26 กุมภาพันธ์ 2547 16:48 น.
มัทนา
...คอยห้ามใจ ว่าไม่รัก ไม่คิดถึง
แล้วไยจึง เป็นห่วง คำนึงหา
เพียงเดินผ่าน ทำไมต้องสบสายตา
เพียงวาจา ไยใจสั่น ให้หวั่นรอน
แค่คำหนึ่ง คุยผิวเผิน แค่เดินผ่าน
แค่คำหวาน ที่แสนขม กว่าไม้ขอน
แค่ห่างกัน แม้ไม่นาน แค่จากจร
ไยทุกข์ร้อน ระทมคิด คิดทบทวน
จึ่งตัดใจ ใจตัดขาด ให้ขาดสิ้น
ผืนแผ่นดิน มาขวางกั้น กันลมหวน
ฝืนตัดใจ ทำใจ ให้เรรวน
การมิควร จักไม่ทำ แม้ช้ำใจ
ปฏิเสธ กับตัวเอง อยู่เสมอ
เพียงพบเจอ แค่มองผ่าน เลยผ่านได้
แต่ยากนัก ที่จะทัก แค่ผ่านใจ
ทำเช่นไร เมื่อใจหวั่น ให้พรั่นตน..
21 กุมภาพันธ์ 2547 15:36 น.
มัทนา
.....ปัจจุบัน -> ย้อนอดีต ชวนหวนคิด
ครั้งดวงไฟ ดับติด ในแห่งหน
ความเจริญ กระจ่างแจ้ง แห่งผู้คน
หากร้อนรน เร้าราคี ดีด้วยธรรม
ชายชาตรี ในกาลก่อน สอนสืบเนื่อง
หลากรสเรื่อง สุภาพชน ใช่น่าขำ
เกียรติสตรี เรานี้ ควรเดินนำ
ทุกถ้อยคำ ระวังไว ไม่สอพลอ
กุลหญิง เราก็ควร ถนอมเนื้อ
หยิ่งชาติเชื้อ ตระกูล เอาไว้หนอ
ยามออกเรือน ปรนนิบัติ พัดพนอ
อย่ารีรอ รีบดูแล แน่แก่ใจ
มาวันนี้ ไฟหลากสี รี่สว่าง
ทุกหนทาง มีถนน คนสดใส
สิ่งแวดล้อม...โอบอ้อม ..ช่างปะไร
ประตูใจ เปิดกว้าง ทางสาธารณ์
สุภาพบุรุษ เริ่มหลุดลอย ค่อยค่อยหาย
หรือว่าตาย มิเหลือไร้ ในเพลิงผลาญ
กิเลสหนัก บาปราคี ปรี่สันดาน
ความสามานย์ ปะทะจิต คิดทางเลว
เกียรติผู้หญิง เดี๋ยวนี้ ยากจะเหลือ
ที่คอยเจือ จุนโลกา มิพาเหลว
บ้างก็ใช้ มารยากว่าไฟเปลว
สตรีเลว ใครเล่าจะ อยากครองใจ
แค่อยากเตือน เพื่อนพี่น้อง ผองสหาย
สิ่งมากมาย อาจยั่วเย้า จนหวั่นไหว
จงรักศักดิ์ ทะนงตน กว่าคนใด
มิเพื่อใคร แต่ก็เพื่อ ตัวคุณเอง
21 กุมภาพันธ์ 2547 01:27 น.
มัทนา
::+::แม้เราต้องเหินห่าง ทางไกลนัก
แต่จะเชื่อม ด้วยรัก สมัครสมาน
แม้ทางไกล ไกลตา พาช้านาน
จะต่อสาน สายสัมพันธ์ พันผูกใจ
ใจของเรา จะอยู่ คู่เสมอ
ยังรักเธอ เรื่อยมา แม้วันไหน
ถึงไกลกัน แต่ผูกพัน พันเกี่ยวใย
ร้อยดวงใจ ทอสารรัก ถักถ้อยคำ
อยากฝากดาว สกาวแสง แห่งคืนนี้
ฝากน้ำค้าง ราตรี ครั้งรุ่งย่ำ
ฝากสายลม บอกเธอ ให้จดจำ
ฝากบอกซ้ำ ย้ำว่ารัก มิเสื่อมคลาย
เวลาหรือ คือปัญญา มิใช่หรอก
ความจริงบอก แจ้งประจักษ์ หลากความหมาย
ความจริงคือ สายใยรัก นั้นมากมาย
วันสุดท้าย คนที่ใช่ ต้องเป็นเธอ... ::+::
13 กุมภาพันธ์ 2547 00:04 น.
มัทนา
๏ดอกกุหลาบเสมือนวธุสคราญ........ระรวยชะชื่นกระอวลยุพาน
สุรภี
๏หนามจะทิ่มจะแนบ ณ เนื้อฤดี.......แต่ก็มิได้ระร้าวกะศรี
ทะนงตน
๏หญิงตระหนัก ณ นวลสงวนยุบล.....วิศิษฎ์วิลาสวิไลสุคนธ์
ประพฤติงาม
๏ชายจะต้องประชิดรึคิดจะหยาม.......กุหลาบมิคิดกระทำเคราะห์ทราม
ประเสริฐล้ำ
๏คราจะรักตระหนักคะนึง ณ คำ......จะหลงกะถ้อยวจีฉะฉ่ำ
ระวังตน
๏มิควรกระทำมารยานัย(ะ)ยล.............เพราะเกียรติจะคู่จะเคียงฤมล
และภูมิใจฯ
10 กุมภาพันธ์ 2547 01:03 น.
มัทนา
วันเวลาผ่านไปใจครวญถึง
รักเร้ารึง แนบสนิทชิดเคียงใกล้
วันก่อนก่อน เคยคลอเคล้า นิทรใน
แต่นี้ไป ต้องห่างกัน ให้พรั่นพรึง
ก่อนเคยคู่ อยู่ชิด เช่นเฉกฝัน
แรกรักกัน พอร้างไกล ใจคิดถึง
แรกเราห่าง เวิ้งว้าง ก็รำพึง
พาคะนึง ระลึกมั่น ไม่หวั่นเลย
ไกลเกินไป ไกลเกินรัก จักข้ามฟ้า
ฤๅมิกล้า จะยอมรับ หรือเฉลย
บอกมาเถิด ว่าลืมวัน อยู่คู่เคย
โปรดจงเผย ความจริง ว่าทิ้งกัน
อ้างเราห่าง ทางไกล ใจเกินคว้า
อีกเวลา สร้างชะตา ให้ผิดฝัน
จำต้องจาก พรากดวงใจ ยอดชีวัน
จริงหรือนั่น รักเที่ยงแท้ แพ้ชิดเชย...
หน้าส่วนตัว
964
