6 สิงหาคม 2546 10:45 น.
มาแตง
ในเวลาที่ฉันรู้สึกท้อแท้
หัวใจมีแต่รอยแผล - - - อ่อนแอ - - - ร้าวไหว
ยังมีใครคนหนึ่งซึ่งคอยปลอบใจ
และให้กำลังใจ - - - กับคนอ่อนแอ
ฉันอยู่คนเดียวในห้องที่โล่งกว้าง
หัวใจที่ลอยเคว้งคว้าง - - - เต็มไปด้วย - - - รอยแผล
เธอก้าวเข้ามา - - - ซับน้ำตา - - - และบอกฉันว่าอย่าเพิ่งอ่อนแอ
พรุ่งนี้ยังมีทางแก้ - - - อย่าไปแคร์ - - - แค่คำว่าสายไป
เธอทำให้ฉันยิ้มได้ทั้งน้ำตา
ทำให้ฉันรู้ว่า - - - กำลังใจที่เธอให้มา - - - มีค่าแค่ไหน
ทำให้คนเศร้าคนหนึ่ง - - - รู้สึกซาบซึ้ง - - - ถึงความห่วงใย
ไม่อาจจะหาสิ่งใดมาตอบแทนน้ำใจจากเธอ
ฉันจึงแต่งกลอนบทนี้ - - - มามอบให้
อยากให้เธอได้อ่าน - - - และรับรู้ไว้อยู่เสมอ
ว่าคน คนหนึ่ง - - - ซึ่งไม่เคยแม้แต่จะพบเจอ
จะเก็บเธอไว้ในใจดวงนี้เสมอ - - - ตลอดไป - - -
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
มาแตงขอมอบกลอนนี้ให้ทุกคนที่อยู่ในบ้านแสนอบอุ่นหลังนี้
และขอบคุณมากๆ สำหรับพี่พุดที่มีกำลังใจดีๆ และ comment ดีๆ
ส่งถึงมาแตงเสมอๆ ขอบคุณมากค่ะ
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
31 กรกฎาคม 2546 09:39 น.
มาแตง
ท้องฟ้า - - - ก็ยังคงเป็นสีฟ้า
แม้ไม่มีเธออยู่ตรงหน้า - - - ในวันนี้
นับตั้งแต่เราจากกันไป - - - นานแค่ไหนนะ - - - คนดี
แต่ก็ดูเหมือนไมมีอะไรที่ - - - จะเปลี่ยนไป
ใบไม้ยังคงร่วงหล่น - - - ผลัดใบ
ไปตามฤดูกาลที่ผันไป - - - อยู่อย่างนั้น
ไม่มีใคร - - - รับรู้หัวใจที่อ่อนไหวทุก ทุก วัน
นับตั้งแต่วันนั้น - - - ที่เราห่างไกล
เธอก็คงเหมือนท้องฟ้า - - - ใบไม้ไหว
ที่ไม่เคยรับรู้เรื่องราว - - - ความรู้สึกใด ใด - - - ทั้งสิ้น
ยังคงดำเนินชีวิตผ่านฤดูกาลไปทุกวัน
โดยไม่สนใจว่าใครที่เธอจากไปนั้น
จะร้าวรอน - - - จนอ่อนใจ
31 กรกฎาคม 2546 09:22 น.
มาแตง
ฉันมองเห็นรอยร้าวที่อยู่ในแววตา
และหยาดน้ำที่รินมาช้า ช้า - - - จากตาคู่นั้น
รับรู้ได้เลยว่าเธอไม่เคยลืมเขา - - - คนที่เคยทิ้งกัน
อยากถามว่าเธอไม่เคยลืมความสัมพันธ์นั้น - - - หรือย่างไร
จะปล่อยให้ความเหงาทำร้ายเพื่ออะไรหรือ
เพราะไม่ว่าอย่างไรเขาก็คือคนของความหลัง
เจ็บปวดต่อไป - - - เขาก็ไม่เคยกลับมาเห็นค่าที่เคยผูกพัน
เธออย่าปล่อยหัวใจให้อยุ่กับความฝันจาง - - - ที่ลางเลือน
ลืมเขาออกจากใจเธอได้ไหม - - - คนดี
แล้วเริ่มต้นใหม่วันนี้ - - - กับเงาตรงหน้าที่เป็นตัวฉัน
ส่องกระจกครั้งต่อไป - - - จะไม่เห็นภาพที่ทำร้ายกัน
ไม่อยากเห็นแก้มของเธอนั้น - - - เปื้อนหยาดน้ำตา
ที่ไม่มีค่าอะไร - - - กับใครเลย
25 กรกฎาคม 2546 12:01 น.
มาแตง
ในวันที่ฉันสับสน
จะมีใหมใครสักคน - - - เคียงข้าง
ให้ถนนที่ทอดยาว - - - ไม่อ้างว้าง
ขอเพียงมีใครสักคนลบล้างความเหงาในใจ
จะมีบ้างไหมคนห่วงใยฉันสักคน - - - ในวันที่ทุกข์ทน - - - จนร้องไห้
ขอเพียงคนเดียวแค่ยืนข้าง ข้าง - - - ไม่ต้องทำอะไร
แค่คอยเป็นกำลังใจ
และให้รู้สึกได้ว่า - - - มีใครอยู่ข้าง ข้าง - - - ไม่อ้างว้างคนเดียว
หลับตาฝันถึงวันหนึ่ง
คนที่ฉันคิดถึงยามเหว่ว้าเปล่าเปลี่ยว
เข้ามาร่วมเดิน - - - มีรอยเท้า - - - เป็นทางเดียว
ความเหงาสับสนหนทางที่ลดเลี้ยว - - - คงหายไป
เฝ้ารอวันนั้น - - - อย่างเงียบ เงียบ
ใช้ชีวิตราบเรียบแต่มั่นคงในฝันที่มี
จะอดทนเฝ้ารอวันที่ฝันจะเปลี่ยนสี
ชีวิตที่เหลืออยู่นี้ - - - จะมั่นคง - - - รอวัน - - - ฝันเป็นเรื่องจริง
25 กรกฎาคม 2546 11:46 น.
มาแตง
กอดตัวเองกับหมอน - - - ร้องไห้
เป็นความอ่อนไหวของใจ - - - ที่เหนื่อยล้า
ที่เก็บบกด - - - อดทน - - - กับความรู้สึกที่ผ่านมา
เพียงหวังว่าสักวัน - - - เธอคง - - - เข้าใจ
ความหวังช่างริบหรี่
ลดลงทุกที - - - กับคำตอบว่าไม่
ชัดเจนขึ้นทุกวัน - - - กับความผูกพันที่ผ่านไป
เธอกับฉันไม่ใช่ใคร - - - แค่คนรู้ใจ - - - ที่เคยรักกัน
จากนี้ไม่มีความสำคัญ
ไม่ผูกพัน - - - และฉันก็แค่คนนั้น
คนที่ใจเธอบอกว่าจะไม่มีวัน
ไม่มีทางหันกลับมารักกัน - - - แม้ว่าฉันยังรักเธอ
หน้าส่วนตัว
612
