15 พฤษภาคม 2552 08:53 น.
มัทนา
ขังรักเราเอาไว้จำใจขัง
หลอนความหลังฝังใจจำใจหลอน
รอนแรงเจียนขาดใจใจรอนรอน
เงาสะท้อนเหงาสะท้านหลังม่านเงา
ทรมานเพียงใดไม่เคยบ่น
เพียรอดทนเพื่อผ่านม่านความเหงา
เมื่อความรักทำร้ายทำลาย “เรา”
กลายเป็นความโศกเศร้าเคล้าน้ำตา
มัดหัวใจเอาไว้จงใจมัด
หาเชือกรัดหัวใจจนใจหา
มาพบตรวนโซ่ตรึงจึงหยิบมา
พันหัวใจอ่อนล้าสารพัน
จนใจจากจำเจ็บเก็บความรัก
เพื่อผ่อนพักผู้แพ้แก่ความฝัน
รักร้อนแรงรุมเร้าเผาโลกันต์
เคว้งคว้างคล้ายคลุกควัน...ฝันมายา
สายโซ่ตรวนตรึงกระหวัดรัดจนแน่น
มิได้แค้นหรือเค้นจะเข่นฆ่า
ใส่กุญแจลั่นดาลกาลเวลา
ถ่วงทะเลน้ำตา – ตัดอาวรณ์ !
14 พฤษภาคม 2552 16:05 น.
มัทนา
เสียดายวันเวลาประสาหญิง
เสียดายสิ่งดีดีวันที่สาย
เสียดายคนเคยรักพักใจกาย
เสียดายชายคนหนึ่งซึ่งจากไป
หลายคำถามถาโถมโหมกระหน่ำ
เพื่อตอกย้ำ “ฉันไม่ดีพอใช่ไหม?
หรือน้ำพริกถ้วยเก่าไม่เร้าใจ?
เธอจึงมีคนใหม่ในวันนี้ ...”
.............................................
“หรือน้ำพริกถ้วยเก่าไม่เร้าใจ
เธอจึงมีชายใหม่ในวันนี้ ?!?”
หน้าส่วนตัว
2049
