9 สิงหาคม 2547 15:03 น.
มะปรางหวาน5
ฝากเรียงร้อยถ้อยคำลำนำกลอน
มาวิงวอนดวงจิตมิตรสหาย
จากผู้เหงาเปล่าเปลี่ยวและเดียวดาย
ด้วยใจหมายฝากจิตมิตรไมตรี
ใจดวนี้สุดเหงาเศร้าจับจิต
เฝ้าครุ่นคิดรำพึงถึงฉวี
ว่าจากแล้วจากลามานานปี
ป่านฉะนี้เป็นไฉนโอ้ใจเธอ
รู้บ้างไหมใจข้าคราคิดถึง
นั่งนิ่งอึ้งใจจิตคิดเหมือนเผลอ
ทอดสายตายาวไกลใจละเมอ
โอ้หนอเธอจากไปไม่หวนมา
ก่อนร่วมรักร่วมสุขร่วมทุกขืกัน
ร่วมสร้างสรรค์ประสานงานหนักหนา
ร่วมแบ่งเบาทั้งทุกข์สุขเรื่อยมา
ร่วมสัญญาไม่พรากจากกันเลย
มาบัดนี้ไหนเลยที่เอยกล่าว
ร้อยเรื่องราวครวญคิดจิตอกเอ๋ย
เธอไปแล้วไปลับไม่กลับเอย
เหมือนไม่เคยรักกันฉันกับเธอ
จึงขอฝากหัวใจในความช้ำ
เป็นลำนำโหยหามาเสนอ
โอ้ใครหนอใครเอยบ้างเคยเจอ
เป็นมิตรเกลอโปรดคิดผูกมิตรกัน
โปรดอย่าเก็บความช้ำที่ทำเศร้า
ที่ทำเราและเธอเจอโศกศัลย์
เขียนมาคุยเล่าสู่ให้กันฟัง
ว่าเธอนั้นเป็นไฉนโอ้ใจเอย
7 สิงหาคม 2547 16:25 น.
มะปรางหวาน5
เธออาจจะเก่งเธออาจจะฉลาด
แต่ฉันอาจขี้ขลาดและโง่เขลา
หากเธอคิดว่ามันคือแก่นแท้ของความเป็นเรา
ที่ต่างฝ่ายควรจะก้าวเข้าไปให้ถึงภายใน
ฉันจะยอรับเธออย่างที่เป็นอยู่
แต่เธอจะรับรู้อย่างที่ฉันเป็นได้ไหม
เราคบกันบนพื้นฐานบนความจริงใจ
แต่ไม่จำเป็นที่เราจะต้องมีอะไรทุกอย่างเหมือนกัน
ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง
แม้ว่าจะมีความแตกต่างระหว่างเธอกับฉัน
แต่เมื่อเรามีความรักให้แก่กันและกัน
ความแตกต่างก็ไม่สำคัญเท่ากับความจริงใจ
7 สิงหาคม 2547 15:30 น.
มะปรางหวาน5
ดอกหนึ่งเป็นดอกกุหลาบ
งามเฉิดฉาย เรียกว่า ความรัก
ดอกหนึ่งเป็นดอกมะลิ
หอมหวาน เรียกว่า ความฝัน
ดอกหนึ่งเป็นดอกกล้วยไม้
ที่อบอุ่น เรียกว่า ความจริงใจ
ดอกหนึ่งเป็นดอกพลาสติก
สีดำทิมทะมิน เรียกว่า ความเห็นแก่ได้
อีกดอกหนึ่งเป็นดอกหญ้า
สีหม่นหมอง เรียกว่า ความเห็นแก่ตัว
4 สิงหาคม 2547 17:25 น.
มะปรางหวาน5
แม้เนินนานคำว่ารัก
จะไม่มีวันไปรักกับใครได้
เพราะว่าฉันรักเธอจากใจ
ไม่เหมือนใคร ๆ ที่บอกรักเธอ
ถึงเธอจะไม่รับรู้
ว่าฉันนั้นอยู่กับเธอเสมอ
แม้ยามหลับ ยามตื่นหรือนอนละเม้อ
ภาพของเธอก็ยังอยู่ในใจ
4 สิงหาคม 2547 17:19 น.
มะปรางหวาน5
ถึงแม้ว่าเคยรักเธอ
ไม่ใช่เสมอไปนะรู้ไว้
เพราะว่าเธอนั้นหลายใจ
ฉันจึงไม่อยากเข้าไปปรักเธอ
เธออาจจะรักเขา
หรืออาจจะไปรักใครที่ไหน
แต่ตรงนี้มีฉันนนั้นไม่อยากเข้าไป
เอาหัวใจเหงา ๆ ไปแลกกับความเศร้าหรอกนะเธอ
หน้าส่วนตัว
610
