21 มกราคม 2547 22:02 น.
มาแตง
.. ลมหนาว ..
พัดโชยมาเบา เบา - - - ในคืนอ้างว้าง
ฉันกอดหมอนอุ่น - - - แอบคิดถึงคุณคนไกลตา
อยากรู้จังเลยว่า - - - คนอยู่อีกฝั่งฟ้าจะเป็นอย่างไร
.. ลมหนาว ..
ช่วยพัดข่าวคราวไปส่งเขาทีได้ไหม
บอกเขาว่าฉันยังคงมั่น - - - ไม่เปลี่ยนไป
และในทุกลมหายใจ - - - เขายังเป็นใครที่ฉันรัก
*** จะคอยเป็นกำลังใจให้เธอหายเหนื่อยจะเป็นดั่งสายลมพัดมาห่วงใยและเธอจะได้รู้ .. ทุกวินาทีหัวใจว่ายังมีฉันเข้าใจเสมอ ***
21 มกราคม 2547 21:55 น.
มาแตง
คืนนี้เธอจะอยู่อย่างไร
จะเหงาบ้างไหม? - - - แล้วจะมีใครคอยห่มผ้า
คืนเหงา คืนนี้ - - - คนทางนี้คงไม่อาจหลับตา
มีเพียงความรู้สึกวุ่นว้า - - - ห่วงหาคนดี
คืนนี้เธอจะอยู่ที่ไหน
จะเป็นสุขทุกข์อย่างไร - - - จะเหมือนกันไหมกับคนที่นี่
ทุกครั้งที่ดาวบนฟ้า - - - พาดแสงผ่านมาแต่ละที
อยากบอกเหลือเกินคนดี - - - ตอนนี้ ฉันคิดถึงเธอ
*** เมื่อเราห่างกันแสนไกล มีคำหนึ่งคำจะพูดไปให้เธอได้รู้ จะแทนความหมายความห่วงใย .. ฉันคิดถึงเธอ ..
13 มกราคม 2547 17:09 น.
มาแตง
ฉันหัวเราะกับรอยน้ำตา
แล้วซ่อนความปวดปร่า - - - เอาไว้
พยายามบอกตัวเองให้เข้าใจ
ยกมือเช็ดหยดน้ำใส - - - ที่ปลายตา
แม้ต้องเจ็บ - - - ต้องร้าว
เพียงแค่แต่ละคราว - - - ยังรู้ว่า
ความเจ็บและรอยน้ำตา
ไม่สามารถลบเลือนศรัทธาของหัวใจ
ยังค้นหาความรักแม้พลาดพลั้ง
ฉันยังเหลือความหวัง - - - ในวันใหม่
ความรัก - - - ความศรัทธา - - - หรือความเหว่ว้าใด ใด
ไม่สามารถหยุดให้ฉันค้นหาต่อไป - - - ไม่มีทาง
13 มกราคม 2547 16:58 น.
มาแตง
ทะเลเวิ้ง - - - หาดทรายเหงา
คิดถึงความเป็นเราเมื่อก่อนนั้น
ฟ้ากว้าง - - - ดวงตะวัน
วันนี้สองแก้มฉันกลับไร้น้ำตา
เพราะเวลาสอนให้รู้
ว่าชีวิตที่มีอยู่ - - - ยังมีค่า
ความรักอาจสอนให้มีน้ำตา
แต่ไม่อาจทำให้ฉันอ่อนล้า - - - เพื่อก้าวเดินต่อไป
12 มกราคม 2547 11:51 น.
มาแตง
ฉันหลงทางผ่านมาในความเหงา
ในวินาทีที่ความทรงจำเก่า เก่า - - - ขาดหาย
ทรมานเหลือเกิน - - - กับความห่างเหินรอบกาย
โลกอบอุ่นที่คุ้นใจ - - - อยู่ที่ไหนกัน
ฟ้าบนทางสายนี้แสนหนาว
หาดทรายที่ทอดยาว - - - กลับไร้ฝั่งให้ซบฝัน
ล้มตัวนอน - - - ซบผืนทราย - - - อาบแสงจันทร์
นี่ความอ้างว้างจะนำทางฉัน - - - ไปสู่ทิศใด
ฉันหลงทางผ่านมาในความเหงา
เดินทางพร้อมหัวใจว่างเปล่าที่กำลังร้องไห้
เก็บกลีบความรัก - - - ที่ร่วงหล่นบนทางใจ
จะหาทางออกเจอวันไหน - - - ไม่รู้เลย
ความเหงา - - - หล่อหลอมฉันขึ้นมา
ฉันจึงกลายเป็นผู้หญิงเจ้าน้ำตา - - - อย่างช่วยไม่ได้
กวีบทโศก - - - คือโลกที่ฉันเป็นไป
ฉันกำลังหลับไหล - - - เมื่อแว่วเพลงใบไม้ - - - ร่ายลำนำ
เหงา - - - ในเสียงของสายลมพริ้ว
ยามนี้ความรักยังปลิดปลิว - - - และขอบตาฉันยังช้ำ
อย่าบอกฉันเลย - - - ว่าเธอเข้าใจในถ้อยคำ
เพราะคำพูดนั้นง่ายกว่าการกระทำ - - - เป็นธรรมดา
โลกของฉันไม่มีสีสัน
แต่ฉันชินชากับมัน - - - จนไม่รู้สึกรู้สา
แน่ใจหรือ - - - ที่เธออยากเข้ามาเยียวยา
กลัวแต่จะยิ่งฝังมันไว้อย่างทรมา - - - มากกว่าเดิม
หน้าส่วนตัว
902
