4 พฤศจิกายน 2546 15:53 น.
มารแมงมุม
เคยบ่อยๆ
น้ำตาย้อยบ่านิยามความคิดถึง
เพียงเพราะบทกวีที่รำพึง
ความคำนึงร่วมผูกพันมั่นเป็น เรา
เปล่าเปลี่ยว
เหมือนโดดเดี่ยวบางครั้งช่างแสนเหงา
ในอารมณ์เปราะว่างและบางเบา
ใจก็เปล่าตัวก็เปลี่ยวเกลียวกวี
ไม่อยากรู้ไม่อยากเห็นเป็นที่ไหน
ไม่รู้ใจไม่แลกใจใครทุกที่
โลกนี้แสนยุ่งยาก..มาก..วิธี
เกินพอดี..จนลำบาก..ยากที่ใจ
มีความนัยซ่อนไว้ในบรรทัด
ต้องคอยจัดให้ลงตัวมั่วไม่ได้
อรรถรสย่อมรู้อยู่ข้างใน
จะบอกใครเขียนร้อยกรองส่องใจตัว
1 พฤศจิกายน 2546 20:40 น.
มารแมงมุม
คืนนี้แรมเสี้ยวจันทร์ทาบอาบท้องฟ้า
แสงดาราก็เลือนเหมือนเหงาหงอย
โอ้อกเอ๋ยอกเราคนเฝ้าคอย
จะเศร้าสร้อยครวญหาอีกช้านาน
เหมือนจันทร์แจ่มรอตะวันเจ้าขวัญฟ้า
กระจ่างจ้านวลใยใสอ่อนหวาน
ต่างเวลาคล้อยเคลื่อนเลื่อนดวงมาลย์
จะผันผ่านพบไหมที่ใดกัน
ณ ยามเช้าดวงตะวันก็ผันส่อง
อณูท้องฟ้างามอร่ามฉัน
แสงเงินทองสาดระยับนับทิวาวัน
ก่อนจะผันตัวเร้นเน้นห่างไกล
ณ ราตรีจันทร์แจ่มแอร่มสวย
ก็รื่นรวยงามระยับกับฟ้าใส
ทอดตามองหาตะวันเจ้าขวัญใจ
ไปทางไหนนานแล้วหนอทรมาน
เหมือนรักเร้นหลบตัว..มัวซุกซ่อน
เหมือนคำอ้อนไร้ตอบรับกลับเมินผ่าน
เหมือนติดกับห่วงขวัญพันธนาการ
เหมือนแหลกลาญลงแล้วแก้วกระจาย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมารแมงมุม
หน้าส่วนตัว
975
