จากคนที่รักเธอ. . . .จากใจที่รักจริง

มะปรางจี๊ด

แสนไกลห่างเธอจากไปชั่งไกลแสน	
สู่ถิ่นแดนต่างผู้คนต่างความเห็น
อาจเหนื่อยยากลำบากทุกข์ลำเข็ญ		
เหงื่อกระเซ็นจากใบหน้าสู่ดวงใจ

ที่ทำได้ก็แค่คุยโทรศัพท์		
ตาคอยจับจ้องรูปเธอไม่ไปไหน
เพราะคิดถึงเพราะเป็นห่วงทุกห้วงใจ		
หาวันไหนไม่รักเธอนั้นไม่มี

ระยะทางที่แสนไกลและไกลห่าง	
มันเจือจางรักของเราไร้สดสี
เธอดูห่างดูเมินเฉยรมณ์ไม่ดี			
ส่วนฉันนี้ก็คือที่ระบายมัน

เธอบอกฉันมีคุณค่าสุดสูงนัก		
เธอบอกรักอยู่เสมอมิใช่ฝัน
เธอบอกห่วงและคิดถึงทุกคืนวัน		
หากขาดฉันเธอคงตายเพราะขาดใจ

ฉันก็รักและเชื่อเธอทุกๆสิ่ง		
ว่าความจริงจะปรากฏดั่งน้ำใส
ที่สะอาดบริสุทธิ์ทุกที่ไป			
หาวันไหนจะขุ่นมัวนั้นไม่มี

แต่ตอนนี้เหมือนทุกอย่างเริ่มขาดหาย	
จางกระจายสู่อากาศทุกทางที่
เหมือนว่าฉันกำลังกลายเป็นไม่ดี		
ไม่ว่ากี่ค่าที่มีดูหายไป

ผิดนิดหน่อยก็ตวาดก็ฮึกฮัก		
คำบอกรักก็ดูน้อยผิดวิสัย
ถึงฉันงอนก็ไม่ง้อไม่สนใจ			
โกรธแค่ไหนเธอก็ถูกเธอก็ควร

ส่วนฉันนี้ผิดทุกอย่างห้ามสงสัย	
ห้ามถามไถ่เพราะมันอาจเป็นฉนวน
ทำเธอโกรธจนตัวฉันต้องคร่ำครวญ		
อย่างเร่งด่วนคือง้อเธอให้หายพลัน

ถึงกระนั้นฉันก็ทำอย่างเต็มที่		
แม้อาจมีที่ท้อเหนื่อยและโศกศัลย์
แต่ก็เพื่อให้เราสองยังมีกัน			
คงซักวันที่เธอนั้นจะหันมอง

ในทุกสิ่งที่ฉันนั้นทำให้		
ในดวงใจที่ไม่เคยแบ่งเป็นสอง
ในความรักที่ให้เธออย่างก่ายกอง		
แค่เธอลองหันกลับมาแล้วจองดู

ขอแค่เธอลดอารมณ์ความใจร้อน	
คำบั่นทอนที่พูดมาให้ฉันรู้
ทั้งวาจาและน้ำเสียงที่พลั่งพลู			
มาใส่หูจนฉันต้องเสียน้ำตา

แค่สักนิดแค่เธอคิดว่าฉันรัก		
แล้วห้ามหักคำเหล่านั้นนะเธอจ๋า
คิดสักนิดว่ารักฉันดั่งวาจา		
ที่กล่าวมาให้ฉันฟังทุกค่ำคืน

ฉันก็รู้ที่ให้ทำมันแสนยาก		
มันลำบากจนเธอเองก็ต้องฝืน
ต้องเหน็ดเหนื่อยต้องทุกข์ทนและกล้ำกลืน	
ต้องขัดขืนนิสัยเดิมที่เคยเป็น

แต่ฉันขอทำเพื่อฉันจะได้ไหม		
ใช้หัวใจใช้ความรักไล่ทุกข์เข็ญ
ใช้สายใยถักทอสิ่งที่ควรเป็น			
ให้ฉันเห็นว่าเธอรักว่าเธอแคร์

เพื่อความรักของเราที่ยืนยั่ง		
เปรียบเหมือนดั่งสายน้ำสองกระแส
ที่ท้ายสุดก็ไหลรวมเป็นลำแพ			
เป็นเพียงหนึ่งกระแสรักที่หลั่งไป

ไม่อาจหาซึ่งเส้นทางที่สุดได้		
ไม่จางหายไม่หลุดลอยไม่ไปไหน
เพราะมันจะยังคงอยู่ทุกห้วงใจ			
ตลอดไปไม่มีวันจะลบเลือน