เรียนรู้ชีวิต

มารแมงมุม

เหมือนดาวดวงเดี่ยวเหงาเฝ้าท้องฟ้า
แต้มน้ำตาใสใสท่วมใจสาว
วันและคืนยังมืดทอดยืดยาว
แต่ละก้าวอ่อนล้าฝ่าเดินทาง

เพียงน้ำคำหยอกเล่นไม่เห็นค่า
เหมือนศรัทธาถูกย่ำคำถากถาง
จำแบกรับความอับอายเหมือนไร้ยาง
จึงจืดจางใจรอนรอนอ่อนแอลง

เตือนตัวเราเขลาขลาดจึงพลาดพลั้ง
ลืมระวังคิดยโสโง่ลุ่มหลง
เขากับเราคิดต่างกันไม่มั่นคง
จึงปักธงแพ้พ่ายตายทั้งเป็น

เขารำคาญหาญหักไม่รักตอบ
ที่ฉันมอบหัวใจเขาไม่เห็น
ที่ฉันยื้อเขาเบื่อเหลือลำเค็ญ
เขาแค่เล่นหยอกล้อบ้าบอไย

เขาว่าฉันตามตื๊อยื้อไม่หยุด
ฉันถึงจุดตาสว่างหนทางใส
ฉันรักเขา...เขาไม่รัก...หักน้ำใจ
ฉันจึงได้สติคืนตื่นเสียที

ไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดถูกเหยียดหยาม
โดนประณามให้ตระหนักถึงศักดิ์ศรี
แค่บทเรียนอีกบทจดจำดี
ฉันจึงมีความทรงจำไว้ย้ำเตือน

ความเป็นเพื่อนที่หวังพังย่อยยับ
คล้ายแตกดับต้องลบต้องกลบเกลื่อน
ความคิดต่างจึงต้องจบต้องลบเลือน
ต่อไปเหมือนคนละโลก...โชคชะตา

เราพบกันด้วยสายลมที่พรมพร่าง
ชะตาสร้างฟ้านิมิตลิขิตค่า
นับจากนี้ต่อไป...ไม่หวนมา
จะหักฟ้าหักดินสิ้นเยื่อใย

ฉันจะขอลิขิตชีวิตฉัน
ความเชื่อมั่นในตัวตนค้นหาใหม่
ล้มแล้วลุกทระนง...จงก้าวไป
ฟ้าใสใสทางข้างหน้าแค่กล้าเดิน

เป็นดาวดวงเดิมเดิมที่เริ่มต้น
ยืนอยู่บนทางสร้างสรรค์น่าสรรเสริญ
เช็ดน้ำตาตัวเองเก่งเหลือเกิน
แค่บังเอิญกับชีวิต...ผิดแล้วจำ