2 กันยายน 2546 09:37 น.
มาแตง
ก้าวเดินออกจากประตูห้อง
หันกลังกลับไปมองมีแต่ภาพเก่า เก่า
รูปถ่ายคู่ที่เคยหวานไหวระหว่างเรา
ยังแขวนอยู่ข้างดอกไม้เฉา - - - ในแจกัน
ปิดประตู - - - หันหลังอย่างช้า ช้า
ทุกอย่างพ้นสายตา - - - เหลือเพียงภาพตรงหน้าที่ไม่ใช่ฝัน
ลืมเถอะ - - - ลืมวันวาน - - - สมควรลืมมัน
หันหน้า - - - หันหัวใจ
ออกจากความไหวหวั่น - - - จะไม่รักเธอ
2 กันยายน 2546 09:31 น.
มาแตง
เหงา - - - เงียบงัน - - - มืดมน
ภาพอดีตเราสองคน - - - ไม่รู้จะจบลงตรงไหน
ฉันหลงทางในความอ้างว้างของหัวใจ
นานเนิ่นนานเท่าไหร่
ก็ไม่เคยตอบคำถามนั้นได้ - - - สักครา
ยังเป็นคำถามที่คำตอบของมันว่างเปล่า
ความเจ็บยังทอดยาว
จนไม่รู้จะสิ้นสุดไหมในวันหน้า
หรือฉันต้องหลับและตื่นทั้งน้ำตา
จนกว่าลมหายใจที่ไร้ค่า - - - จะหมดลง
2 กันยายน 2546 00:28 น.
มาแตง
ได้โปรดอย่าเกาะกุมมือฉัน - - - เพื่อร้องขอ
ฉันเคยให้เวลามากพอ - - - กับการทำตัวเสียใหม่
วันนี้ความอดทน - - - มันร้อนรน - - - จนไม่คิดถึงใคร
โปรดอย่าอ้อนวอน - - - ด้วยการร้องไห้ - - - รั้งไว้อีกเลย
โปรดอย่าทำท่าทาง - - - เหมือนสำนึกผิด
ฉันรู้ - - - ว่าเธอไม่เคยคิด - - - และยังรู้สึกเฉย ๆ
ฉันรู้ - - - ว่าไม่เคยสำคัญ - - - โปรดอย่าเล่นละครตบตากันอีกเลย
ก็แค่ - - - บทบาทเก่า เก่า - - - คุ้นเคย
ฉันก็รู้สึกเฉย เฉย - - - เหมือนกัน ..
2 กันยายน 2546 00:18 น.
มาแตง
กี่ครั้ง - - -ที่ต้องทนกับความปวดร้าว
กี่ร้อนกี่หนาว - - - ที่ผ่านมาอย่างโดดเดี่ยว
กี่คืนแล้ว - - - ที่ฉันต้องนอนร้องไห้คนเดียว
กี่วันแล้ว - - - ที่ต้องเปล่าเปลี่ยวโดยไร้คนข้าง ข้างใจ
นานแล้ว - - - ที่ฉันยังจมอยู่กับอดีต
นานแล้ว - - - ที่ฉันไม่ได้คิดถึงวันใหม่ ใหม่
นานแล้ว - - - ที่ทุก ทุกวัน เพียงผ่านแล้วก็ผ่านไป
นานแล้ว - - - ที่ฉันไม่ได้คิดถึงใครที่ห่วงใยกัน
วันนี้ฉันอยากจะขอแก้ตัวใหม่
ไม่ใช่ว่าจะทำร้ายใจตัวเองอีกอย่างนั้น
แต่คราวนี้จะดูแลทะนุถนอมหัวใจ - - - แม้ไม่ใช่ของกันและกัน
และให้ความสำคัญกับทุก ทุกวันที่ผ่านเข้ามา
ขอสัญญา - - - ต่อไปนี้จะไม่ร้องไห้
แม้วันใดจะรู้สึกเหนื่อยและล้า
จะทำใจให้เข้มแข็งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
และจะไม่เสียน้ำตาให้ใครดูว่าฉันนั้น - - - อ่อนแอ
2 กันยายน 2546 00:05 น.
มาแตง
เหมือนไม่มีอะไรดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่
เพราะต่างคน - - - ต่างรับรู้ - - - ถึงความห่างเหิน
ความรัก - - - ความผูกพัน - - - ที่เหมือนมีค่าซะเหลือเกิน
กลับกลายเป็นช่องว่างระหว่างทางเดิน - - - ของใจ
รู้ดีว่า - - - เรื่องราวระหว่างเราเหมือนกำลังเดินมาถึงจุดจบ
ความรู้สึกว่ารัก - - - กำลังจะถูกลบ - - - เลือนหาย
เพราะต่างคน - - - ต่างทางเดิน - - - ไม่ได้อย่างใจ
หนทางสุดท้ายที่มองเห็นไม่ไกล - - - ก็คือการจากลา
เพราะวันเวลาที่ผูกพันมันเนิ่นนาน
เมื่อใกล้จะถึงตอนอวสาน - - - จึงไม่มั่นใจ - - - ในความห่วงหา
เหมือนยังคงแคร์ - - - และเสียดายช่วงเวลาดี ดี - - - ที่ผ่านมา
แต่ก็ไม่อยากเหนี่ยวรั้ง
หากการจากไปครั้งนี้คือการจากลา - - - เพื่อเริ่มต้นกับสิ่งใหม่ที่ดี ดี ของเรา
หน้าส่วนตัว
952
