28 พฤษภาคม 2548 14:29 น.
มารแมงมุม
ความทรงจำของวัยเยาว์ ก้าวผ่านนานเนา
ผ่านปีผ่านวันผ่านเดือน
รอยฝันยังจำย้ำเตือน คิดแล้วยังเหมือน
เพิ่งผ่านพ้นเมื่อวันวาน
ความรักความหลังยังหวาน จำจดเนิ่นนาน
เติมต่อก่อฝันวันงาม
ทุกก้าวเตือนจิตติดตาม ก่อเกิดนิยาม
เป็นฉัน...ผู้กล้า...ก้าวเดิน
ขวากหนามยังกล้าเผชิญ มีบ้างเคอะเขิน
แต่ยังเชื่อมั่นอัตตา
ต่ำต้อยเจียมตนค้นหา องอาจบางครา
ไม่เบียดเบียนบีฑาใคร
เส้นทางอีกยาวก้าวไป สมองสี่ห้องใจ
สองมือสองเท้าเป็นทุน
ความคิดช่วยเอื้อเกื้อหนุน สำนึกบุญคุณ
แผ่นดินถิ่นเกิดเทิดนำ
สัจจะวาจาตอกย้ำ สายกลางสายธรรม
เป็นคนดีเท่าที่เป็น
เท่าที่สองตามองเห็น ชีวิตร่มเย็น
สัมมาอาชีพพอมี
ชีวิตของฉันวันนี้ เพียงพอ...พอดี
สะอาดสว่างสงบ...ชัดเจน...
22 พฤษภาคม 2548 11:03 น.
มารแมงมุม
คนไกล
ฉันส่งใจข้ามฟ้ามาบอกกล่าว
อยากให้เธอรับรู้ทุกเรื่องราว
ไม่ยืดยาวแค่สั้นสั้นวันต่อวัน
สบายดี
ทุกนาทีไม่นานที่ผ่านผัน
มีแต่งานและงาน..ที่สำคัญ
นอกจากนั้นมีเธอเสมอจำ
คิดถึง
เพียงรำพึงในสุขทุกเช้าค่ำ
ฝากถึงเธอทุกถ้อยในรอยคำ
บอกซ้ำซ้ำว่ารัก...ภักดีเธอ
ย้ำอีกหนนะคนดี...
อยู่ทางนี้ยังภักดิ์รักเสมอ
รอปลายปีหัวใจได้พบเจอ
หากเสนอจะสนองตามต้องการ
13 พฤษภาคม 2548 11:49 น.
มารแมงมุม
เจ้าจันทร์ฉายหายจากฟ้าคราเศร้าโศก
ก็วิโยคหวนไห้อาลัยหา
เจ้าไม่ฉายไม่ชื่นคืนอำลา
แสนเหว่ว้าชอกช้ำระกำครวญ
ฝนก็โปรยโรยรินดั่งสิ้นหวัง
น้ำตาหลั่งไปกับฝนก่นกำสรวล
เจ้าเนื้อนิ่มพิมพ์แนบแอบอกอวล
ทิ้งเจ้านวลให้ร้างห่างดายเดียว
จะตามจันทร์เจ้าขามาอีกหน
แหวกสายฝนค้นหาคราเปล่าเปลี่ยว
ก็เหลือบเห็นดาวเกลื่อนเดือนรูปเคียว
รีบคว้าเกี่ยวเอาไว้ไม่ให้จร
จะกล่อมขวัญจันทร์เจ้าเย้าหยอกเล่น
รอเดือนเพ็ญจันทร์เต็มดวงทรวงสมร
ชวนลมฝนมาจุนเจือเอื้ออาทร
รักก็ย้อนคืนใจไปอีกครา