3 กรกฎาคม 2546 21:28 น.

ใจเจ้าหางนกยูงฝรั่ง

ลำต้นเอ๋ย สลัดใบ ชูช่อดอกส้มสดใส
ตระหง่านอยู่ท่ามกลางพฤกษ์ไพร
ระริกไหว พริ้วแกว่งไกวเมื่อต้องลม
แสงแดดแซมสาดส่อง เลื่อมสีทองระยับไหว
ลมแรงแกล้งโหมกระหน่ำใส่
หางนกยูงฝรั่ง หรือจักยอมโอนอ่อนผ่อนใคร
หักลงจะเป็นไร มิคร้ามต้านแรง
ลำต้นยังยืนนิ่ง มีเพียงกิ่งที่สั่นไหว
ดอกสีสด บ้างลาล่วงไป
กลาดเกลื่อนพื้นไพร สง่าใสหมองไปชั่วคืนเดียว
พื้นดินที่เปียกชุ่ม เต็มไปด้วยน้ำค้างแซมหญ้าเขียว
อีกทั้งซากใบแห้งเหี่ยว กราวเกลื่อนกราดดาดโคนต้น
ปลิดปลิวดอกช้ำร่วงหล่นระคนปน
ผ่านพ้นได้ฝักกร่าง ไม่นานจะร้างลงสู่ดิน
คืนวันผันผ่าน มืดแล้วสว่างอยู่เป็นอาจิณ
วนเวียนผิลใบ ดอก ฝัก ใหม่ซ้ำไม่สิ้น
ตราบเท่าชีวินพฤกษาไม่สิ้นไร้เรี่ยวแรงบทกลอนไทย