4 มกราคม 2552 12:36 น.
มารแมงมุม
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๒ ทุกท่านค่ะ
ด้วยภาพ๑๒ เกจิอาจารย์ชื่อดังของเมืองไทย
ศุภฤกษ์เบิกฟ้ามาอีกหน
ฉลู วนผ่านวาระอีกสมัย
ปีชวดเอ่ยอำลาด้วยอาลัย
ผ่านผองภัยวิกฤติพิษการเมือง
หวังใจว่าเทพแห่งวัวไม่มัวหม่น
ให้ผองชนสามัคคีอย่ามีเรื่อง
สร้างสัมพันธ์ไมตรีที่รุ่งเรือง
เพื่อประเทืองประเทศชาติประกาศคุณ
เราเป็นไทยด้วยกันรักกันเถิด
ร่วมก่อเกิดศรัทธามาเกื้อหนุน
ไทยรักไทยรักกันด้วยช่วยเจือจุน
อิ่มและอุ่นด้วยสายใยแห่งไมตรี
ปลูกดอกไม้ชื่อรักสมัครสมาน
และขับขานบทเพลงบรรเลงศรี
ใต้ท้องฟ้าเดียวกันสัญญามี
เราจะพลีชีพเพื่อถิ่นแผ่นดินไทย
มิมีใครเป็นเจ้าของเข้าครองครอบ
มิมีกรอบกดขี่มีแต่ให้
มีรอยยิ้มเจือจานหวานละไม
ต่างร่วมใจร่วมต้นบนทางงาม
ปีฉลูวัวนำหน้าจากป่าลึก
เร้าสำนึกรักชาตินักหนักก็หาม
เราจะคงความเป็นชาติประกาศความ
คงนิยามความเป็นไทยไปยืนยง
ลุศักราชพอศอใหม่ให้สุขสันต์
ลุคืนวันสู่นิยามตามประสงค์
นิยามไทยเป็นไทใจซื่อตรง
จะดำรงคุณค่าสถาพร
รักกันไว้ดีกว่าเกลียดและเดียดฉันท์
เธอกับฉัน เป็น เรา เนานุสรณ์
อันชีพหนึ่งใต้หล้าอย่าอาวรณ์
เกิดแก่เจ็บตายทุกตอนสอนใจจำ
คำพระว่ามาแต่ตัว ชั่ว พึงละ
ไปแต่ตัวคือ สัจจะ อย่าเริงร่ำ
ตอนอยู่คนกราบไหว้เอาไว้นำ
จากด้วยคำสรรเสริญก็เกินพอ
ใช่เกิดมาแสนสำราญสนานสนุก
ไม่ยอมตายให้คนทุกข์ขุกเข็ญหนอ
หากตัวตายคนประณามหยามด่าทอ
อยู่อย่างรอความหวังตายทั้งเป็น
พอปีใหม่เตือนสติดำริคิด
ทุจริตไม่ยืนยาวเท่าที่เห็น
อยากจะอยู่ไม่ร้อนอยากนอนเย็น
จงเป็นเช่นคำศาสดาอย่าดูดาย
ขออวยพรจากใจให้น้องพี่
สุขทวีมหาศาลงานเฉิดฉาย
สมหวังดังตั้งใจไม่เว้นวาย
สุขทั้งกายและใจไปนานวัน
เราจะข้ามแม่น้ำนามความหวัง
เพื่อขึ้นฝั่งงดงามความเฉิดฉัน
ปีสองพันห้าร้อยห้าสิบสองผ่องอำพัน
มาสุขสันต์กันไปไม่รู้ลืม
10 พฤศจิกายน 2551 20:36 น.
มารแมงมุม
ลมหนาวมาเยือนที่เรือนนอก
เหมือนจะบอกข่าวคนไกลที่ไร้บ้าน
วันเวลาผันผ่านนานแสนนาน
ดอกรักรานแหลกกระจายหลายปีมา
มาวันนี้ข่าวคนไกลได้มาถึง
ยังลึกซึ้งซาบทรวงให้ห่วงหา
มีสุขมีอัตคัดตามอัตตา
ทุกเวลายังคิดถึงคะนึงครวญ
ฟังคำพ้อออดอ้อนที่อ่อนหวาน
น้ำตาซ่านกลบดวงตาพาไห้หวน
คนไกลตัวไกลตาพารัญจวน
เธอยังครวญหารักสักเท่าใด
กระซิบบอกคนไกลให้รับรู้
ที่ยังอยู่ยังมั่นคงอย่าสงสัย
ใจยังหนักแน่นคอยเจ้ากลอยใจ
กายอาจไม่เหมือนทรวง...อย่าห่วงเลย
หากเธอคืนกลับไทยให้เห็นหน้า
จะสบตาดูแลใจให้เปิดเผย
วันนี้ทางยังไกลไม่คุ้นเคย
ลมรำเพยฝากใจไปกอดเธอ
ให้คนไกลได้รู้ยังอยู่สุข
หากจะทุกข์ก็กลบเกลื่อนเตือนใจเสมอ
ตั้งธงชัยแห่งชีวิต...คิดเลิศเลอ
รอวันเจอรอวันกอดยอดชีวา
27 ตุลาคม 2551 12:23 น.
มารแมงมุม
ปลายฝนต้นตุลา
เหือดน้ำตาพาหม่นหมอง
วารวันผันครรลอง
เปิดหน้ากากวาดลวดลาย
ฤดูกาลผ่านผันแล้ว
เจ้าดอกแก้วร่วงสลาย
ชีพชื่นจะคืนคลาย
มารเหมันต์ย่างเท้ามา
กระแสต่อกระแส
ความจริงแปรแผ่โฉมหน้า
ตำนานเมืองมายา
วิปริตผิดสำแดง
รอยกรรมรอยซ้ำซาก
บางคนฝากการปรุงแต่ง
สาดคำออกทิ่มแทง
ตามกงล้อกงเกวียนกรรม
ผ่านพบแล้วพลัดพราก
ความทุกข์ยากย้ำกระหน่ำ
รอยไทรอยไถธรรม
ใครจะเปลื้องห่วงมายา
ตุลาปลายหน้าฝน
ทุกผองชนร่ำไห้หา
วิกฤติสิ้นศรัทธา
ไร้ที่พึ่งไร้หลักชัย
หนาวลมปลายตุลา
เพื่อนพึ่งพาหลบหน้าไกล
รอยช้ำย่ำหัวใจ
ด้วยรอยเท้าจากใครกัน
ฉันเกลียดเดือนตุลา
โทษดินฟ้าโทษสวรรค์
จำยอมรับโทษทัณฑ์
ไร้คำตอบจากนรกานต์
3 กันยายน 2551 23:45 น.
มารแมงมุม
จะก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ
ที่เดินผ่านคือบทเรียนเขียนเตือนจิต
บททดสอบความเข้มแข็งแห่งชีวิต
แม้จะผิดล้มลงคงไม่ตาย
มีดอกไม้ให้ตัวเองให้เก่งแกร่ง
เติมด้วยแรงศรัทธาท้ามุ่งหมาย
เดินต่อไปทางข้างหน้ายังท้าทาย
ใจละลายไปเพียงครั้งยังอยู่ดี
ยังมีฝันงดงามด้วยความรัก
ยังตระหนักตอกย้ำทำหน้าที่
ทางชีวิตเลือกได้...ไม่รอรี
ใจยังมีความงามตามที่ควร
เป็นคนดีเท่าที่เป็นเห็นกันอยู่
เป็นนักสู้ไม่ยอมแพ้แม้ผันผวน
สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่ให้ทบทวน
โลกนี้ล้วนอนิจจัง...ชั่งใจตรอง
ร้องเพลงฝันวันเกิดประเสริฐศรี
ฉันจะเป็นคนดีไม่มีสอง
ไม่ยอมแพ้เพราะใจเราแกร่งเท่าทอง
ไม่มัวหมองไม่แพ้ไฟ...ไปอีกนาน
23 พฤษภาคม 2551 21:54 น.
มารแมงมุม
เหมือนดาวดวงเดี่ยวเหงาเฝ้าท้องฟ้า
แต้มน้ำตาใสใสท่วมใจสาว
วันและคืนยังมืดทอดยืดยาว
แต่ละก้าวอ่อนล้าฝ่าเดินทาง
เพียงน้ำคำหยอกเล่นไม่เห็นค่า
เหมือนศรัทธาถูกย่ำคำถากถาง
จำแบกรับความอับอายเหมือนไร้ยาง
จึงจืดจางใจรอนรอนอ่อนแอลง
เตือนตัวเราเขลาขลาดจึงพลาดพลั้ง
ลืมระวังคิดยโสโง่ลุ่มหลง
เขากับเราคิดต่างกันไม่มั่นคง
จึงปักธงแพ้พ่ายตายทั้งเป็น
เขารำคาญหาญหักไม่รักตอบ
ที่ฉันมอบหัวใจเขาไม่เห็น
ที่ฉันยื้อเขาเบื่อเหลือลำเค็ญ
เขาแค่เล่นหยอกล้อบ้าบอไย
เขาว่าฉันตามตื๊อยื้อไม่หยุด
ฉันถึงจุดตาสว่างหนทางใส
ฉันรักเขา...เขาไม่รัก...หักน้ำใจ
ฉันจึงได้สติคืนตื่นเสียที
ไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดถูกเหยียดหยาม
โดนประณามให้ตระหนักถึงศักดิ์ศรี
แค่บทเรียนอีกบทจดจำดี
ฉันจึงมีความทรงจำไว้ย้ำเตือน
ความเป็นเพื่อนที่หวังพังย่อยยับ
คล้ายแตกดับต้องลบต้องกลบเกลื่อน
ความคิดต่างจึงต้องจบต้องลบเลือน
ต่อไปเหมือนคนละโลก...โชคชะตา
เราพบกันด้วยสายลมที่พรมพร่าง
ชะตาสร้างฟ้านิมิตลิขิตค่า
นับจากนี้ต่อไป...ไม่หวนมา
จะหักฟ้าหักดินสิ้นเยื่อใย
ฉันจะขอลิขิตชีวิตฉัน
ความเชื่อมั่นในตัวตนค้นหาใหม่
ล้มแล้วลุกทระนง...จงก้าวไป
ฟ้าใสใสทางข้างหน้าแค่กล้าเดิน
เป็นดาวดวงเดิมเดิมที่เริ่มต้น
ยืนอยู่บนทางสร้างสรรค์น่าสรรเสริญ
เช็ดน้ำตาตัวเองเก่งเหลือเกิน
แค่บังเอิญกับชีวิต...ผิดแล้วจำ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมารแมงมุม
หน้าส่วนตัว
5235
