8 พฤษภาคม 2546 04:09 น.
มายา(ไร้ตัวตน)
ต่อแต่นี้ไม่มีรอยรักเก่า
ที่เหยียบย่ำซ้ำเราอยู่เช้าค่ำ
จะไม่ขออาลัยกับความช้ำ
มิอาจย้ำรักเธอที่เผลอใจ
จะไม่รักเธออีกตั้งแต่นี้
รักศักดิ์ศรีของตัวต้องกลัวไหม
เดินต่อไปข้างหน้าอย่างอภัย
แล้วจะตั้งต้นใหม่อย่างใจคิด
จะมีรักอีกครั้งจึงหวังอยู่
ทั้งที่รู้ลำบากยากสักนิด
แต่จะไม่หมดทางสร้างชีวิต
ขออุทิศเสริมทางพระศาสดา
จะบวชชีบวชพราหมณ์ตามถนัด
ต้องนอนวัดท่องมนต์ปล่อยมัจฉา
จะเสริมสร้างทางเลือกของมรรคา
ใช้เวลาที่เหลือเพื่อฝึกตน
7 พฤษภาคม 2546 01:54 น.
มายา(ไร้ตัวตน)
ในโลกของความจริงที่เป็นฉัน
มีสุขเคล้าเจือปันทุกวันเหงา
บางครั้งความทุกข์โศกก็บางเบา
แต่ความเศร้าไม่เคยเลยจากไป
แค่คนเหงาคนหนึ่งที่นั่งตรึก
ใจรำลึกถึงขวัญที่หวั่นไหว
มีรอยหมองแอบร้องก้องข้างใน
มีรอยใครหลบอยู่ไม่รู้ลืม
เมื่อคืนนี้มองดาวสะกาวฟ้า
เห็นนภาครึ่งเสี้ยวเปลี่ยวใจฝืน
หมอกที่จางร้างแรมชั่ววันคืน
ยังสะอื้นฝืนใจหลับพร้อมกับจันทร์
ไม่มีแล้วดวงแก้วของชีวิต
โอ้ดวงจิตจากไกลไร้คู่ขวัญ
เรามาร้างแรมจากก็นานวัน
แต่ยังฝันถึงเธอเสมอมา
โอ้..ทูนหัวอยู่ไหนไกลสุดกู่
ไม่เคยรู้แรมร้างยังเฝ้าหา
ใจไม่เคลื่่อนเลือนลับกับนภา
อยากบอกว่ายังรักเธอเสมอคืน
เห็นหิ่งห้อยเจ้าล้อแสงดาวส่อง
ได้แต่มองสองตาพาสุดฝืน
อยากจะนั่งเรือน้อยคอยขวัญยืน
คงจำฝืนยืนคอยเจ้ากลอยใจ
ไม่มีเจ้ากลับมาหาอีกแล้ว
ใจแน่แน่วจริงหนาไม่ขานไข
แล้วถ่อเรือลำน้อยล่องลอยไกล
เรือหัวใจ....ไร้หางสิ้นทางรัก
25 เมษายน 2546 01:54 น.
มายา(ไร้ตัวตน)
ต้นไม้ใหญ่หักกลางสิ้นทางฝัน
อยู่วันวันเฝ้าฝันไปถึงไม้ใหญ่
คงจะแผ่กิ่งก้านของหัวใจ
ใครหนอใครได้ซุกเข้า..เจ้าต้นไม้
เราคนเศร้าคนเดิมอยู่ตรงนี้
คนที่หนีหน้ามาพาหมองไหม้
รักต้นไม้แม้แค่เพียงไม่เห็นกาย
จนสลายกลายร้างถูกหมางเมิน
ไม่ใช่คนที่เหาะเหินเดินอากาศ
ไม่มุ่งมาดอาจใหญ่ในเขาเขิน
แต่ก็รักต้นไม้แล้วรักสุดเกิน
ต้นไม้เมิน..นกตัวน้อย..จะคอยใคร
ต้นไม้แค่ต้นเดียวให้อากาศ
น้ำสะอาดที่เลี้ยงผู้คนไหน
ไม่มีต้น ใบเหี่ยวเฉายามเขาไป
รักต้นไม้เพราะอุ่นอก..นกคืนรัง
25 เมษายน 2546 00:38 น.
มายา(ไร้ตัวตน)
กลอนคนเหงาใครเล่าจะเข้าอ่าน
ใช่เบิกบานอ่านมาน้ำตาไหล
กลอนรักเศร้าเลือนร้างหนทางไป
แค่หัวใจเจ็บช้ำซ้ำเกินพอ
จะบอกเขาได้ไงว่าเรารัก
ที่ประจักษ์นั้นไซร้ไม่เป็นต่อ
เดินจากมาหม่นหมองร้องจนพอ
ใครจะง้อคนช้ำพร่ำเสียงมา
จากมาแล้วแม้ใจยังใฝ่คิด
ขาดญาติมิตรเริ่มหมองจนร้องหา
นกตัวน้อยล่องเรื่อยไปตามเวลา
ไม่อาจพาร่างช้ำกล้ำฝืนทน
โอ้..ยอดรักจากมาน้ำตาท่วม
เคยได้ร่วมสนทนามาหลายหน
จำใจจากพรากไกลทั่วแดนดล
แต่ไม่พ้นคิดถึงเธอ..ที่เผลอจอง
21 เมษายน 2546 18:10 น.
มายา(ไร้ตัวตน)
เขาเป็นแค่แม้เงาที่เฝ้าหลง
ใจพะวงหลงหาน้ำตาไหล
ไม่เคยพบเคยพานคนห่างไกล
แต่แล้วใจแอบฝากรักร่วมภักดี
เป็นแค่คนที่ผ่านมาด้านหน้า
แม้นานมาไม่เคยจักหมองศรี
เป็นแค่เงารอยช้ำพร่ำทวี
เป็นคนที่ไม่รู้จักกลับรักเธอ
เธอเป็นต้นฉันเป็นดอกย้ำยอกจิต
รักไม่ผลิใบบานดั่งพานเผลอ
เขาไม่เคยเห็นเราที่ละเมอ
คนที่เพ้อกลับอ่อนใจใช่หนีมา
วันนี้แทบขาดใจเหมือนใจขาด
อนุมาตรวางวัดสุดจัดหา
จะร่ำร้องบอกไปสุดพรรณา
แล้วคนบ้าที่ไหนเขาจะเฝ้าคอย
หากฉันเป็นแค่มายาไม่ว่าหรอก
ใจเคยบอกกับตัวหากลัวไม่
ร่ำร้องเรียกเธอจ๋าสัญญาใจ
แต่ก็ไม่มีวันจรดรันทดทรวง
ฉันจากเธอมาแล้วคงเข้าจิต
ถูกหรือผิดเปลี่ยนไปหนอใจหวง
เป็นคนที่เผลอใจให้ทั้งดวง
ใครจะห่วงใครจะรับซับน้ำตา
หน้าส่วนตัว
817
