16 กันยายน 2546 00:45 น.
มาแตง
เป็นเพียงผู้หญิง - - - ธรรมดา
แต่พอได้รับความรักจากเธอมา
กลับรู้สึกเหมือนว่า - - - เป็นเจ้าหญิง
คงเป็นเพราะถูกรัก - - - และแคร์ - - - อย่างแท้จริง
จึงไม่ได้เป็นผู้หญิง - - - ธรรมดา
+ + + + + + + +
แต่เป็นผู้หญิงของเธอ
เป็นคนที่เธอใส่ใจเสมอ - - - อย่างมีค่า
เป็นคนที่เธอรักถนอมไว้ - - - เหมือนดวงใจ - - - เหมือนดวงตา
และจึงเป็นผู้หญิงธรรมดา - - - ที่รักเธอ
* * * เวลามีความรัก ก็เหมือนมีทุกสิ่ง เวลาไม่มีความรักก็เหมือนไม่มีอะไรเลย ฉันอยากให้ทุกคนมีความรัก * * *
16 กันยายน 2546 00:23 น.
มาแตง
หยดน้ำตา
มันก็แค่ไหลออกมา - - - เมื่อมันอยากไหล
เป็นห่วงอะไรกัน - - - คนอย่างฉันจะรู้สึกอะไร
แค่ได้รัก - - - ได้ให้ - - - ก็เท่ากับได้ทำตามใจตัวเอง
จงตัดสินใจไปจากฉัน - - - ในตอนนี้
ไม่ใช่ว่าเข้มแข็งดี - - - แต่ก็ไม่ได้อวดเก่ง
แค่ไม่อยากให้เธอสงสาร - - - จึงขอร้าวรานด้วยตัวเอง
จากไปเถอะ - - - ฉันอยู่ได้กับความวังเวง
แล้วน้ำตาจะแห้งไปเอง - - - เมื่อเธอลับตา
15 กันยายน 2546 20:04 น.
มาแตง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ฉันเคยรักเธอมาก - - - จนยากจะรักใคร
ใช้ชีวิตเพื่อให้ - - - เคยสุขใจกับการเห็นเธอยิ้มให้เขา
เคยทนทรมาน - - - กับการสร้างความฝัน - - - ในโลกสีเทา
ด้วยนึกว่าเธอจะเข้าใจในรักแสนเศร้า - - - แต่เธอไม่เคยเข้าใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
คนเรา - - - คงไม่อาจเสียสละได้ - - - ทั้งชีวิต
เวลาของลมหายใจมีน้อยนิด - - - มันคงผิดถ้าจะใช้เพื่อร้าวไหว
บางครั้งก็งมงาย - - - ถ้าจะใช้รักอธิบายคนที่ไม่มีวันเข้าใจ
และฉันเองก็เหนื่อยเกินไปที่จะถมทะเลด้วยทราย - - - มันเหมือนละคร
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ฝืนทน - - - กับการเป็นคนที่เธอไม่เห็นค่า
หลงทางในภาพลวงตา - - - เหนื่อยกับการแลกมาซึ่งภาพหลอน
เพียงพอแล้วนะใจ - - - กับการเต้นไหว - - - ในความร้าวรอน
น้ำตาตกผลึก - - - ความช้ำลึกตกตะกอน
แล้วความเจ็บก็สอน - - - ให้รักตัวเอง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงหัวใจเต้น
ดวงตามองเห็น - - - ทำให้รู้ว่าชีวิตยังเป็น - - - ยังเคลื่อนไหว
นอกหน้าต่างบานนั้น - - - ยังมีอีกล้านความฝัน - - - อีกล้านหัวใจ
ไม่มีเธอคงไม่เป็นไร - - - ทุกคนไม่มีใครยิ่งใหญ่ - - - เท่าตัวเอง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
15 กันยายน 2546 00:32 น.
มาแตง
ยอมรับว่ารู้ตัวมาเนิ่นนาน
ว่าสักวันความร้าวราน - - - ก็จะต้องเกิดขึ้น
รู้ดีว่า - - - ไม่อาจไขว่คว้าหัวใจเธอกลับคืน
เมื่อยังมีใครคนอื่น - - - ที่กำลังรอเธอไปรักกัน
* - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - *
ยอมรับว่ามันโง่ - - - งมงาย
ที่จะใช้นาทีสุดท้าย - - - รั้งเธอไว้กับฉัน
เมื่อที่สุด - - - เธอก็ต้องไปจากกัน
และที่ปลายฝัน - - - จะต้องมีฉันกับน้ำตา
* - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - *
ยอมรับในทุกสิ่งทุกอย่าง
เพียงแต่หัวใจมันเปราะบางเกินจะรับรู้ความปวดปร่า
อย่าโกรธ - - - ถ้าฉันทำให้เธอไม่สบายใจกับการเลิกรา
อย่าโกรธ - - - กับสิ่งที่ฉันทำไปเพราะความไร้ค่า - - - ของตัวเอง
14 กันยายน 2546 20:05 น.
มาแตง
แค่เธอเอื้อมมือมาใกล้ ใกล้
แก้วน้ำที่วางไว้ - - - เธอคงเอื้อมถึง
แค่เธอเปิดดวงตาขึ้นมอง - - - เพียงเสี้ยวหนึ่ง
เธอจะพบแก้วที่มีน้ำอยู่ครึ่ง - - - เติมอยู่ข้างใน
เพียงเธอจะใส่ใจฉัน
เธอก็จะพบเหตุผลสำคัญ - - - ที่ฉันยังอยู่ใกล้ ใกล้
เพียงเธอจะมองกัน - - - มองด้วยหัวใจ
เธอจะรู้ว่าฉันรักเธอมากเท่าไหร่ - - - ที่ผ่านมา
แต่ที่เธอ - - - ไม่เคยเห็น
อาจจะเป็นเพราะสายลมที่ไหวเอน - - - บนผืนฟ้า
พัดละอองฝุ่นเข้ามาบดบัง - - - ในสายตา
เธอจึงไม่เคยเอื้อมมือมา - - - ไม่เคยรู้ว่า - - - ฉันรักเธอ
หน้าส่วนตัว
634
