28 ธันวาคม 2548 23:18 น.
มาดามมด
.....หากจะมา เพื่อทำให้สงสาร
หลังหลบหน้า ไปแสนนาน มันไร้ค่า
เคยคอยเธอ แต่ตอนนี้ หมดเวลา
อย่าโอดครวญ หรือต่อว่า ฉันไม่ดี
.....ก็เธอเอง ที่เลือก ทางเส้นนั้น
ก็เธอเอง เลี่ยงทางที่ฉันเดินอยู่นี้
ก็เธอไม่ใช่เหรอ ที่ว่าเค้าสำคัญ ทิ้งเค้าไม่ได้ตลอดชีวี
จะร้องขออะไรตอนนี้ เวลาที่ ฉัน หมดใจ
27 ธันวาคม 2548 11:06 น.
มาดามมด
...แสร้งมาบอก หลอกให้รัก แล้วร้างเลิก
แสร้งมาเบิก ทางใจ ให้ศึกษา
แสร้งทำดี ให้เราเก็บ ใส่อุรา
เมื่อไม่รัก ใยต้องมา แสร้งแกล้งทำ
...ให้รู้ไว้ ใจทรมาน สุดเจ็บ
ให้รู้ไว้ หัวใจแสนเหน็บหนาว
ให้รู้ไว้ ที่เธอหวัง ให้รักแล้วปวดร้าว
มันสำเร็จ เพราะรักเธอ ฉันจึงเป็นคนเจ้าน้ำตา
25 ธันวาคม 2548 16:05 น.
มาดามมด
อยู่ในกรุงดีดีมานี่ใย
มาซะไกลไฟสีไม่มีเห็น
ศูนย์การค้าบาร์ผับปรับลมเย็น
สิ่งจำเป็นเช่นไอทีมิยลยิน
มีแต่เพียงขุนเขาลำเนาไม้
มีแต่เพียงน้ำใสไหลเซาะหิน
มีแต่เพียงเพื่อนชาวไร่ได้คุ้นชิน
มีแต่เพียงนกโบยบินถิ่นนิรมล
ก็เพียงแค่หายใจได้ชื่นปอด
ก็เพียงแค่ได้ถอดชุดหัวโขน
ก็เพียงแค่ธรรมชาติที่อ่อนโยน
ก็เพียงแค่ความเป็นคนได้กลับคืน
......วันนี้มาดามมดขอมาแนวแปลก ๆ นะคะ กลอนบทนี้ ได้มาจาก นายทหารชั้นผู้ใหญ่ท่านหนึ่งได้แต่งขึ้น แล้วมอบให้เป็นบทกวีประจำมาริษา รีสอร์ท ซึ่งเจ้าของรีสอร์ทก็เป็นนายทหารชั้นผู้ใหญ่ ซึ่งเป็นเพื่อนของท่านเอง ข้าพเจ้าเห็นว่า มีความไพเราะและความหมายน่าจะโดนใจหลายคน ลบกวนแสดงความเห็นไว้ด้วยนะคะ รีสอร์ทแห่งนี้ อยู่ อ.เชียงดาว จ.เชียงใหม่น่ะค่ะ สนใจพักหรืออยากเที่ยวบ้างก็ www.marisaresort.com
18 ธันวาคม 2548 19:47 น.
มาดามมด
.....แค่อยากยืดเวลา ได้อยู่ใกล้
ได้กลิ่นลมหายใจ คนห่วงหา
รู้...ฉันรู้ ไม่นาน เธอล้างลา
ถึงอยากมองเธอ ให้เต็มตา สักนาที
.....เพราะเธอ ไม่ใช่ของฉัน
ยืมมาเพียง ชั่ววัน ต้องคืนให้
คนของเธอ รออยู่ ต่างรู้แก่ใจ
แล้วฉัน ก็ไม่สำคัญที่สุด สำหรับเธอ
.....ร้องนะ ฉันร้องให้ แถบสายเลือด
บ่อน้ำตา แห้งเหือด หมดสิ้น
ต้องข่มใจ ตัดเธอ เป็นอาจิน
แต่ใจถวิลหาเธอ ทุกเวลา
.....ต่อแต่นี้ จะไม่มีเธอ คนที่ฝัน
ต้องอยู่เดียว ทุกวัน ทนเหว่ว้า
มีเพียงเพื่อนคนเดิม คือ น้ำตา
กับใจที่คิดว่า ฉันรักเพียงแต่เธอ
13 ธันวาคม 2548 20:07 น.
มาดามมด
.....จงมั่นใจในรักที่พี่ให้ คงอีกไกลเส้นทางที่เราฝัน
ถ้าเราร่วมก้าวไกลไปด้วยกัน คงซักวันจุดหมายนั้นจะต้องเจอ
.............................แมวดำ
.....มิอาจร่วมเส้นทาง เหมือนอย่างฝัน
มีบางสิ่งขวางกัน เดินไม่ได้
เราคงต้อง ปล่อยมือ แยกกันไป
ตามทางที่ มีขีดไว้ ให้เราเดิน
.....แม้ว่ารักพี่มาก ขนาดไหน
มิอาจจะ สง่าได้ ดังหงษ์เหิน
ขอเป็นกา ไม่ท้าหงษ์ ร่วมลงเดิน
ให้จบลา หมางเมิน สิ้นกันไป
.............................มาดามมด
หน้าส่วนตัว
995
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมาดามมด
