11 กันยายน 2546 10:21 น.
มาแตง
สิ่งที่อยู่ในดวงตาเธอคือความว่างเปล่า
ภาพของฉัน เธอ และเขา - - - กลายเป็นเรื่องราวที่ฉันเป็นผู้แพ้
การดึงมือเธอมากอดไว้ - - - เป็นการกระทำที่ผิดเกินไป - - - ของคนอ่อนแอ
ไม่ว่าใครรังแกหรือถูกรังแก - - - แต่คนที่ไม่ใช่ของแท้ - - - ก็ควรลา
ความรักไม่เคยมีถูกหรือมีผิด
แต่บางครั้งการมีชีวิต - - - ก็กลายเป็นความผิดของคนไร้ค่า
ฉันจึงไม่ควรมีตัวตน - - - ในขณะที่เธอสองคนเริ่มสานเวลา
และฉันไม่ควรมีหัวใจหรือดวงตา - - - ที่จะแสดงให้รู้ว่า - - - ฉันรักใคร
ไม่ว่าใครจะมาก่อนหรือมาทีหลัง
คนที่เป็นความผิดพลั้ง - - - ก็คือคนที่ต้องร้องไห้
หากสิ่งที่เธอเหยีบย่ำจนธรรมดา - - - คือเศษเม็ดทราย
ทรายที่เล็กกว่าใจ - - - กับใจที่ไร้ค่ากว่าทราย
มันก็สมควรแล้วใช่ไหม - - - ที่ฉันจะลา
* * *
ที่เธอนั้นยินยอมให้กัน ไม่ใช่ฉันเป็นคนเรียกร้อง ก็เธอนั่นแหละที่ยอมฉัน
เอง อย่ามาคิดว่าเคยพันผูก ฉันโดยใช้กายทุ่มเท จะโทษใครก็เธอง่ายเอง
ที่ยอมให้กัน ...... เพลงนี้ฟังครั้งแรกแล้วรู้สึกว่าความหมายโดนใจมาก ใช่
จะโทษใครได้ ในเมื่อเราง่ายเอง
* * *
11 กันยายน 2546 10:05 น.
มาแตง
ไม่ได้ร้องไห้ - - - ไม่ได้แปลว่าไม่อ่อนแรง
แต่บางครั้งความกล้าแกร่ง - - - ก็ต้องยืนอยู่บนรอยยิ้มให้ไหว
ไม่ได้เหนี่ยวรั้ง - - - ไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึกอะไร
แต่บางครั้งเรื่องราวใด ใด - - - ก็ต้องการความเงียบไร้ - - - เพื่อทบทวน
นิ่ง - - - แต่หัวใจยังเคลื่อนไหว
เต้นเป็นจังหวะหม่นไหม้ - - - ใกล้แตกเป็นเสี่ยงส่วน
หากแต่ในวันไร้ค่า - - - ฉันรู้ว่าอะไรควรไม่ควร
ถ้าทำให้เธอสุขใจอย่างครบถ้วน - - - ความปวดร้าวก็ล้วนไม่สำคัญ
ยิ้ม - - - เพราะน้ำตากำลังไหล
นิ่ง - - - เพราะหัวใจกำลังไหวสั่น
จากไปเถอะคนดี - - - หากวันนี้ไม่มีความผูกพัน
สิ้นสุดแล้วทุกความฝัน
เรื่องราวหลังจากนั้น - - - ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน - - - คนเดียว
* * *
ถ้าสิ้นความเจ็บปวดในรักครั้งนี้ ชีวิตของฉันก็คงพอจะมีคุณค่า
ตอนนี้จะขอเอนตัว เอนใจ พักสายตา เพื่อจะตื่นขึ้นมา
แล้วพบกับท้องฟ้า - - - ที่สวยงาม
* * *
8 กันยายน 2546 11:07 น.
มาแตง
หัวใจของเธอเป็นดังเกลียวคลื่น
สาดซัดครืน ครืน - - - อย่างโหดร้าย
ม้วนตัวกระทบฝั่ง - - - ก็แค่หวังจะทำลาย
เธอเองจึงไม่ต่างอะไรกับพายุร้ายกลางทะเล
หัวใจของฉันเป็นดังเรือลำน้อย
แค่ถูกคลื่นซัด - - - ก็พลิ้วลอย - - - หักเห
ซ้ำ ซ้ำ - - - ซาก ซาก - - - กับการสำลักน้ำทะเล
ในที่สุดเรือลำน้อยที่ซวนเซ - - - ก็ล่มลงกลางทะเล - - - แห่งใจ
และเมื่อพายุสงบ
สิ่งที่พบคือชิ้นส่วน - - - เศษไม้
ที่แม้จะถูกพายุรังแก - - - จนแตกกระจาย
แต่ก็ยังลอยขึ้นมาใหม่ได้ - - - ในอีกวัน
เศษไม้ - - - คือเศษความรู้สึก
คือความคิด - - - นึก - - - ที่เป็นตัวตนของฉัน
คือสิ่งที่บอกว่า - - - ฉันก็เคยจมทะเลน้ำตา - - - มาเหมือนกัน
แต่ฉันไม่เลือกที่จะตายในนั้น
เพราะรู้ว่าชีวิตยังมีค่า - - - และสำคัญต่อตัวเอง
8 กันยายน 2546 10:41 น.
มาแตง
ความฝัน - - - เหลือไว้แค่รอยเหว่ว้า
ที่ไขว่คว้าแล้วได้คืนมา - - - แค่ความเปล่าไร้
ความรักสีฝุ่น - - - ไม่เหลือความอบอุ่นใด ใด
แม้จะกอดตัวเองเอาไว้ - - - ก็อุ่นไม่พอ
เหมือนวาดฝันไว้บนใบไม้สีน้ำตาล
ที่แห้งเหี่ยวมานานเกินกว่าจะให้ฝันเดินทางต่อ
ใบไม้ที่กรอบแห้ง - - - รอลมพัดแรง - - - มาทาบทอ
หวังเพียงวันสุดท้ายของการรอ
ลมจะพัดให้หลุดจากความทดท้อ - - - ของตัวเอง
8 กันยายน 2546 10:31 น.
มาแตง
จากมาอย่างไม่เข้าใจ
สุดท้ายต้องยอมจำนนกับความใกล้ - - - จนเหินห่าง
เพราะไม่มีวิธีใด - - - จะทำให้เธอใช้หัวใจเพื่อร่วมเดินทาง
เยื่อใยที่เหลือเบาบาง - - - ค่อย ค่อย เลือนลาง - - - จากลา
ทำหมดแล้ว - - - ทุกทาง
อดทนอยู่กับการไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง - - - จนล้า
เธอเคยไหม - - - ทำอย่างไร - - - ไม่ให้รักเราต้องเลิกลา
นอกจากทำให้ฉันเหนื่อยกับความรู้สึกที่ว่า - - - รักเธอ
ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร
ยิ่งทนยิ่งหม่นไหม้ - - - ยิ่งช้ำในหัวใจ - - - จนเพ้อ
รักมากมายที่ให้ - - - ก็ตอบแทนด้วยการทำร้ายใจอย่างไม่เคยพบเจอ
ทุกเหตุผลที่ได้จากเธอ - - - ไม่เคยทำให้ฉันค้นเจอ - - - คำว่าเข้าใจ
ความรัก - - - อดทน - - - อภัย - - - ให้หมดแล้วทุกอย่าง
แต่หัวใจรักของเธอแตกต่าง - - - ไร้ร้าง - - - จนเกินรับไหว
เสียงหัวใจยังก้องไป - - - ด้วยคำว่ารอ
ขณะที่ส่วนลึกร้องขอ - - - ให้เดินจากไป
ต่อให้ยอมทรมาน - - - กับการรักเธอไปอีกสักเท่าไหร่
คำตอบเดียว - - - ที่ฉันจะได้
คือเธอไม่เคยรักใคร - - - นอกจากตัวเอง
หน้าส่วนตัว
642
