7 มกราคม 2548 14:49 น.
มารแมงมุม
แค่เพียงก้อนเนื้อเน่าแทบเท้านี่
ยังถือดีเรียก หัวใจได้อีกหรือ
ฝากน้ำคำตัดพ้อมาเหมือนหารือ
หน้าอาจซื่อตาอาจใสคนใจดำ
แค่เนื้อเละเฟะฟอนย้อนมาพ้อ
กับคำขอให้ลงโทษโปรดเหยียบย่ำ
เสียดายเท้าจะเปรอะเปื้อน...เตือนอย่าทำ
ในความจำ...ไม่มีเธอเสมอมา
แค่เศษเดนหัวใจอยู่ใต้เท้า
เหมือนเศษเถ้าธุลีที่ไร้ค่า
เรื่องของเราปิดม่านกาลเวลา
คมวาจา..มันทื่อ...เกินยื้อคืน
แค่หัวใจเหม็นเน่า..สองเท้าหนี
โถ..คนดี...ฉันขยับหลับเพิ่งตื่น
รักเคยรักตอนนี้ไม่...ใจเพิ่งฟื้น
น้ำตาชื้น...ใจเน่าเน่า...ไม่เอาแล้ว
มาตอบกลอนข้างล่างน่ะค่ะ
หุหุ ไม่ได้มานานแล้ว
ขอลับปากรับปีใหม่ด้วยเน้อ
14 พฤศจิกายน 2547 23:43 น.
มารแมงมุม
แน่หรือคือฤดูหนาว
ยังร้อนผ่าวน้ำเริ่มแห้งแล้งถามหา
กทม.ร้อนอ้าวหนาวไม่มา
ถึงเมษาดินคงไหม้ใจละลาย
นี่ละฤดูหนาว
ลมบอกกล่าวเพียงเช้าตรู่ชั่วครู่หาย
พอแสงแรกสาดจ้ามาทักทาย
ร้อนก็ร้ายกรายเยือนเตือนให้ท้อ
เฝ้ารอฤดูหนาว
ที่ทอดยาวอยู่ไหนไม่รู้หนอ
คนทางนี้เขายังตั้งตารอ
ลมหนาวก่อตัวที่ไหนให้คำนึง
คิดถึงฤดูหนาว
ใจปวดร้าวแค่ความจำให้ย้ำถึง
แค่ฤดูให้เด็กท่องร้องรำพึง
เป็นอนึ่งอดีตกาลอันนานเนา
....................................
เช้าวันนี้หมอกไม่มาฟ้าไม่ขาว
ฤดูหนาวเอ่ยอำลาจากฟ้าเศร้า
แสงแรกฉายประดับดินถวิลเงา
รู้ไหมเหงานะลมหนาว...ร้าวใจครวญ
เพราะเช้าไม่เคยชื่นไม่ตื่นเช้า
เพราะว่าเศร้าฝันไหม้ใจร่ำหวน
เพราะคำหอมระเหยหายร้ายรัญจวน
เพราะปั่นป่วนด้วยบางคำใจร่ำไร
เปิดประตูบานเช้าเฝ้าทักถาม
เปิดหน้าต่างแห่งโมงยามออกถามไถ่
เปิดหัวใจแห่งความรักถักเยื่อใย
เจ้าดอกไม้ฤากล้าบานในลานร้อน
24 มิถุนายน 2547 22:42 น.
มารแมงมุม
คิดจะปลูกต้นรักสักต้นหนึ่ง
ควรคำนึงดินน้ำย้ำบอกกล่าว
ปลูกรักไว้วันที่ใจได้เรื่องราว
เพื่อสืบสาวเป็นพยานตำนานรัก
ครั้งครารักแตกดอกออกชูช่อ
รื่นลมล้องดงามตามตระหนัก
ก็ชื่นชมสมอุราคราทายทัก
ยามที่พักหยุดลงตรงใจนี้
หลงเชื่อในคำรักหนักแน่นแล้ว
ดุจดวงแก้วงดงามตามวิถี
เธอกับฉันปันใจเป็นไรมี
ก่อนจะมีสิ่งบั่นทอนคอนรักลง
ได้ประสบพบว่าดอกที่ออกช่อ
พอแตกกองอกงามความไหลหลง
เจ้าดอกรักกลับกลายไม่มั่นคง
ยังงุนงงดอกกระดาษ เกลื่อนกลาดมา
ต้นรักออกดอกใหม่ไม่เคยเห็น
ให้ลำเค็ญหม่นไหม้ไห้ห่วงหา
รักเนื้อแท้แพ้เงิน..เมินผ่านลา
มีน้ำตาแตะแต้มบนแก้มนวล
ต้องถอนรากถอนโคนโค่นต้นรัก
ก่อนจะหักร้างลาคราลมหวน
หนาวสะท้านยามร้างต้องครางครวญ
จะเซซวนลาร้างห่างไปไกล
24 พฤษภาคม 2547 23:20 น.
มารแมงมุม
ไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้าน
เขาจะรานจะริดลง
เข้ารูปให้เข้าทรง
เฝ้าจดจำระวังตัว
ไม้ใหญ่แต่พอควร
กิ่งใบล้วนพอถ้วนทั่ว
เติบโตไม่มืดมัว
ก็อยู่งามอีกนานปี
ไม้เล็กเพิ่งเกิดก่อ
แทงแตกหน่ออวดศักดิ์ศรี
โอหังในท่าที
ให้เมตตาอย่าทำลาย
ยังอ่อนพอสอนได้
ต้องทำใจยังไม่สาย
สอนสั่งด้วยอุบาย
ไม้ยังอ่อนยังมีทาง
ยกเว้นไม้แก่กร้าน
อยู่มานานจนกระด้าง
ลงดาบฆ่าความกร่าง
ฆ่าตัดตอนด้วยเมตตา
รักษาป่าอักษร
ร้อยกรองกลอนด้วยศรัทธา
นอกรีตนอกรอยมา
อยู่ร่วมกันได้อย่างไร
ไม้ใหญ่มีกาฝาก
นกก็มากมาอาศัย
ไม้เล็กแอบอิงไว้
ดูตัวอย่างการเติบโต
กู...เองคือไม้ใหญ่
แต่ว่าไร้ความยโส
กิ่งก้านใช่ทนโท่
ไม่เคยทิ่มเคยแทงใคร
หยั่งรากแก้วแข็งแรง
ลำต้นแกร่งอวดกิ่งใบ
เส้นทางยังก้าวไกล
ด้วยสมองร้องสั่งการ
ศรัทธายังฉายชัด
ความซื่อสัตย์จะสื่อสาร
โชติช่วงในดวงมาลย์
ทางยังท้ายังกล้าเดิน
14 พฤษภาคม 2547 01:18 น.
มารแมงมุม
เป็นตัวเป็นตนค้นพบ
จุดจบของเรื่องเฟื่องฝัน
มายา..ใช่จริงนิ่งงัน
จบกันวันนี้ดีพอ
ทบทวนถามใจใช่หรือ
เขาคือผู้ใดไหนหนอ
แล้วเราคือใครไปรอ
จะขอสิ้นสุดหยุดลง
เคารพตัวเองเก่งกล้า
ใยมาปักใจไหลหลง
เคยแกร่งเคยกล้ามั่นคง
ฝุ่นผงเข้าตาพร่าพราย
ปัดฝุ่นออกไปให้หมด
กำหนดท่าทีมีความหมาย
ศรัทธากอบกู้มิรู้คลาย
ดีร้ายรู้เช่นเห็นกัน
แค่เพียงอ่อนไหว..ไปนิด
พลั้งผิดเกือบลับดับขวัญ
เตือนตนค้นพบจบพลัน
ตัวฉันยังเป็นเช่นนี้
@เป็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเย่อหยิ่ง
และไม่ทิ้งลวดลายคลายศักดิ์ศรี
ความนับถือตัวเองก็มากมี
ต่อไปนี้กลับเป็นเช่นคนเดิม@
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมารแมงมุม
หน้าส่วนตัว
1189
