังเพลงรัก เพลงลา จนชาชิน
เป็นอาจินต์ ถวิลหา น้ำตาหลั่ง
ยามนี้ใจเรา เงียบเหงา เศร้าจริง
ทุกสิ่งสิ่ง พ้นผ่าน ไม่จีรัง
เป็นเพียงลม พัดผ่าน ไม่สมหวัง
เปรียบเหมือนดั่ง ฝันเพียงตื่น ก็ลืมสิ้น
ยามนี้เธอนั้น คงสุข สมหวัง
มองดูจันทร์ นั่งคลอ ฟังเพลงพิณ
ลมพัดผ่าน ฉ่ำชื้น ใจโบยบิน
ไม่ยลยิน เสียงเพรียก ที่เรียกไป
แว่วเพียง เสียงกระซิบ เธอสั่งลา
หมดเวลา แล้วหนา ขอลาไกล
ขอกลับ สู่ครรลอง นะดวงใจ
แต่นี้ไป สู่ความจริง ใช้สิ่งฝัน
17 กรกฎาคม 2546 02:34 น.
มาโนช
แปรเปลี่ยน เปลี่ยนแปลง
เห็นชัดแจ้งในชีวิตเป็นนิจหนอ
ฤดูกาลผันผ่านมิรั้งรอ
ใครจะขอให้คงที่ไม่มีทาง
แปรเปลี่ยน เปลี่ยนแปลง ซิคงที่
ทุกนาทีเปลี่ยนได้ทุกสิ่งอย่าง
คนเคยรักกลับกลายเป็นรักร้าง
ให้อ้างว้างไกลกันดังฝันไป
วันนั้นพบกันฉันและเธอ
ใจเสนอสัมพันธ์อันสดใส
อยู่เคียงข้างแนบสนิทใจชิดใกล้
คอยปลอบใจยามท้อไม่ขอห่าง
แปรเปลี่ยน เปลี่ยนแปลง อีกแล้วหนอ
ใครจะขอให้รักแท้มิลาร้าง
คงประจักษ์ความจริงทุกสิ่งอย่าง
ไม่มีทางคงที่ล้วนเปลี่ยนแปลง
เธอเปลี่ยนไปอย่างไรฉันไม่ว่า
ขอเพียงอย่ามาหลอกเหมื่อนกลั่นแกล้ง
ใจแปรเปลี่ยนเปลี่ยนแปลงอย่าเสแสร้ง
ฉันรู้แจ้งรักแท้ไม่คงทน
23 มิถุนายน 2546 01:43 น.
มาโนช
ด้วยรักผูกพันหมายมั่น
สานสัมพันธ์ด้วยใจรัก
ด้วยรักห่วงใยทอถัก
ใจถักดิ์เสมอมิเกินก้ำ
ด้วยรักจากเพื่อนมิ่งมิตร
ดวงจิตคิดถึงเช้าค่ำ
ด้วยรักพ่อลูกค่าล้ำ
ทุกคำถ้อยเจืออาทร
ด้วยรักคำนี้มีนัย
ดวงใจมอบให้มิอาจถอน
ด้วยรักมีให้ใจอาวรณ์
แม้จะร้อนรุ่มก็...ด้วยรัก
หน้าส่วนตัว
2347
