25 สิงหาคม 2550 04:02 น.
มารีนา
ความอบอุ่นที่เคยส่งผ่าน
วันเวลาอันเนิ่นนานเคยหวานไหว
หยดน้ำตาไหลรินอย่างอาลัย
จวบจนวันที่จากไปไกลลับตา
ยังคิดถึงไออุ่นนั้นจนวันนี้
ความทรงจำทุกวินาทียังห่วงหา
มีบ้างไหมจะหวนมาสักครา
หันกลับมาเพื่อฟังว่ายังรักเธอ
20 สิงหาคม 2550 09:33 น.
มารีนา
ไม่มีอะไรหรอกนะ
กับน้ำตาที่กำลังจะรินไหล
ถ้าเธอยังยืนอยุ่ตรงนี้มันก็คงมีต่อไป
เผื่อว่าเธอจะยื่นมือมาซับให้เหมือนเคยมา
แต่รู้ดีว่าคงเป็นไปไม่ได้
น้ำตาฉันที่รินไหลคงไร้ค่า
หากจะจากกันอย่ามัวยืนเอ่ยคำร่ำลา
รีบไปก่อนจะพลั้งปากรั้งว่าไม่ให้เธอไป
19 สิงหาคม 2550 12:03 น.
มารีนา
ยอมรับว่าเสียดายเรื่องราวที่ผ่าน
ความห่างไกลเนิ่นนานพาใจหวั่นไหว
ความผูกพันที่เวลานี้จืดจางลงไป
มิตรภาพที่สะสมไว้ต้องถูกลบเลือน
ต้องจบความรู้สึกส่วนหนึ่งไป
อีกหนึ่งความรู้สึกที่เหลือไว้แค่เพียงเพื่อน
หมดหนทางจะกลับมาเยี่ยมเยือน
แต่ความทรงจำจะคอยย้ำเตือนตลอดเวลา
เธอคงไม่มีเวลาจะนึกถึงกัน
ส่วนฝ่ายฉันยังผูกพันทุกด้านฟ้า
อยากบอกเธอรอเสมอวันเธอกลับมา
เมื่อเธอเหงาอย่าลืมว่าฉันอยู่ไม่ไกล
8 สิงหาคม 2550 02:12 น.
มารีนา
คืนเหงานั่งเขียนจดหมาย
ตรงอากาศเย็นสบายอยู่หน้าหอ
ไม่รู้ว่าอีกกี่ถ้อยคำจะเพียงพอ
กับความคิดถึงซึ่งใจร้องขออยู่ทุกวัน
บางทีรู้สึกสับสนในจิตใจ
คิดหวังสิ่งใดกลัวเป็นได้เพียงแค่ฝัน
ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน
หรืออาจเป็นเพราะพระจันทร์บั่นทอนใจ
คืนนี้สงสัยนอนดึกอีกตามเคย
คิดอะไรไม่ออกเลยเธอรู้ไหม
เห็นดาวตกก็ไม่กล้าอธิษฐานสิ่งใด
แค่เพียงรู้สึกอย่างคนอ่อนไหวที่คิดถึงเธอ
8 สิงหาคม 2550 01:58 น.
มารีนา
บันทึกแห่งการเดินทางได้เริ่มต้น
ผ่านปลายฤดูฝนล่วงสู่ต้นฤดูหนาว
ถนนลาดยางสายนั้นยังทอดยาว
ใบไม้แห้งปลิวร่วงกราวสู่พื้นดิน
ลมหายใจดังไอหมอกที่พวยพุ่ง
ดอกไม้ป่าส่งกลิ่นคลุ้งตามซอกหิน
ลมพัดมาพาหัวใจให้โบยบิน
ฝูงนกกาเจ้าโผผินสู่หนใด
สีขาวขุ่นของทะเลหมอกตรงเบื้องหน้า
แว่วนกป่าส่งเสียงมาจากทิศไหน
แสงตะวันลับฟ้าพาความคิดถึงสู่ใจ
วันนี้ฉันไม่มีใคร....คิดถึงลมหายใจของเธอ
หน้าส่วนตัว
801
