30 มิถุนายน 2551 08:56 น.
มนต์อักษรา
เหม่อแลฟ้า พาใส่ ใจลอยล่อง
แสงสีทอง รองเรือง ประเทืองแสง
เมฆคล้อยเคลื่อน เตือนรู้ คู่เปลี่ยนแปลง
ไร้สิ่งแรง ฤทธิ์ยั้ง ยั่งอยู่คง
ทัศน์ตราตรึง บึ้งแก่น แดนความฝัน
ลืมคืนวัน สั่นร้าย หมายลุ่มหลง
ดึงฤดี ลี้โลก วิโยคปลง
เพื่อคืนคง ยงแรง แสงดำเนิน
แสงยวลตา คราทบ สบสายเนตร
ฟ้าเขียวเฉด ธรรมชาติ พาดใจเหิน
สิ่งเคร่งเครียด เบียดสติ ตริลุเดิน
น้ำหยอกเอิน หล่อเลี้ยง ชุ่มฉ่ำใจ
วิหคน้อย คอยใคร ที่ไหนเล่า
คู่คลอเคล้า เอาใจ อยู่แห่งไหน
ไยอยู่เดียว เปลี่ยวปล่าว ราวฤทัย
โผผินไซร้ ได้พบ สบเคลียคลอ
อย่ามัวรอ อยู่เลย เจ้านกเอ๋ย
คู่หมายเชย เฉยแน่ ไม่มาขอ
จงกางปีก หลีกพาย สู่ชายพะนอ
จงสานต่อ ห่อรัก พรักพร้อมเรือน
อย่าเหมือนข้า พาใจ ให้แห้งเหี่ยว
หมดแรงเรี่ยว รอชาย ที่หมายเหมือน
ดั่งนกน้อย กรงทอง จ้องดาวเดือน
ไม่อาจเลื่อน เคลื่อนกาย ดังหมายใจ
อิสระ เจ้ามี เกินตัวข้า
ขออย่ามา ล้าเหนื่อย เฉื่อยอับใส
โผโลกกว้าง แล่นสู่ จุดหมายไกล
ตัวแทนไซร้ ใจข้า ผู้ต้องทน
2 มิถุนายน 2551 15:30 น.
มนต์อักษรา
ในบางครั้งพลั้งล้าพาใจเหนื่อย
ได้หายเมื่อยเมื่อมาพาอักษร
เห็นพี่น้องผองเพื่อนในบ้านกลอน
ใจที่คลอนผ่อนล้าพาใจคืน
นานนานครั้งพลั้งล้าพาใจพัก
มองประจักษ์เห็นบ้านเศร้าสุดฝืน
หนีว้าวุ่นกรุ่นร้อนใจจำกลืน
แต่กลับลื่นหน้าบ้านด้วยกรุ่นไอ
นานนานครั้งกลับบ้านหวังได้พัก
ด้วยหวังนักพักเรื่องไม่สดใส
หวังพักร้อนผ่อนหนักผ่อนจิตใจ
แต่เหตุใดเหมือนนอกบ้านพานเป็นลม
โอ้บ้านเรา ... ปัญหามาตามติด
มีแรงฤทธิ์พิษร้ายหมายสะสม
ค่อยค่อยแฝงแรงร้ายตัดภิรมย์
บั่นให้ตรมขมขื่นจากข้างใน
เริ่มมีรอยรานร้าวให้หนาวจิต
เริ่มเพิ่มฤทธิ์แรงร้ายให้ใจไหว
เริ่มบั่นทอนความรักสามัคคีใจ
เริ่มทำให้แยกทางหมางฤดี
กลับคืนมาเหมือนเก่าครั้งเก่าก่อน
กลับคืนตอนใจรักหนักผ่อนหนี
แม้นใจรู้อยู่คงคงไม่มี
แค่ขอที่มีหวัง เพื่อพักใจ
มนต์อักษรา....มาบ้านกลอนด้วยใจรักงานกลอน...แม้ฝีมือจะไม่ได้เรื่องนัก
หน้าส่วนตัว
1647
