เราต้องห่างกัน.......จริงๆ แล้วหรือ..ฉันคงคิดถึงเธอ..มากทีเดียว

มาดามมด

....นานแสนนานมาแล้ว  เราเล่นด้วยกัน  ถูกแม่ตีด้วยกัน  แต่เธอก็หลบได้

เสมอ  มีเพียงฉัน  ที่ยืดอกรับความผิดโดยไม่กลัวเกรง  เพราะฉันเป็นพี่คนโต  

....เราจะถูกทำโทษทุกครั้ง  เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วพบว่าแม่อยู่ในบ้าน  เรา 2 

คน พี่น้อง  มักจะแอบแม่  หนีออกไปเที่ยวนอกบ้านบ่อยๆ  และไม่เข้าใจเลยว่า

ทำไม  แม่ถึงต้องห้าม  และลงโทษเราทุกครั้งที่เราขัดคำสั่ง  ทั้งๆ ที่ การได้ไปเล่น

กับเพื่อนๆ นอกบ้าน  สนุกจะตาย  ถึงแม้ว่าจะโดนแกล้งบ่อยก็ตาม  แต่เรา 2 

คน มักจะร่วมมือกัน  แก้แค้นเสมอ  

....เธอเป็นน้องสาวที่เข้มแข็ง มาก  ไม่ค่อยพูดคุย หรือยิ้มกลับใคร ๆ ง่ายนัก  ซึ่ง

ผิดกับฉัน  จะเริงร่าได้ตลอดเวลา  เราเป็นพี่น้อง ที่ห่างกัน แค่ 1 ปี แต่เราตัวโต่

เท่ากัน แม่มักจะซื้อเสื้อผ้าให้เราเหมือน ๆ กัน จนใคร ๆ คิดว่า เราเป็นฝาแฝด

กัน  แต่แม่ก็มักจะคิดว่า  เธอคล้ำกว่าฉัน เสื้อผ้าเธอจึงมีแต่สีฟ้า  ส่วนฉันก็มีแต่

สีชมพู  ซึ่งดูเหมือนมันจะทำให้เราติดนิสัย  ชอบสีที่แม่เลือกให้  จนกระทั่ง

ปัจจุบัน  ฉันอายุ 26 ปีแล้ว  ส่วนเธอ  ก็อายุ 24 ปี  แล้วที่สำคัญ  เธอกำลังจะแต่ง

งาน

....ฉันนึกถึง  ทุกช่วงเวลา  และเหตุการณ์ที่เราอยู่ด้วยกัน เป็นเพื่อนเล่นกันมา

เสมอ แม้ว่าเราจะทะเลาะกันบ่อย แต่มันก็เป็นเพียงเวลาไม่กี่นาทีเท่านั้นแหละ  

ฉันยังนึกไปถึงลำบากมาด้วยกัน  ตอนนั้น ฉันเรียน ม1 เทอม 2  เธอเองก็เพิ่ง 

ป.6  ที่เธอเรียนตามฉันมาติด ๆ เพราะเธอเรียนก่อนอายุ 1 ปี  ตอนนั้น  เราไม่

สามารถรับรู้ได้เลย  ว่า  พ่อและแม่ของเรามีชะตากรรมเป็นเช่นไร  เราไม่เคย

ทำงานหนักเลย  ไม่เคยรับรู้ความลำบากเป็นอย่างไร  แต่  ชีวิตเราก็เริ่ม หักเห  

นับตั้งแต่วันที่  พ่อบอกว่า  มารับแม่  ไปช่วยเก็บเงิน  ค่าจ้างทำบ่อกุ้ง  ที่ จังหวัดสุ

ราษฯ  สัก 2-3 วัน  จะกลับมา   หลังจากนั้น  เราก็ไม่เคยได้ข่าว พ่อกับแม่เรา  

อีกเลย

ตั้งแต่  ฉั