29 มกราคม 2552 22:16 น.
มาเรียณัฐ
น้ำคำเชื่อไม่ได้
เชื่อไม่ได้จริง จริง..
นับวันก็ยิ่งเปลี่ยนแปลง
ทำเอาอะไรไม่ได้
มีแต่ความเจ็บใจที่อยู่กับตัวเอง
อยู่กับตัวเองดีกว่า...อย่ารับฟังคำใด ใดอีกเลย
อยู่กับตัวเองอย่างไม่ผูกใจไว้กับใคร
มันสบายใจดีกว่า
ที่จะต้องรับฟังแล้วก็ไม่มีน้ำคำที่เชื่อถือได้
เจ็บให้พอ
ทนให้ได้
จบ...อยู่ที่ใจเรา
อยู่กับตัวเอง....
(เขียนกลอนเปล่าที่เป็นจริง)
27 มกราคม 2552 23:07 น.
มาเรียณัฐ
เลิกงานกลับบ้านนั่งพัก
ไม่นานนักใจให้หวนคิดถึง
อดีตในวัยเด็กเป็นนักเรียนเคยรำพึง
ว่าวันหนึ่งจะเป็นผู้ใหญ่ใจดีมีงาน
ตั้งใจพากเพียรเรียนหนังสือ
จนได้ชื่อเด็กเรียนเพียรเล่าขาน
เป็นตัวอย่างที่ดีทั้งเรียนและเบิกบาน
เพื่อนเพื่อนขานนามให้ขวัญใจเรา
เรียนจบทำงานทุกอย่างเปลี่ยน
ต้องพากเพียรตั้งใจให้งานเล่า
บางครั้งเครียดบางครั้งทนไม่เบา
ต้องทำทั้งที่เราขัดใจตน
เปรียบการเรียนตอนเป็นเด็ก
ไม่ต้องเช็คตารางงานจนหมองหม่น
มีเวลาทำอะไรตามใจตน
เลิกเรียนก็ร่นปนเพื่อนสนุกกัน
ออกกำลังกายตอนเย็นแสนสนุก
ไม่ต้องทุกข์ต้องเครียดอย่างนั้น
ถึงเวลาขอตังส์แม่แค่ไปเรียนสุขสรรค์
มาวันนี้ต้องรับผิดชอบงานกัน
ไม่สนุกเหมือนคืนวันวัยเรียน
บางวันยุ่งยุ่งจนปวดหัว
บางคนบ่นกลัวเจ้านายเพี้ยน
ออกปากวัยเรียนดีกว่า...วัยงานปานหน้ามือ
26 มกราคม 2552 12:26 น.
มาเรียณัฐ
กาลเวลาเปลี่ยนแปลงได้ทุกสิ่ง
อย่างยอดหญิงอย่างฉันนั้นหนา
แอบแอบร้องไห้เสียใจเรื่อยเรื่อยมา
เป็นเพราะว่ารักคนผิดคิดมาลวง
เคยทำร้ายตนเองกี่หนแล้ว
แต่ไม่แคล้วมีใครหมายชิงช่วง
มาช่วยเหลือให้ข้อคิดจิตผ่องแผ้ว
แม่เราแล้วคนรักหนักกว่าใคร
ผูกใจไว้ทำไมกับคนสิ้นคิด
เราไม่ผิดคิดทำร้ายทำร้ายใครไหน
รังแต่ทำให้กายและใจ
เจ็บซ้ำข้ำกว่าใครคนที่ทำ
เขาไม่สนเขาไม่แคร์แยแสหรอก
ใครจะช้ำจะชอกจะบอกไม่สนร่ำ
ปล่อยให้เจ็บเจ็บไปตามเวรกรรม
เขาคงขำน่าดูที่คิดสั้นด้วยฉันเอง
ต่อแต่นี้มีแม่คอยเตือนเสมือนรัก
ดวงใจจักไม่ทำซ้ำ...ย้ำเป็นเปล่ง
และดูแลตนจนได้ใจนักเลง
ไม่ใช่เก่งแต่เรียนรู้จะอยู่มัน
ใครทำช้ำสุดแสน
คงได้รับผลตอบแทนแสนขัน
ทุกข์ระทมขื่นขมอาจมนั้น
ต้องสักวันสนองคืนชื่นใจเธอ
ยามเธอรักแสนดีนะพี่ชาย
แต่ยามเธอร้ายเธอไม่สนคนเหม่อเหม่อ
เคยคิดไหมใครกันทำฉันฝันละเมอ
เคยไหมที่ต้องเจอ...ใจจะขาดรอน...
25 มกราคม 2552 21:42 น.
มาเรียณัฐ
เพียงเพราะรักคำคำเดียวคำนี้
ทำให้มีอารมณ์อ่อนไหวหวั่น
เธอเอ่ยคำรักรำพัน
บอกกับฉัน..ฉันรักเธอ
รักคำเดียวสั้นสั้น
คำคำนั้นแสนรู้สึกซึ้งเสมอ
จึงได้ปักดวงใจให้เธอ
หลงหลงเพ้อฝันหวานสานรักเธอ
หัวใจเอยทำไมอ่อนหวิว
เพียงลมปากพลิ้วพลิ้วรักเสนอ
ลมรักจากปากเพ้อเจ้อ
ลมรักที่เธอ...ปล่อยลมลวง
รักแล้วเอาคืนมาไม่ได้
จึงเจ็บดวงใจที่แสนห่วงหวง
มาวันนี้ลมรักของเธอแค่ลมลวง
เห็นเธอควงคนอื่นสะอื้นทรวง...
25 มกราคม 2552 21:27 น.
มาเรียณัฐ
มีอะไรสะกิดใจทนไม่ได้
เอาแต่ร้องไห้จนน้ำตานองหน้า
เพราะไม่เคยมีใครทำช้ำอุรา
จึงไม่อาจเก็บน้ำตาไว้ในใจ
เจ็บเจ็บเพราะผูกใจไว้ที่เขา
จึงไม่แปลกที่ปัญญาเบากว่าใครไหน
หลงลมปากบอกรักจนหมดใจ
และสุดท้ายร้องไห้อยู่กับตนเอง
ใจเอยเคยแข็งแรงก่อนนั้น
ทำไมมันจึงชอกช้ำมิมีแม้เสียงเปล่ง
กดเก็บเอาไว้ให้ใครเขาย้ำเกรง
แท้เราไม่ได้เก่งอย่างที่เขามอง
เจ็บปวดกับความรักครั้งนี้
เจ็บปวดกับคนที่ไม่ใส่ใจเราสอง
ทั้งที่เขาเคยเฝ้าใฝ่ปอง
แต่ตอนนี้เขาสนองให้นองน้ำตา
แข็งแรงเถิดนะใจเจ้า
อย่าโง่เขลาอีกเลยหนา
ปล่อยเขาไป..ไปไกลไกล..คนเจ้าน้ำตา
สักวันนั้นหนาใจเราจะแข็งแรง
หน้าส่วนตัว
1551
