11 กันยายน 2546 10:05 น.
มาแตง
ไม่ได้ร้องไห้ - - - ไม่ได้แปลว่าไม่อ่อนแรง
แต่บางครั้งความกล้าแกร่ง - - - ก็ต้องยืนอยู่บนรอยยิ้มให้ไหว
ไม่ได้เหนี่ยวรั้ง - - - ไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึกอะไร
แต่บางครั้งเรื่องราวใด ใด - - - ก็ต้องการความเงียบไร้ - - - เพื่อทบทวน
นิ่ง - - - แต่หัวใจยังเคลื่อนไหว
เต้นเป็นจังหวะหม่นไหม้ - - - ใกล้แตกเป็นเสี่ยงส่วน
หากแต่ในวันไร้ค่า - - - ฉันรู้ว่าอะไรควรไม่ควร
ถ้าทำให้เธอสุขใจอย่างครบถ้วน - - - ความปวดร้าวก็ล้วนไม่สำคัญ
ยิ้ม - - - เพราะน้ำตากำลังไหล
นิ่ง - - - เพราะหัวใจกำลังไหวสั่น
จากไปเถอะคนดี - - - หากวันนี้ไม่มีความผูกพัน
สิ้นสุดแล้วทุกความฝัน
เรื่องราวหลังจากนั้น - - - ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน - - - คนเดียว
* * *
ถ้าสิ้นความเจ็บปวดในรักครั้งนี้ ชีวิตของฉันก็คงพอจะมีคุณค่า
ตอนนี้จะขอเอนตัว เอนใจ พักสายตา เพื่อจะตื่นขึ้นมา
แล้วพบกับท้องฟ้า - - - ที่สวยงาม
* * *
8 กันยายน 2546 11:07 น.
มาแตง
หัวใจของเธอเป็นดังเกลียวคลื่น
สาดซัดครืน ครืน - - - อย่างโหดร้าย
ม้วนตัวกระทบฝั่ง - - - ก็แค่หวังจะทำลาย
เธอเองจึงไม่ต่างอะไรกับพายุร้ายกลางทะเล
หัวใจของฉันเป็นดังเรือลำน้อย
แค่ถูกคลื่นซัด - - - ก็พลิ้วลอย - - - หักเห
ซ้ำ ซ้ำ - - - ซาก ซาก - - - กับการสำลักน้ำทะเล
ในที่สุดเรือลำน้อยที่ซวนเซ - - - ก็ล่มลงกลางทะเล - - - แห่งใจ
และเมื่อพายุสงบ
สิ่งที่พบคือชิ้นส่วน - - - เศษไม้
ที่แม้จะถูกพายุรังแก - - - จนแตกกระจาย
แต่ก็ยังลอยขึ้นมาใหม่ได้ - - - ในอีกวัน
เศษไม้ - - - คือเศษความรู้สึก
คือความคิด - - - นึก - - - ที่เป็นตัวตนของฉัน
คือสิ่งที่บอกว่า - - - ฉันก็เคยจมทะเลน้ำตา - - - มาเหมือนกัน
แต่ฉันไม่เลือกที่จะตายในนั้น
เพราะรู้ว่าชีวิตยังมีค่า - - - และสำคัญต่อตัวเอง
8 กันยายน 2546 10:41 น.
มาแตง
ความฝัน - - - เหลือไว้แค่รอยเหว่ว้า
ที่ไขว่คว้าแล้วได้คืนมา - - - แค่ความเปล่าไร้
ความรักสีฝุ่น - - - ไม่เหลือความอบอุ่นใด ใด
แม้จะกอดตัวเองเอาไว้ - - - ก็อุ่นไม่พอ
เหมือนวาดฝันไว้บนใบไม้สีน้ำตาล
ที่แห้งเหี่ยวมานานเกินกว่าจะให้ฝันเดินทางต่อ
ใบไม้ที่กรอบแห้ง - - - รอลมพัดแรง - - - มาทาบทอ
หวังเพียงวันสุดท้ายของการรอ
ลมจะพัดให้หลุดจากความทดท้อ - - - ของตัวเอง
8 กันยายน 2546 10:31 น.
มาแตง
จากมาอย่างไม่เข้าใจ
สุดท้ายต้องยอมจำนนกับความใกล้ - - - จนเหินห่าง
เพราะไม่มีวิธีใด - - - จะทำให้เธอใช้หัวใจเพื่อร่วมเดินทาง
เยื่อใยที่เหลือเบาบาง - - - ค่อย ค่อย เลือนลาง - - - จากลา
ทำหมดแล้ว - - - ทุกทาง
อดทนอยู่กับการไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง - - - จนล้า
เธอเคยไหม - - - ทำอย่างไร - - - ไม่ให้รักเราต้องเลิกลา
นอกจากทำให้ฉันเหนื่อยกับความรู้สึกที่ว่า - - - รักเธอ
ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร
ยิ่งทนยิ่งหม่นไหม้ - - - ยิ่งช้ำในหัวใจ - - - จนเพ้อ
รักมากมายที่ให้ - - - ก็ตอบแทนด้วยการทำร้ายใจอย่างไม่เคยพบเจอ
ทุกเหตุผลที่ได้จากเธอ - - - ไม่เคยทำให้ฉันค้นเจอ - - - คำว่าเข้าใจ
ความรัก - - - อดทน - - - อภัย - - - ให้หมดแล้วทุกอย่าง
แต่หัวใจรักของเธอแตกต่าง - - - ไร้ร้าง - - - จนเกินรับไหว
เสียงหัวใจยังก้องไป - - - ด้วยคำว่ารอ
ขณะที่ส่วนลึกร้องขอ - - - ให้เดินจากไป
ต่อให้ยอมทรมาน - - - กับการรักเธอไปอีกสักเท่าไหร่
คำตอบเดียว - - - ที่ฉันจะได้
คือเธอไม่เคยรักใคร - - - นอกจากตัวเอง
7 กันยายน 2546 17:06 น.
มาแตง
แปลกใจเหลือเกิน - - - คนดี
เมื่อได้เห็นสายตาที่เคยมั่นคงคู่นี้ - - - อ่อนไหว
ภายใต้สายตามันฟ้องถ้อยคำ - - - เธอเปลี่ยนไป
ภายใต้หัวใจนอกจากฉันแล้ว - - - ก็มีเงาใคร - - - แทรกเข้ามา
นี่มันอะไรกันคนดี
หาคำตอบให้ฉันที - - - และอธิบายมาเดี๋ยวนี้ว่า
การที่เธอเปลี่ยนไป
สาเหตุมันจากอะไร - - - เข้าฝันมา
มันเป็นเพราะกาลเวลา - - - หรือการก้าวมา - - - ของใคร
แปลกใจเหลือเกิน - - - คนดี
ความรักฉันดูน้อยค่าลงไปทันที - - - แล้วใช่ไหม
ปวดใจเหลือเกิน - - - นี่ฉันกำลังเผชิญกับอะไร
หนึ่งผู้หญิงที่เข้ามาใกล้ - - - หรือหนึ่งใจผู้ชาย - - - ที่โลเล
* * *
รู้เห็นเป็นใจกับเขาใช่ไหม เธอแอบมีใจให้กัน
อย่าปฏิเสธกับฉันว่ามันไม่จริง ยิ่งเธอสบตามองกับเขา
จิตใจคงเบาโผบิน ไม่นานซักวันความจริง จะกระจ่างใจ
* * *
หน้าส่วนตัว
545
