31 ตุลาคม 2548 18:48 น.
มารแมงมุม
กับคำเย้ยยามชีวิตก้าวผิดพลาด
เพราะความขลาดเขลาโง่...โอ้สาสม
เป็นไม้ล้มคนข้ามยามระทม
จำใจข่มเข้มแข็งเก็บแรงยืน
นิ่งเฉยในความเจ็บเก็บความแค้น
มันอัดแน่นจนป่วยไข้ให้ขมขื่น
วันไหนแกร่งมากพอขอทวงคืน
หลับเพียงตื่นซ่อมตัวซ่อมหัวใจ
จดรายชื่อคนที่ข้ามยามเราแพ้
พอฉัน แน่ สร้างศรัทธาวันฟ้าใหม่
มาเถิดมา..ฉันกล้าพอ...ก้าวต่อไป
แค่โดนไฟ...พิสูจน์แน่...แท้ธาตุทอง
ทิ้งความขลาดไว้วันวานผ่านมาแล้ว
ยังวับแววก้าวที่กล้า...พาผยอง
เป็นฉันเองวันนี้ที่ลำพอง
ใครอยากลองทายท้าก้าวมา...เชิญ!
31 ตุลาคม 2548 13:09 น.
มารแมงมุม
ลดอัตตาตัวตนวังวนโฉด
ละความโกรธโลภหลง..พะวงหา
เลิกเป็นทาสความคิดอวิชชา
แสวงหาก้าวย่างทางสายกลาง
อันศีลห้าว่าอย่าจำให้ทำเถิด
แล้วจะเกิดดวงไฟใสกระจ่าง
มีดวงแก้วเกิดก่อพอนำทาง
ก็สว่างมองเห็นเส้นนำชัย
หยุดเสียทีหยุดกิเลสเศษความทุกข์
เอาความสุขเนาเรือนเพื่อนวิสัย
คำพระว่ามาตัวเปล่า..เท่ากันไป
ไยหาภัยด้วยนิยามความโลโภ
เมื่อเจ้ามามือเปล่าเจ้าควรสร้าง
เร่งปูทางเพื่อมนุษย์หยุดโทโส
เลิกกอบโกยหวังชื่อเสียงเพียงไชโย
ที่เขาโห่ อาจจะไล่ให้จากลา
สวรรค์นั้นอยู่ในอกอย่าตกตื่น
นรกยื่นขนมหวาน..สานทีท่า
มียาพิษซ่อนเร้นเช่นมายา
หลงเพ้อหาว่าสวรรค์ชั้นดาวดึงส์
เร่งทำดีใส่ตัวเลิกชั่วช้า
วันเวลาพอระลึกให้นึกถึง
ชีพหนึ่งนั้นสั้นนัก...พักรำพึง
จะลึกซึ้งด้วยหลักธรรมน้อมนำใจ
26 ตุลาคม 2548 17:21 น.
มารแมงมุม
เงารางรางรำไรในตาสาว
ความจำยาวความรักสั้นวันคืนผ่าน
เงาน้ำตาแตะแต้มแวมวาวนาน
ทิ้งความหวานเอาไว้ในวันลา
เคยชิดใกล้ใหลหลงหงส์จมปลัก
คิดว่ารักทักถามยามโหยหา
กลับไม่ใช่แค่หลอกหยอกมารยา
เปื้อนน้ำตาปนโคลนเน่าให้เศร้าตรม
ยังมีหน้ามาพ้อมาต่อว่า
อวดทีท่าว่าต่ำต้อยพลอยผสม
ต้นทุนน้อยหวังกำไรพาใจจม
ชีพจึงขมคนเข็ญ...เน้นข้องใจ
หงส์สาวพ้นจากปลัก...หักใจจาก
ทิ้งเพียงซากคนท้อแท้รอแก้ไข
โทษคนอื่นซ้ำซ้ำเหมือนร่ำไร
เธออยู่ในวังวนคนหลงทาง
ไม่มีเงาในดวงตามานานแล้ว
ไม่มีแก้วจอมขวัญ...พลันเหินห่าง
ไม่มีเงาในดวงใจ...ไฟรักจาง
เงารางรางวันก่อน...ไม่ย้อนคืน
18 ตุลาคม 2548 08:44 น.
มารแมงมุม
แล้วลมหนาวคืนกลับทับกระท่อม
ดอกพะยอมสีขาวก้าวมาถึง
ยิ้มมุมปากต้อนรับนับรำพึง
หวนคะนึงคำอำลาค้างคาใจ
ไปสร้างตัวสร้างบ้านสานภาระ
มีสัจจะเสริมนิยามความยิ่งใหญ่
วันนี้ทวนสัญญา...มาเพื่อใคร
ขอร่ำไรถามทวงใช่ห่วงกัน
เพียงผิดหวังคำมั่นคำสัญญา
ไม่คิดว่าจะหวนทวนโศกศัลย์
ลบสัจจะลอยหน้ามาแต่วัน
หรือวันนั้นคิดว่าแน่...แพ้...จึงมา
หากว่าเธอแพ้ทาง...ที่สร้างฝัน
ความคิดฉันแม้ยังหวงยังห่วงหา
แต่ไม่อยากเห็นเธอเสมอตา
เสียเวลามาเริ่ม...มาเติมใจ
แต่เอาเถิด...สิทธิ์ของเธอเสนอหน้า
จะกลับมา...เริ่มต้นเป็นคนใหม่
ฉันเพียงหมดความศรัทธา..หมดอาลัย
แม้เยื่อใยก็หมด...ความงดงาม
ขอให้เธออยู่เย็นและเป็นสุข
อย่ามารุกระรานใคร...ใคร่ขอห้าม
แม้จะนิ่งอยู่นี่หนอจะขอตาม
มีคำถามไว้ถามเธอเสมอไป
แล้วลมหนาวสิงสู่อยู่กระท่อม
ดอกพะยอมขาวคล้ำช้ำไฉน
โอ้ละหนอช่อมะกอกย้ำยอกใจ
เธอดับไฟในใจฉันนิรันดร์กาล
.................................
ไปไม่รอดคืนมาช้ำเหมือนร่ำไร
เธอคือใคร...เมื่อคำสัตย์หมดศรัทธา
17 ตุลาคม 2548 16:10 น.
มารแมงมุม
อย่าเศร้าไปกับโลกอันโศกหม่น
น้ำตาตนเก็บไว้ยามไร้ฝัน
รู้ทั้งรู้ว่าจะจบไม่พบกัน
จะไหวหวั่นโศกไปอยู่ไยฤา
โลกยังคงหมุนวน.คนยังก้าว
ใจดวงร้าวเก็บไว้ไม่ได้หรือ
จะเชิดหน้าทระนง..ให้คนลือ
หยิ่งพอยื้อศักดิ์ศรีแท้แม้ห่างไกล
อยากจะบอกว่าให้มองสองตาหา
จะพบพาคนดี...คนที่ใช่
เปิดดวงตาออกกว้างเปิดทางไป
หากเปิดใจว่ายอมพร้อมจะเป็น
โลกอาจเศร้าเรายังสุขสนุกสนาน
สร้างวิมาน...อันงดงามตามที่เห็น
โลกจะร้อนเรารู้ยังอยู่เย็น
จะโลดเต้นเหนื่อยใจไปไยกัน
มีมุมที่ใจอ่อนอ่อนได้ผ่อนพัก
เงาความรักทักถามความเฉิดฉัน
มองภาพเธอเพ้อพร่ำพร้อมรำพัน
ทุกคืนวันกายไกลใจติดตาม
เพียงจุมพิตนุ่มเบาดับเหงาสิ้น
พลันถวิลถึงความรักที่ทักถาม
ชีวิตใช่เรื่องยากไม่มากความ
สิ่งดีงามคือฉันนั้นรักเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมารแมงมุม
หน้าส่วนตัว
1016
