21 มกราคม 2547 21:55 น.
มาแตง
คืนนี้เธอจะอยู่อย่างไร
จะเหงาบ้างไหม? - - - แล้วจะมีใครคอยห่มผ้า
คืนเหงา คืนนี้ - - - คนทางนี้คงไม่อาจหลับตา
มีเพียงความรู้สึกวุ่นว้า - - - ห่วงหาคนดี
คืนนี้เธอจะอยู่ที่ไหน
จะเป็นสุขทุกข์อย่างไร - - - จะเหมือนกันไหมกับคนที่นี่
ทุกครั้งที่ดาวบนฟ้า - - - พาดแสงผ่านมาแต่ละที
อยากบอกเหลือเกินคนดี - - - ตอนนี้ ฉันคิดถึงเธอ
*** เมื่อเราห่างกันแสนไกล มีคำหนึ่งคำจะพูดไปให้เธอได้รู้ จะแทนความหมายความห่วงใย .. ฉันคิดถึงเธอ ..
13 มกราคม 2547 17:09 น.
มาแตง
ฉันหัวเราะกับรอยน้ำตา
แล้วซ่อนความปวดปร่า - - - เอาไว้
พยายามบอกตัวเองให้เข้าใจ
ยกมือเช็ดหยดน้ำใส - - - ที่ปลายตา
แม้ต้องเจ็บ - - - ต้องร้าว
เพียงแค่แต่ละคราว - - - ยังรู้ว่า
ความเจ็บและรอยน้ำตา
ไม่สามารถลบเลือนศรัทธาของหัวใจ
ยังค้นหาความรักแม้พลาดพลั้ง
ฉันยังเหลือความหวัง - - - ในวันใหม่
ความรัก - - - ความศรัทธา - - - หรือความเหว่ว้าใด ใด
ไม่สามารถหยุดให้ฉันค้นหาต่อไป - - - ไม่มีทาง
13 มกราคม 2547 16:58 น.
มาแตง
ทะเลเวิ้ง - - - หาดทรายเหงา
คิดถึงความเป็นเราเมื่อก่อนนั้น
ฟ้ากว้าง - - - ดวงตะวัน
วันนี้สองแก้มฉันกลับไร้น้ำตา
เพราะเวลาสอนให้รู้
ว่าชีวิตที่มีอยู่ - - - ยังมีค่า
ความรักอาจสอนให้มีน้ำตา
แต่ไม่อาจทำให้ฉันอ่อนล้า - - - เพื่อก้าวเดินต่อไป
12 มกราคม 2547 11:51 น.
มาแตง
ฉันหลงทางผ่านมาในความเหงา
ในวินาทีที่ความทรงจำเก่า เก่า - - - ขาดหาย
ทรมานเหลือเกิน - - - กับความห่างเหินรอบกาย
โลกอบอุ่นที่คุ้นใจ - - - อยู่ที่ไหนกัน
ฟ้าบนทางสายนี้แสนหนาว
หาดทรายที่ทอดยาว - - - กลับไร้ฝั่งให้ซบฝัน
ล้มตัวนอน - - - ซบผืนทราย - - - อาบแสงจันทร์
นี่ความอ้างว้างจะนำทางฉัน - - - ไปสู่ทิศใด
ฉันหลงทางผ่านมาในความเหงา
เดินทางพร้อมหัวใจว่างเปล่าที่กำลังร้องไห้
เก็บกลีบความรัก - - - ที่ร่วงหล่นบนทางใจ
จะหาทางออกเจอวันไหน - - - ไม่รู้เลย
ความเหงา - - - หล่อหลอมฉันขึ้นมา
ฉันจึงกลายเป็นผู้หญิงเจ้าน้ำตา - - - อย่างช่วยไม่ได้
กวีบทโศก - - - คือโลกที่ฉันเป็นไป
ฉันกำลังหลับไหล - - - เมื่อแว่วเพลงใบไม้ - - - ร่ายลำนำ
เหงา - - - ในเสียงของสายลมพริ้ว
ยามนี้ความรักยังปลิดปลิว - - - และขอบตาฉันยังช้ำ
อย่าบอกฉันเลย - - - ว่าเธอเข้าใจในถ้อยคำ
เพราะคำพูดนั้นง่ายกว่าการกระทำ - - - เป็นธรรมดา
โลกของฉันไม่มีสีสัน
แต่ฉันชินชากับมัน - - - จนไม่รู้สึกรู้สา
แน่ใจหรือ - - - ที่เธออยากเข้ามาเยียวยา
กลัวแต่จะยิ่งฝังมันไว้อย่างทรมา - - - มากกว่าเดิม
9 มกราคม 2547 17:20 น.
มาแตง
เหนื่อยสายตัวแทบขาดเหงื่อหยาดย้อย
พ่อแม่คอยความหวังเก็บสั่งสม
ลูกคนดีเป็นพลังเคียงสังคม
เสียงชื่นชมหยิบยื่นแสนชื่นใจ
และแล้ววันขวัญหายย่างกรายสู่
เมื่อรับรู้ลูกเป็นเอเย่นต์ใหญ่
ยาเสพติดลูกผลิตทำโกยกำไร
แล้วส่งให้สาขาขายค้ากัน
อำนาจเงินเดินนำจิตต่ำช้า
อำนาจยาฆ่าคนชาติชนหวั่น
เสียงครวญครางทรมา ... สุดจาบัลย์
เสียงรำพันอนาถเป็นทาสยา
ก่อเกิดโจรปล้นฆ่าทุกข์สาหัส
ภัยภิบัติมหันต์ก่อปัญหา
ทางชีวิตสุขสว่างกลับร้างรา
ปวงประชาก่นย้ำสิ้นทำกิน
ชาติมั่นคงกลับคลอนแคลนเข้าแทนที่
เสื่อมศักดิ์ศรีสกุลตัวเหม็นทั่วถิ่น
ถูกจับได้อายแสน ... รกแผ่นดิน
พ่อแม่สิ้นบุญตัว ... ลูกชั่วทำ
ยาเสพติดพิษร้ายนักประจักษ์แจ้ง
สื่อแถลงให้เห็นทุกเย็นย่ำ
ผู้เสพตาย ... ผู้ขายต้องถูกจองจำ
เหมือนกงกรรมญาติผู้ผลิต ... เสพติดเอง
*** มอบให้ไว้เป็นที่เตือนใจสำหรับทุกคนค่ะ ***
หน้าส่วนตัว
810
