11 เมษายน 2548 20:24 น.
มารน้อย
อาทิตยส่องแสง ทักทอ รัศมี
เทพธิดานารี ยังอยู่
องค์หญิงน้อยนางปิศาจ จงรัก
เฝ้ารักถนอม ด้วยปีกแห่งมาร
" เช้าแล้วซินะ "
ลำแสงอ่อนดวงตะวันเข้ามาทักทายฉันถึงในห้องนอน
เจ้าหญิงยังคงหลับไหลอยู่ห้วงแห่งความฝัน
ไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่นเธอยังคงดูอ่อนใส บอบบาง
" พี่รินทร์ ..... เช้าแล้วรึทำไมไม่ปลุกแก้มเลย
ปล่อยให้เขานอนขี้เซ่าอยู่คนเดียว "
" แก้มยังไม่ต้องลุกหรอกจ๊ะ นอนต่อเถอะยังปวดหัวอยู่ไหม
เดียวพี่จะไปต้ม ข้าวต้มมาให้นะ "
" ขอบคุณมากค่ะ แก้มรู้สึกดีขึ้นแล้ว "
ฉันเดินเข้าไปหาลูบหัวเธออย่างเอ็นดู ใบหน้าอันซีดเซียวไร้เครื่องประทินโฉมส่งยิ้มให้อย่างไมตรี และหลับตาปริ่มลงไปอีกครั้ง
ข้าวต้มน้ำเดือด ไอร้อนออกละเหย ก้อนเนื้อสีชมพูถูกมีดใหญ่ใบคมเชือนแหล่เป็นชิ้นบางสับละเอียด อีกไม่นานจะกลายเป็นอาหารเครื่องยังชีพของมนุษย์ การฆ่าเพื่อเป็นอาหารไม่ผิด .....
...............................
" พี่รินทร์ เป็นพ่อน่ะ เดียวแก้มจะเป็นแม่ "
" แต่พี่เป็นผู้หญิงนะ จะเป็นพ่อได้ยังไง "
" อืมนั้นซิเนอะ .....แต่แก้มอยากเป็นแม่ "
" เอายังงั้นก็ได้ "
เธอจะชอบเอาแต่ใจตัวเอง
แต่ฉันก็ยอมเพราะเธอเป็นคนเดียวที่ยอมมาเล่นกับลูกอีตัว....
ภาพวัยเด็กกลับมาในห้วงความทรงจำของฉัน
เธอมักจะมีเสื้อผ้าสวยๆ และขนมอร่อยๆมาฝาก .
แก้มเป็นเสมือนความสุขหนึ่งเดียวในวันวาน
" แม่มันติดเอดส์ อีรินทร์มันก็คงติดจากแม่มัน "
ทุกคนในหมู่บ้านรังเกียจฉันกับแม่ .....
ฉันไม่มีเพื่อนเล่น ไม่มีใครกล้าเล่นกับลูกอีตัวติดเอดส์
ตอนนี้แม่อยู่โรงพยาบาล ....... และยังไม่กลับซักที
ฉันไม่รู้ว่าเอดส์คืออะไร ..... แต่คิดว่ามันคงน่าเกลียด เพราะมันทำให้ใครๆก็เกลียดฉันกับแม่ แต่ในเมื่อแม่เป็นเอดส์
ฉันจะเกลียดแม่ไหมน่ะ.....
ฉันรู้ดีหากแม่ของแก้มรู้ว่า เธอมาเล่นกับฉันจะโดนตี
แต่เธอก็มักจะบอกว่า
" แม่ไม่รู้หรอก "
วันเก่าที่รื่นเริงมีเสียงหัวเราะของเด็กผู้หญิงสองคน
แอบขโมยเก็บดอกไม้ บ้านยายสาย มาร้อยเป็นพวงมาลัย
ตกปลาริมห้วย ไล่จับแมงปอ.....แมงปอบินอยู่บนท้องฟ้า
.......................
ฉันเดินกลับเข้าไปพร้อมข้าวต้มร้อนๆ ที่เสร็จใหม่ๆ
เธอยังคงหลับใหล ..... อ่อนโยน
นางปิศาจตนนี้จักปกป้องเธอเจ้าหญิงของฉัน ......
19 มีนาคม 2548 15:53 น.
มารน้อย
" บางคนบอกว่า ความรักเปรียบดังไฟ ........มอดไหม้ เถาธุลี "
" ฉันเชื่อน่ะ ความรักเปรียบดังไฟ ........ อบอุ่น สวยงาม "
ขอบคุณมากสำหรับ ดอกไม้ไฟ ในคืนที่เงียบเหงา
รินทร์ พรพระจันทร์
.........................
ร่างเปลือยเปล่าไร้วิญญาณของเธอช่างงดงามยิ่งนัก ..... เนื้อเนียนซีดขาว ตัดกับอาภรณ์โลหิต ผลงานวิเศษรังสรรค์ชิ้นนี้ สำหรับเธอโดยเฉพาะ
เจ้าสาวของฉัน .... ทุกรอยมีด ทุกบาดแผล ล้วนมาจากความตั้งใจ
ลืมตาขึ้นซิที่รัก มาดูผลงานของเรา ก่อนที่พรุ่งนี้ฟ้าสาง อรุณรุ่งส่องแสง
ฉันต้องกลับกลายเป็นสิ่งมีชีวิตอันน่ารังเกียจอีกครั้ง
.......................
03.00 นาฬิกาเรือนเก่าติดข้างฝาเปล่งเสียงบอกเวลา..........
การเดินทางของเข็มยาวและเข็มสั้นยังหมุนวนไปเรื่อย ช้าแต่เที่ยงตรง
มันถือสัจจะในการกระทำเสมอ
" แก้ม ทำไมปานนี้ลูกยังไม่กลับบ้านอีกนะ "
" แม่ ไปนอนก่อนดีกว่าค่ะ เดียวน้องก็คงจะกลับมา เด็กสมัยนี้ก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ ต้องมีเพื่อน มีสังคม เขาก็เฮฮาปาร์ตี้กันตามประสา เราจะไปตีกรอบอะไรเขามากก็ไม่ได้ กลอย ว่าบางทียายแก้มอาจจะสนุกจนเพลิน กลับบ้านไม่ไหว และตอนนี้ก็อาจกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ที่บ้านเพื่อนก็ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกคะ "
" แต่น้องบอกแม่ว่าจะกลับไม่เกิน เที่ยงคืนน่ะลูก "
แก้ม.....ตอนนี้ลูกอยู่ไหน ทำอะไรอยู่
......................
แม่เป็นเป็นห่วงยายแก้มจนเกินไป เธอคิด มันเป็นเรื่องธรรมดาของมือใหม่
ยิ่งเด็กแสนดีอย่างยายแก้ม ปานนี้อาจกำลังเจอเพื่อนๆ" รับน้อง "
เมาซะจนหัวราน้ำเพราะเธอเองเวลาได้ออกท่องราตรีเมื่อไรก็กลับบ้านเช้าทุกที ...เพียงแต่วิธีการออกไปเที่ยวของเธอกับของน้องแตกต่างกัน
เธอไม่เคยบอกให้แม่รู้ว่าเธอไปไหนทำอะไร แม่ไว้ใจเธอเสมอ
"กลอย เป็นพี่สาวคนโต แม่เชื่อว่า หนูจะไม่ทำให้แม่เสียใจและเป็นตัวอย่างที่ดีของน้องได้ "
เวลาที่ผ่านมาเธอก็พิสูจน์ให้แม่ได้เห็นว่าเธอได้ทำหน้าที่พี่สาวที่ดี และลูกที่ดีของแม่เสมอ ปริญญา 2 ใบ พ่วงด้วยเกรดนิยมอันดับ 1 และตอนนี้เธอก็ได้รับทุนจากรัฐบาลให้เรียนต่อต่างประเทศ.... แม้ว่าบ้างครั้งการเป็นเด็กดีของเธอจะมิได้เต็ม 100 % มีแอบดื่มแอบเที่ยว ตามประสาสาวเปรี้ยว แต่อย่างน้อยเธอก็มิเคยทำให้แม่เสียใจ
" กลอย แม่ภูมิใจในตัวลูกมากที่สุดเลย "
" โอ้โห พี่กลอย ของแก้มเก่งจังเลยคะ เห็นได้ของขวัญจากคนโน้นคนนี้ อย่าลืมแบ่งแก้มด้วยล่ะ อิอิอิ"
เธอยังจำวันที่แม่และน้องสาวจัดงานเลี้ยงฉลองให้ เนื่องจากทางกระทรวงประกาศผลสอบผู้ผ่านการคัดเลือก ได้รับทุน เรียนต่อต่างประเทศ มีเพื่อนๆมาแสดงความยินดีด้วยหลายคน เธอต้องไปอยู่ อเมริกาถึง 4 ปีแม่และน้องทางนี้คงเหงากันน่าดู ตอนแรกเธอก็ไม่อยากจะไปเท่าไรนัก แต่แม่ก็ย้ำบอกเธอเสมอว่า
" ไม่ต้องห่วงแม่และน้องหรอกลูก ไปทำความฝันของหนูให้เป็นจริงดีกว่า แม่เป็นกำลังใจให้เสมอ "
ครอบครัวเรามีกันอยู่แค่นี้หลังจากที่พ่อจากพวกเราไป แม่ดูหมองลงไปมาก
ไม่สดใสเหมือนก่อน แต่แม่ก็ไม่เคยทำให้เราสองพี่น้องรู้สึกว่าเป็นเด็กมีปัญหา ......
" กลอยว่า แม่ไปนอนเอนหลังเล่นที่ห้องดีกว่านะค่ะ เดียวทางนี้ กลอยจะนั้งรอน้องเอง มาถึงจะจับตีก้นให้ลายแล้วส่งไปรายงานตัวกับแม่คะ "
" ลูกก็พูดเป็นเล่นอย่างนี้ทุกที "
เก้าอี้ไม้ โยกไปโยกมา ตามจังหวะไหวตัว ราตรีคืนเดือนมืด ช่างเงียบสงบ ไม่มีแสงจันทร์ แสงดาว
สุ่มเสียงของจักจั่นเรไรหลบหาย ทุกสิ่งราวกับถูกมนต์สะกดของเทพีแห่งรัตติกาล
...หวิว...หวิว... วู้...วู้... ยลยินกระแสพระพายเจ้าขัดคำสั่งนางเทวี ลมอ่อนล่องลอย ประทบเสียดสีหยอกล้อพืชใบ
...หวิว...หวิว... วู้...วู้... เข้าห้องสัมผัสตัว.... เยือกเย็น อ่อนโยน ดับร้อนผ่อนคลาย .....เธอพยายามข่มตาให้หลับ ไม่คิดมาก พยายามเชื่อคำแนะนำของลูกสาวคนโตแต่ก็ไม่สามารถทำได้
นะโม ตัสสะ ภาคะวะโต ...... คุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง ลูกสาว ลูกช้างด้วยเถอด สิ่งศักดิ์ทั่งปวงจงป้องภัยอันตรายให้น้องแก้มเจอแต่สิ่งดีๆ สาธุ สาธุ ....... คุณดูแลลูกของเราด้วย .......
ความรู้สึกบางอย่างและสัญชาติญาณของความเป็นแม่กำลังบอกอะไรบางอย่างกับเธอ มันไม่ต่างกับความรู้สึกเมื่อ 20 ปีที่แล้วในตอนที่เธอกำลังเสียสามีสุดที่รักไปอย่างไม่มีวันกลับมา
พี่ไปประชุมแค่ 3 วัน แล้วจะรีบกลับมา เกดอยู่ทางนี้ ดูแลบ้าน ดูแลลูกทางนี้ให้ดีแล้วกัน
แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อเครื่องบินที่สามีเธอโดยสารนั้นเกิดตกกลางทะเลรายนามของผู้รอดชีวิตไม่มีชื่อของสามี เธอไม่อยากจะให้เหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นอีก การสูญเสียคนรัก มันช่างเลวร้ายเหลือเกิน ตอนนั้นลูกสาวคนเล็กของเธอเพิ่งคลอดได้ไม่นานก็ต้องกำพร้าพ่อ ........
เรืองตะวันอรุณรุ่ง เบิกฟ้า ยามราตรีเมฆหมอกมืดมัวหายไป เทพีแห่งรัตติกาลมิอาจสำแดงฤทธิ์ในยามนี้ เช้าสวย สดใส
นกกาขับกล่อมประสานเสียง บางก็จิกจี้แก่งแย้งชิงแหล่งอาหาร และชีวิตก็เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง แต่บ้างชีวิตก็สิ้นสุดลงแล้ว
" แม่ค่ะ ยายแก้มยังไม่กลับบ้านเลย " ...............
******************************* และมันก็ยังไม่จบอยู่เพียงแค่นี้*********************
12 มีนาคม 2548 21:13 น.
มารน้อย
ความชั่วร้ายของฉันเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ
อะไรคือสิ่งที่ฉันต้องการ ผู้หญิงคนนั้น ...ความรัก...
หรือ ..เพียงเพื่อความสนุกสนานชั่วคราว....เกมส์ล่าเหยื่อ....
เมื่อรัก...........ก็ระบายรัก
เมื่อทุกร์..........ก็ระบายทุกข์
เมื่อแค้น..........ก็ระบายแค้น
เมื่อมีความต้องการ ....ก็ระบายความต้องการ
นั้นซะ ที่รัก
ผ้าใบผื้นว่างเปล่า เรือนร่างอันเปล่าเปลือยละมุนละเมียด
กำลังถูกนางมารผู้นี้ปรุงแต่งแดงฉานโลหิต หลั่งไหล
เสียงกรีดร้องความเจ็บปวดหายไป เพียงชั่วเวลาไม่นาน
ฉันทรมานเธอไม่นาน ที่รัก
.......คมมีดจูบเจิมสรรพางค์กายสาวน้อย กรีดลึกลงก้อนเนื้อรูปบัวตูม.....
......พู่กันแต้มสีสดลงผ้าใบ.......
" เธอมันคนไม่มีหัวใจ ..... นางมารร้าย "
"เธอมันคนไม่มีหัวใจ ..... นางมารร้าย "
" เธอมันคนไม่มีหัวใจ ..... นางมารร้าย "
"เธอมันคนไม่มีหัวใจ ..... นางมารร้าย "
*********** ไปตายซะ นางปิศาจ ***********
มีดเล่มเดิมจากเหยื่อสู่ผู้ล่า ผ่านหนังกำพร้า กรีดลึก.....สัมผัสรส...เจ็บปวด...
น้ำหวานสีแดงสดไหลเยิ้ม ... เจ็บปวด ....เจ็บ ...เจ็บ ....เจ็บ
...................................กรี้ด............................................
" แก้ม ..... นี้ รินทร์ทำอะไรไปอีกแล้ว "
.......................................................................................
คราบน้ำตารสเค็มและกลิ่นคาวเลือดไม่สามารถ ก็ยังไม่สามารถลดความกระหายในจิตใจลงได้ เธอก็แค่ เหยื่ออีกรายของฉัน ยามนี้พระจันทร์ดวงเสี้ยวสาดส่อง ฉันประดับอาภรณ์แห่งมาร ติดปีก ราตรีกาลนี้ฉันจะโบยบินท้าคลื่นลม
เส้นทางนี้อาจเป็นสายมรณะ
.... แต่ฉันก็ ยังเดินต่อไปเพื่อนพิสูจน์ตัวตนและแก้โจทย์ที่ตั้งขึ้น ....
แม้โดด่เดี่ยวแต่ฉันจักยิ่งใหญ่และเติบโตตามวิถีของมาร
********************* และมันยังไม่จบเพียงแค่นี้ *************************
31 มกราคม 2548 18:31 น.
มารน้อย
สวัสดี
กันลยาณมิตร ......... ผู้เป็นสายน้ำอีกฝากหนึ่ง
วันนี้ ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ชีวิตของกันไม่มีอะไร
ใจของกันว่างเปล่า มันคือความว่าง ไม่มีทั้งทุกข์ ทั้งสุข กันเรียกมันว่า ความสงบ
เมื่อกันก้มดู พบว่า ใจของกัน ตอนนี้ อยู่ที่ตัวกันเอง มันกลับมาแล้ว
.................
กันเพิ่งกลับจากบ้านเป็นครั้งแรกนะที่กันรู้สึกว่าการกลับบ้านครั้งนี้ กันมีความสุขมาก ที่นั้นไม่มีใครจ้องจะทำร้ายกัน พ่อกับแม่ เข้าใจและให้อภัยกันเสมอ
ปีกแห่งรักที่กันเพิ่งได้สัมผัส ...... ความรักที่กันไม่คิดว่ามันมีจริง แต่เมื่อเปิดใจ กันก็พบว่า มีผู้หญิงและผู้ชายคู่หนึ่ง รักกันมาก รักอย่างไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เพียงแต่ว่าที่ผ่านมากันไม่เคยมองเห็นและเข้าใจเลย
กันรู้สึกปลอดภัย และเป็นสุขกันพอใจกับมันนะ แม้ว่าการอยู่บ้านจะทำลาย จักรวาลที่ยิ่งใหญ่ ของกันก็ตาม ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร
................
แล้วนายล่ะ สุขภาพเป็นไงบ้าง เห็นนายชอบไม่ สบายเป็นโน้นเป็นนี้ บ่อยๆน่ะ
แต่กันก็คิดว่า นายก็ยังคงเป็นสายน้ำที่ไหลเย็น เป็นแหล่งเพาะเลี้ยงสรรพชีวิต
....... เหมือนเดิม รึไม่ ? .......
" ถ้าสายน้ำไม่มีปลา ไม่มีสาหร่าย ก็มิต่างจากน้ำในขวดกระป๋อง "
ใช่ไหม ...... เพื่อนรัก
เราและนายต่างถูกทำร้ายจากคนที่เราให้ชีวิต สิ่งปฎิกูล ทั้งหลายที่เขายัดเยียดให้เราอย่างไม่ใยดี ว่าเราจะเป็นอย่างไรต่อไป ........... ก็นั้นแหละชีวิต
เราเกิดมาเพื่อให้ชีวิต เราเกิดมาเพื่อไหลไปและไม่ไหลย้อนกลับ .......
กันยังรอนายอยู่อีกฝากฝั่งหนึ่งเสมอน่ะ
...............
รักและเป็นห่วงเสมอ
29 มกราคม 2548 20:39 น.
มารน้อย
วันคืนที่ผ่านมากับการเล่นละครที่ ไม่ใช้ตัวแสดงแทน ทุกสิ่งที่ถ่ายถอดเป็นเรื่องของความรู้สึกที่จอมปลอม มีนางมาร มีมนุษย์น้อย และเหยื่อ
ฉันเริ่มเขียนเรื่องราวแห่งความหลอกลวงเมื่อไม่นานมานี้ .......
ไม่มีจุดประสงค์ว่าเพื่ออะไร และยังไม่มีกำหนดว่าจะจบเมื่อไร ตราบใดที่พลังแห่งการแสวงหายังไม่เคยนิ่ง
นางปิศาจที่ไม่มีตัวตน ลองลอยในนภาอากาศ ฉันมีความสุขนะ ไม่เชื่อก็ลองดู...อากาศข้างบนนี้ช่างหนาวเหน็บโดยเฉพาะค่ำคืนนี้ที่ฉันต้องบินเดี่ยว แต่ท่านพญามารได้ประทานปีกแห่งมารให้ฉันแล้ว
" เมื่อเจ้าติดปีกแห่งมาร จงล่องลอย ปลดปล่อย ทุกสิ่งแม่มดน้อยของข้า "
เป็นพรข้อสุดท้ายที่ฉันได้รับ ก่อนที่ท่านจะจากไป .....
วันคืน เดือนเลื่อนลอย ทุกค่ำคืนที่ดาวเต็มฟ้า จันทร์เต็มดวง ปีกแห่งมารถูกประดับ นางมารน้อยตามล่า .... เหยื่อสังเวย
เสียงดนตรีกู่ก้อง หนักแน่นแทบจะบีบหัวใจของฉันให้แหลกไปกับจังหวะเพลง กลิ่นควันบุหรี่ และ.... กลิ่นอื่นที่ไม่ใช่แค่บุหรี่ธรรมดา เหล้า และเหล้าสูตรไม่ธรรมดา .....
นั้นไงสาวน้อยหน้าใส นวลเนื้อเนียนละเอียด .... ใยเจ้ายิ้มระริกกับบุรุษคราวพ่อ มือกำยำของชายเจ้าหายเข้าไปอยู่ใต้กระโปรงตัวน้อย แล้วคนทั้งคู่ก็เดินจากไปเด็กสาวหันมายิ้มทักทาย......
" แล้วเจอกันคะพี่ " ฉันยิ้มให้อย่างไม่ใส่ใจเท่าใดนัก เด็กคนนี้ชอบรับประทานเหยื่อสูงอายุ ...........
" แหมพี่ไม่ลองดูล่ะคะ เลือดผู้ชายแก่เข้มข้น หวานมันเลยนะ "
เป็นคำโฆษณาเชิญชวนบรรยายสรรพคุณ ให้ฉันเปลี่ยนรสนิยมทุกครั้งที่เราเจอกัน " ไว้มีโอกาศนะจ๊ะ พี่จะลองดู " ฉันต้องรับคำอย่างผ่านๆกับเธอเสมอเพื่อตัดความรำคาญ
on the rock สองแก้วเริ่มทำให้ฉัน สนุกกับเสียงเพลง " เที่ยงคืนสีสิบห้า น่าจะได้เวลาแล้วนะ " ฉันพรึมพรำกับตัวเอง และกลิ่นหอมอ่อนๆ ก็พัดโชยมาแตะจมูก....
" รินทร์ ใช่ไหม ? " .......... " ค่ะ แล้วคุณคือ......"
" แก้มเองจ้า " ............. รอยยิ้มที่สดใส ส่งมาพร้อมกับสายตาที่มีความนัย .......
...................... และเธอก็คือเหยื่อของฉันในคืนรัตติกาล...........................
หน้าส่วนตัว
1048
