6 กรกฎาคม 2552 16:14 น.
มายาอักษรา
ฝนล้างใจของใครมาอ้างเอ่ย
ออกมาเผยหัวใจใยเหนื่อยล้า
เอาน้ำฝนล้างรดหยดน้ำตา
ความเหว่ว้านำพาสู่คราลัย
ฝนตกมาเปียกปอนนอนช้ำหม่น
ใบไม้หล่นใต้ต้นจนบางใส
เพราะโดนฝนเทสาดขาดบางใบ
เหมือนหัวใจบางใครไหลปะปน
เสียงสะอื้นกลืนเงียบเหยียบความช้ำ
ฝนกระหน่ำย้ำร้าวคราวปี้ป่น
สายน้ำไหลไหลเลยไม่เคยวน
เหมือนใจคนไหลเวียนเปลี่ยนผันแปร
กลับมาเถิดเกิดมาอย่าท้อถอย
น้องจะคอยซับฝนคนรักแน่
กอดคลายหนาวคราวฝนคนรังแก
มอบรักแท้จากสาวคราวพิรุณ
จะโอบกอดเอาไว้ให้หายหนาว
เสียงจากสาวคนไกลให้ไออุ่น
ฝนสั่งฟ้าขอเวลาคิดถึงคุณ
โปรดการุณ..ยามฝนหลั่งฟังเสียงใจ
6 กรกฎาคม 2552 15:36 น.
มายาอักษรา
มายากลอนสอนใจให้หนักแน่น
คำว่าแฟนยากหามาให้เห็น
อ่านกลอนพร่ำคำเช้าจนถึงเย็น
มันแค่เป็นกลพรางมาสางใจ
เป็นคนอ่านนานมาหามีชื่อ
ไม่ยึดถือตัวตนผลงานไหน
ชอบก็อ่านตามแต่ว่าของใคร
แอบมีใจเป็นแฟนคลับนับนานมา
มายากลอนหลายคู่ดูสมเหตุ
เกิดอาเพศอันใดทุกหย่อมหญ้า
ห่างหายวับลับไปในสายตา
แฟนคลับล้าเหมือนกันวันต่อวัน
แฟนคลับต่างมาเชียร์เพื่อความสุข
แต่ไม่รู้จะสนุกหรือโศกศัลย์
ขออภัยทั่วหน้าด้วยละกัน
เพียงแอบฝันงานงามบนลานกลอน
มายากลอนผ่อนคลายได้หลายหลาก
จึงอยากฝากนักกลอนช่วยสั่งสอน
โปรดสงสารน้องนิมาอ้อนวอน
เป็นคนจรหมอนหมิ่นถิ่นเมืองงาม
เมืองมายาพาใจให้หายวุ่น
หวานละมุนอักษราพาใจหวาม
ยามสะเทือนหัวอกวิตกตาม
เมืองแห่งนาม..บ้านกลอน..ไทยโพเอม
6 กรกฎาคม 2552 13:03 น.
มายาอักษรา
คิดถึงวันฝากฝันฟากฟ้าหม่น
ฝนที่ตกต้องทนบ่นพร่ำหา
นึกนิยมชมชอบอักษรา
ที่พี่ยาเขียนมายลจนกินใจ
พี่อยู่ไหนกันหนอขอรู้จัก
ขอฝากรักสักคนจะได้ไหม
ไม่เคยคิดแย่งพี่มาจากใคร
แค่แอบใจสักนิดมิผิดเลย
เพลงบรรเลงกลอนดังหวังว่าใช่
อบอุ่นในหัวใจเกินจะเอ่ย
อยากให้พี่ช่วยสอนกลอนทรามเชย
พี่อย่าเฉยจับมือเขียนจะเรียนงาน
ด้วยใจหวังจะดังถึงใจพี่
อ่านกี่ทีงานของพี่ก็ประสาน
อยากเป็นคนแอบชมพี่นานนาน
แค่รั้วบ้านก็ยังดีมีให้ชม
เป็นไปได้ขอพี่ยามาเม้นตอบ
หากไม่ชอบอยู่ในกรอบอันเหมาะสม
ถึงอย่างไรจะตามอ่านอย่างชื่นชม
วานสายลมช่วยห่มใจ..ให้พี่ชาย
ผืนหมอกหนาขาวพร่างระหว่างเขา ป่าลำเนาเขียวชอุ่มพุ่มไสว ฝนตกพรำย้ำรอยชุ่มฉ่ำใจ มองใบไม้ไล้ฝนพราวราวมณี
ธรรมชาติงดงามตามฤดู ป่าเคยอยู่คู่น้ำสร้างวิถี ต้นไม้ใหญ่เล็กกลางต่างยินดี แตกกิ่งมีใบอ่อนตอนฝนมา
น้ำลำธารไหลหลั่งดั่งน้ำตก ดูฝูงนกบินว่อนร่อนฟากฟ้า ผีเสื้อบินหยอกเย้าสกุณา แมงปอท้าดอกหญ้าคราฝนพรำ
ใบไผ่พลิ้วน้ำฝนจนเอนไหว โดนฝนไล้ลู่ลมจนใบช้ำ หาเกรงกลัวลมฝนทนระกำ รอฝนพรำหายไปฟ้าใสแทน
ป่าอุ้มดินสินทรัพย์นับล้านต้น คนอย่าปล้นทำลายให้หวงแหน ปลูกต้นไม้ยามฝนเพื่อทดแทน ให้ทั่วแดนเขียวชอุ่ม..พุ่มไม้ใบ
หน้าส่วนตัว
1944
