29 ตุลาคม 2547 22:14 น.
มารน้อย
จันทร์สง่าลอยเด่นอยู่กลางฟ้า
ลมหนาวพัดมาโอบกายฉัน
ยามค่ำคืนที่ฉันตกเป็นทาสแห่งดวงจันทร์
จักขอฝันจักขอคุยกับดารา
จักเลื่อนลอยความคิดไร้จุดหมาย
จักกรีดกรายเริงร่าเล่นระบำ
....................
ดวงจันทร์ในยามค่ำคืนคือดาวเด่นแห่งรัตติกาล ......
แต่อย่างไรกองไฟที่อยู่ตรงหน้าก็สำคัญไม่แพ้กัน
ความอบอุ่นของแสงจันทร์
กับไอระอุจากกองเพลิงนั้นต่างกัน
จันทร์เจ้าขาอยู่เบื้องบนทอแสงนวลละออ
ลูบไล้ประคับประคองให้ชีวิตฉันอยู่รอดและปลอดภัย
กองเพลิงที่อยู่ตรงหน้ายามค่ำคืนที่แสนโหดร้ายเยี่ยงนี้ ..... เธอช่างสำคัญยิ่งนัก
เปลวเพลิงโชติช่วง เผาไหม้ หลอมละลายทุกสิ่ง ให้ไร้ค่าเหลือเพียงธุลีไฟ
ฉันมิอาจกล่าวโทษว่ามันคือ มหาอาชญากร
เมื่อเธอเองที่เป็นฝ่ายกระโดดเข้ากองไฟ
ฉันจึงเฝ้ามองการเสวย "เหยื่อ" ของพระเพลิง
ฉันจึงเฝ้ามองเธอเริงระบำกลางกองไฟ
ฉันจึงได้สัมพัสและรู้สึก
" ในขณะที่ฉันอบอุ่น ความอบอุ่นมาจากการมอดไหม้ "
28 ตุลาคม 2547 20:33 น.
มารน้อย
.....ฉันมี ตะวัน ดวงโตอยู่ในใจ
ฉันมี เส้นทางแห่งสายรุ้ง ในปลายฝัน
แต่เมื่อยามค่ำคืนเงียบเหงาเฝ้ารำพรรณ
พระจันทร์ และดาวน้อย ก็คอยเฝ้าดูแล ......
10 ตุลาคม 2547 22:51 น.
มารน้อย
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ไม่มีอะไร
ชีวิตของกันก็ยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ
เงียบเหงาแต่ก็สงบและสวยงาม
กันนั้งอยู่ว่างๆ ก็ปล่อยใจและอารมณ์
บินล่องลอยไปเล่นกับฝูงนกกาที่โบยบิน
และค่ำคืนนี้กันก็คงจะไปพูดคุยกับดวงดาวบนฟ้า
.............
เมื่อคืนกันมีความสุขมากเลย
ผู้หญิงคนนั้นของกันอีกคนน่ารักมาก
เธอก็คงมีความรู้สึก ที่ไม่ต่างกัน
เธอผ่านอะไรมาเยอะแยะกว่ากันหลายๆ เท่า
เธอเข้มแข็ง กว่ากันเยอะ ที่มักจะปล่อยให้อะไรดำเนินไปเรื่อย ๆ
โดยขาดสติในบ้างที
แต่เวลานี้น่าเสียดายน่ะที่ใจของกัน
กับคำว่า รัก มันมิได้อยู่ด้วยกัน
แต่ร่างกายก็ยังตอบสนองให้ด้วยดี
มันก็แค่เรื่องธรรมชาติ
ทั่วๆ ไปนั้นแหละ
กันเอาตัวรอดและรอดมาเสมอ
.................
กันคิดถึงนายกันเลยโทรไปหา
ก็คงมีแต่กันอ่ะนะที่เที่ยวคิดถึงคนโน้นคนนี้อยู่เรื่อยๆ
บ้างทีกันรู้สึกว่านาย มักจะต้องกลายเป็นกระโถนสำหรับใคร ๆ ต่อใคร
ไม่ยกเว้นแม้แต่ตัวกันเอง
ต่อจากนี้ กัน คงจะไม่ทำอย่างนั้นแล้ว ล่ะ
กันอยากให้นายได้พักผ่อน
กันอยากให้นาย มีความสุขใน โลกของนาย
เหมือนกับกันตอนนี้
กันอยากจะแบ่งความสุขของกันไปให้นายบ้างนะ
เพื่อนกันก็ต้องแบ่งบันความสุขให้กันและกันบ้าง
จริงไหม
...............
คนที่กันรัก จากกันไปเรื่อยๆ ทีล่ะคน
เหมือนสายลม
แต่กันก็ชอบนะ เพราะว่าเวลาที่ลมพัดมา
มันทำให้กันได้รับลมเย็นๆ
..............
กันมีดวงใจที่บริสุทธิ์
ความรักของกัน หายไปจากโลกนี้
กันเก็บผู้ชายคนนั้นไว้ในจินตนาการ
เป็นตัวละครตัวหนึ่ง
นิทานเรื่องยาวที่กันเขียนมันใกล้จะจบแล้ว
แม้วันนี้ เขาต้องจากไป
แต่กันก็จะเว้นที่ให้เขาไว้
ตลอดไป
...............
Devil G.
6 ตุลาคม 2547 18:50 น.
มารน้อย
ยามนี้ ดาวและเดือนต่างทนทุกข์ อากาศภายนอกช่างเศร้าหมองยิ่งนัก
น้ำใสๆไหลย้อยหยด ดวงเนตรต่างวิปริต
เธอที่รักฉันรู้ว่ายามนี้เธอต้องการฉันเพียงไร
แต่นิยายรักเรื่องยาว มันได้จบไปแล้ว
เธออาจคิดว่าฉัน คือนางมาร แน่นอนฉันคือนางมารเสมอ
ชีวิตของเธอครั้งหนึ่งฉันเคยเฝ้าทะนุถนอม
ครั้งหนึ่งฉันเคยเฝ้าโอบอุ้มด้วยดวงจิตแห่งมาร
ฉันบอกเธอให้รู้ถึง สีสันความระทมของชีวิต
ฉันบอกเธอว่า เธอต้องแกร่งในสังคมสีเทา
ฉันบอกเธอว่า การกระทำใด ๆ อันไร้สติจะนำมาซึ่งความฉิบหาย
แม้ นิยามแห่งรัก จะยิ่งใหญ่สักเพียงใหญ่ ก็มิอาจหลีกเลี่ยงได้
เธอที่รัก .......
รู้ไหมว่าวันเวลาเดือนดาวลาลับ
ใจฉันยังจับอยู่ที่เธอมิไปไหน
ภาพของเธอยังคงตรึงอยู่ในใจ
มิมีใครฉันมีเธอตลอดกาล
มันมิได้จบลงไปแล้ว เพียงเพราะเธอเดินจากไป
แต่มันจบการกระทำที่ไร้สติลงต่างหาก
ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร
ฉันน้อมรับจิตแห่งมารที่เธอกล่าวอ้างโดยดุษฏี
หน้าส่วนตัว
1126
