7 กันยายน 2546 16:36 น.
มาแตง
ฉันยังเป็นคนเดิมที่ไร้ค่า
ยังเป็นคนเดิมที่เฝ้ารอหัวใจเธอตลอดมา - - - ด้วยความหวัง
ยังเป็นคนเดิมที่เธอไม่เคยคิด - - - จะจริงจัง
ยังเป็นคนเดิมที่เคยรับฟัง - - - เรื่องราวต่าง ต่าง - - - ของเธอ
เธอก็ยังเป็นคนเดิมที่เงียบงัน
ยังเป็นคนเดิมที่ไม่เคยมีฉันในใจ - - - แม้เพียงเผลอ
ยังเป็นคนเดิมที่ฉันไม่เคยค้นหัวใจเจอ
ยังเป็นคนเดิม - - - ยังคงเป็นเธอ - - - ที่ไร้หัวใจ
คนเดิมสองคนไม่เคยเปลี่ยนไป
ในขณะที่คนเดิมคนหนึ่งไม่มีใจ
แต่อีกคนคิดไปไกล - - - ถึงไหน ไหน
ในขณะที่คนเดิมคนหนึ่งรัก - - - แต่อีกคนกลับยิ่งไกล
แล้วจะผิดไหม
ถ้าคนเดิมอย่างฉันจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ - - - ที่ไร้หัวใจไม่ต่างกัน
7 กันยายน 2546 16:26 น.
มาแตง
เธอมีหัวใจไว้เพื่อเดินเท่านั้น
ในขณะที่ฉันก็มีหัวใจ - - - ไว้เพื่อรักเธอคนนี้
เธอมีชีวิตอยู่เพียงเพื่อใช้ลมหายใจที่มี
ในขณะที่ทุก ทุก วินาทีของลมหายใจเข้าออกของฉัน - - - คือเธอ
เธอมีความรักเพื่อมอบให้แก่ตัวเอง
ในขณะที่ฉันไม่กลัวเกรงความเจ็บปวด - - - และให้ความรักกับเธอเสมอ
เธอมีสมองไว้เพียงแค่คิดในเรื่องราวของตัวเธอ
ในขณะที่สมองฉันพร่ำเพ้อ
มีแต่เรื่องราวของเธอ - - - ตลอดมา
เธอมีตวงตาสองข้าง - - - เพื่อใช้มองไปข้างหน้า
ในขณะที่ฉันมีสองตาไว้เพื่อรองรับหยดน้ำตาใส ใส ที่ดูเหมือนจะไร้ค่า
เธอมีสองขาเพื่อวิ่งไล่ตามความฝันโดยไม่สนใจใคร ใคร ที่ตามมา
ฉันเองก็มีสองขา - - - ไว้เพื่อวิ่งตามหลังเธอเท่านั้น - - - เหมือนกัน
7 กันยายน 2546 15:58 น.
มาแตง
ความรักของฉัน - - - เหมือนเข็มนาฬิกา
ที่เดินไปข้างหน้า - - - สม่ำ - - - เสมอ
หลายร้อยเรื่องราว - - - ในกาลเวลาที่พบเจอ
ก็ทำให้ฉันอบอุ่นเสมอ - - - ยามคิดถึงมัน
เพียงแต่ตอนนี้ - - - ฉันเป็นแค่เข็มนาฬิกา
ที่พอเธอจากลา - - - ก็เหมือนนาฬิกาไม่มีถ่าน
เข็มวินาทีหัวใจ - - - ไม่อาจเคลื่อนไหว - - - ไขลาน
เมื่อสิ่งที่เคยสำคัญ - - - ถูกความไหวหวั่น - - - ดึงออกไป
เธอทิ้งฉันเพราะมีเขา
ฉันจึงต้องเศร้า - - - จมเจ็บในความหวั่นไหว
ความรักของฉัน - - - จึงไม่แตกต่างกับนาฬิกาตาย
ที่แม้จะสูญเสียสิ่งสำคัญไป - - - ก็ยังภักดี
2 กันยายน 2546 09:41 น.
มาแตง
สีฟ้าของเราอาจจะดูเหงาไม่เท่ากัน
น้ำตาแต่ละหยดในวันนั้น - - - จึงไม่ต่างกับวันนี้
นับแต่วันที่จาก - - - ฉันก็เข้าใจความรักมากขึ้นทุกที
จึงเต็มใจจะหันหลังมาแต่โดยดี - - - และไม่คิดที่จะกลับไป
ถึงจะเจ็บร้าว
แต่ความอ่อนไหวของเรื่องราว - - - ก็สอนฉัน
แค่ความเหงาที่ต่างกัน - - - ฉันรู้ว่ามันไม่สำคัญเท่าไหร่
ถึงฟ้าเธอจะดูกว้าง - - - แต่ที่กว้างกว่าคือหัวใจ
ความอดทนฉันน้อยไป
เมื่อรู้ว่าเป็นความรักที่เติมเท่าไหร่ - - - ก็ไม่เต็ม
2 กันยายน 2546 09:37 น.
มาแตง
ก้าวเดินออกจากประตูห้อง
หันกลังกลับไปมองมีแต่ภาพเก่า เก่า
รูปถ่ายคู่ที่เคยหวานไหวระหว่างเรา
ยังแขวนอยู่ข้างดอกไม้เฉา - - - ในแจกัน
ปิดประตู - - - หันหลังอย่างช้า ช้า
ทุกอย่างพ้นสายตา - - - เหลือเพียงภาพตรงหน้าที่ไม่ใช่ฝัน
ลืมเถอะ - - - ลืมวันวาน - - - สมควรลืมมัน
หันหน้า - - - หันหัวใจ
ออกจากความไหวหวั่น - - - จะไม่รักเธอ
หน้าส่วนตัว
682
