16 ธันวาคม 2551 12:22 น.
มาเรียณัฐ
ถ้าความรักคือความคิดถึง และคือความห่วงใย
เธอจะเข้าใจความรักจากฉันไหม...เพราะว่าฉันห่วงใยเธอเสมอไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เธอคือคนของใจฉันทุกเวลา ...
เธฮจะเข้าใจในความรักที่แสนสวยและอบอุ่นของฉันถ้าหากเธอสัมผ้สมันได้ แต่ต้องใช้ความรู้สึกลึก ลึกเท่านั้นจึงจะได้เห็นในใจของเธอเอง...
ถ้าความรักของฉันเป็นนิรันดร์...เธอจะได้เก็บมันไว้ชั่วชีวิตของเธอ..มันมีแต่ความปราถนาดีและห่วงใยให้เธอเสมอ...ไม่มีวันเสื่อมคลาย...
ฉันขอให้รักของฉันที่มีอยู่....อยู่ไปนาน ตราบนาน....เคียงคู่ความรัก....ทั้งโลกที่มีเพื่อใคร..ใคร...และของฉันคนนี้เพื่อเธอที่ฉันรัก...ตลอดไป...
13 ธันวาคม 2551 22:48 น.
มาเรียณัฐ
จำได้ไหมเธอเคยเข้าใจฉันทุกอย่าง
แม้ยามว่างเธอยังวนมาให้ไหวหวั่น
เอาอกเอาใจสารพัน
และตอนนั้นฝันงดงาม
ตอนนี้เล่าความเข้าใจไปไหนหมด
หรือลืมลดความไว้ใจให้ทวงถาม
ว่าวันนี้คนดีไม่มีหมายความ
ทุกโมงยามลืมสิ้นกลิ่นเข้าใจ
อะไรอะไรก็ไม่รู้
บอกเพียงอยู่อย่าถามได้ไหม
ไม่เหมือนเคยที่เย้าความใน
และไม่มีอะไรที่เหมือนจะเข้าใจดังเดิม
โทรก็ว่าจูจี้อย่างนี้นัก
รู้ไหมเพราะรักจึงไม่ให้ห่างเหิน
ดูซิเธอมาพูดย้ำซ้ำเติม
โทรแบบเดิมเดิมทุกวัน....น่ารำตาญ...
13 ธันวาคม 2551 07:48 น.
มาเรียณัฐ
กาลครั้งหนึ่งเคยเดินทางอย่างมีเพื่อน
เธอย้ำเตือนติดตามมิห่างหาย
แต่ยามนี้เธอมาจากพรากกลาย
และสุดท้ายไม่มีแม้เงาเธอ
ที่นี่เคยมีรัก
สุขใจนักยามเธอชิดใกล้ใจเสมอ
ช่างเอาอกเอาใจให้ใฝ่ละเมอ
คิดถึงเธอยิ่งนักยังรักมิรู้ลืม
บ้านพักกลางหุบเขา
เคยมีสองเราตรงนี้ที่ดูดดื่ม
ภาพความหลังยังจำเนิ่นนืม
ฉันยังปลื้มใจรักเธอเสมอมา
วันนี้ตรงนี้มีเพียงฉัน
เธอคนนั้นห่างหายไปไหนหนา
คงมีสุขสมอุรา
แต่ไม่ทราบว่ากับคนใด
คิดถึงเอยคิดถึงเธอ
ไม่บ่นเพ้อถึงซึ่งคนไหน
ยังฝังรากแห่งรักสลักใจ
เพียงในใจคิดถึงซึ่งเธอ
12 ธันวาคม 2551 18:26 น.
มาเรียณัฐ
สร้างตัวเพื่อตัวเอง
ทำงานทั้งวันเหน็ดเหนื่อยนัก
ตกเย็นได้พักมานอนเล่น
ทุกคนทำงานด้วยความจำเป็น
เพราะงานให้เห็นแห่งก้าวไกล
เพราะงานบันดาลสุข
แม้ยามทุกข์ต้องทำเพราะหน้าที่
เคยเกียจคร้านอยากเกเรนั้นก็มี
แต่คนดีคนนี้ต้องทำงาน
อนาคตจะสดใสไปได้สวย
งานจะช่วยเป็นกำลังแรงกล้า
จากที่ต้องร่ำเรียนมา
ตอบแทนค่าความรู้อย่าอู้งาน
เงินคืองานบรรดาลสุข
เคยท้อทุกข์เบื่องานบ้าง
แต่เจือจางสนุกทุกวันวี่
อาจมีบ้างที่ต้องทำย้ำทุกที
เพราะงานนี้คือเงินตราอนาคต
จักได้สบายกายยามแก่เฒ่า
ตอนนี้เราเร่งทำยามสดใส
แก่กว่านี้มิมีที่จะไป
งานนั้นไซร้คือสร้างตัวอย่ากลัวเลย
12 ธันวาคม 2551 11:58 น.
มาเรียณัฐ
นิ่งได้เท่าที่จะนิ่งได้
การนิ่งไม่ได้แปลว่ายอมรับเสมอไป
หากแต่แน่นิ่งเพื่อใช้สมอง
คิดคำนึงไตร่ตรอง
โอ้ว่าเราที่เข้าใจในตัวเธอ
ไม่มีคำตอบจากสารส่ง
คงเงียบงันงงอย่างสงสัย
คงต้องจากกันแล้วคนแสนไกล
ความหมายจึงไม่มีเลย
อาจเกิดมาเพื่อพบสบตาหวาน
แท้จริงทรมานปานขื่นขม
ต้องทนทุกข์ร้าวรานระทม
อย่างหวานอมขมก็กลืน
คนเคยบอกห่วงใยไปไหนหนา
ไม่มีมาสั่งใจให้เห็น
คงจากกันแล้วแคล้วกันไป
จึงมิอาจมาใหม่ให้เห็นเลย
นิ่งหนอนิ่งใจให้นึก
นิ่งลึกลึกแล้วตรองไตร่
จากไปแล้วนิ่งแนใจ
ต่อแต่นี้คงไม่ได้พบเจอ...
หน้าส่วนตัว
1125
