21 กันยายน 2550 20:52 น.
มอแมวมอหมู
น้ำตาเทียนเคยเหนื่อยใจบ้างไหม
ต้องร้องไห้ ไม่มีวันหยุด อย่างนี้
ไม่มีเวลา พักใจ สักที
คงปวดร้าวสิ้นดี กับสิ่งที่เป็น
ฉันคนหนึ่ง ก็เสียใจ เหมือนกับเธอ
ร้องไห้ พร่ำเพ้อ ไม่มีใครเห็น
เค้าไม่รู้ ไม่สังเกต ทำใจเย็น
เพราะฉันเป็น แค่ตัวแทน ของแสงไฟ
16 กันยายน 2550 11:09 น.
มอแมวมอหมู
ดวงตะวันโผล่พ้นล้นผิวน้ำ
หมู่นกน้อยเหินคล้อยตามเป็นทิวแถว
คลื่นซัดสาดทอแสงใสตลอดแนว
อรุณอุ่น อบอวน แล้วหลบเดิน
ถอดรองเท้าย่างกรายตามชายฝั่ง
หยุดพักฟังเสียงคลื่นยามตื้นเขิน
ซาด ซู่ ซ่า สนั่นโสตแสนเพลิดเพลิน
ใยหัวใจเหงาเหลือเกินเราร้างไกล
ยังคงนั่งพักลงที่ตรงนี้
รอนที รอนภา ไม่ไปไหน
ทะเลแรกสัมพันธ์ประสานใจ
นั่งร่ำไห้ขอพรวอนเธอมา
ฉันนั่งอยู่ที่เดิม
ตะวันเริ่มลดลงพาเหว่ว้า
ลมลอยล่องลูบไล้ผิวกายา
สู่เวลาพลบค่ำร่ำแสงดาว
ห้วงนภาฟากฟ้าพามืดหม่น
ดวงดาวดับหล่นวูบลงในคืนหนาว
หยาดน้ำตาไหลรินพรูร่วงพราว
โอ้คืนนี้ใยจึงหนาว....ร้าวดวงใจ
15 กันยายน 2550 10:45 น.
มอแมวมอหมู
ภาพคืนวันพระจันทร์พริ้มน้ำปริ่มเขื่อน
ลงลอยเลื่อนเรือรักนักภาษา
นั่งกางแขนบรรสานขานสักวา
ชนะกลอนแพ้ตาจึงปราชัย
15 กันยายน 2550 10:09 น.
มอแมวมอหมู
รู้สึก....ไร้ตัวตน
ไม่อาจค้นหาหัวใจเธอได้
อยู่แค่เอื้อมใยเลื่อนลอยเหมือนห่างไกล
ดั่งกำแพงกางกั้นไว้ไร้ทางเจอ
ห่างเหิน....ในความเข้าใจ
รวดร้าวสักเท่าไหร่คงหลงเพ้อ
เพราะเธอก็ไม่อาจค้นพบเจอ
ความรู้สึกหลังกำแพงกั้นข้างเธอได้เลย
11 กันยายน 2550 15:21 น.
มอแมวมอหมู
ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อฉัน
ทำตัวเองเหมือนทุกวันที่ผ่าน
ฉันไม่อยากได้ชื่อ..จอมบงการ
เปลี่ยนนิสัยในวันวานให้ดีตามใจ
เมื่อก่อนเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น
เพราะมันก็ไม่สำคัญเท่าไหร่
สำคัญที่สุดคือ......หัวใจ
จะปรับเข้ากันได้ไหมต้องลองดู
หน้าส่วนตัว
1180
