ข้ามาถามหาความเป็นธรรม

มัทนา

...จากก้าวแรกแปลกหนักหนาใต้ฟ้ากว้าง
ข้าฯหาทางสร้างสรรค์ทันสมัย
สร้างความหวังให้สังคมสมกับวัย
ก่อนเปิดใจฝึกตนบนทางกลอน

เป็นนักเรียนเพียรศึกษากล้าฝันใฝ่
กล้าจุดไฟแห่งศรัทธาท้าอักษร
ไม่หวังเด่นเค้นเป็นดาวคราวหวั่นรอน
ความอาทรถูกทำลายคล้ายลวงตา

เคยถูกส่งไปแข่งขันวรรณศิลป์
ชื่อโรงเรียนยลยินระบิลหล้า
ไม่ได้หวังเพื่อตัวเองเบ่งศักดา
แม้หลายครั้งหลายคราคว้ารางวัล

ที่ผ่านมาไม่นานนี้มีเรื่องเล่า
ด้วยทีมเราพ่ายแพ้มาอย่างน่าขัน
ทั้งที่มีพยานอยู่อย่างรู้ทัน
เขียนประชันให้ประชาคอยมาชม

ถ้า...ท่าน...รู้อยู่แก่ใจใครต้องแพ้
ไม่ดีแน่ถ้าศักดิ์ศรีมีคนข่ม
เพื่ออะไร?และเพื่อใคร?ใครนิยม?
หากสังคมตราหน้าท่านจะว่าไร?

จะยอมรับกับนิยามความพ่ายแพ้
ที่ถึงแม้มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่
แค่อยากบอกว่ามันเป็นปมในใจ
ผลประโยชน์ของใครข้าฯไม่รู้