28 กุมภาพันธ์ 2548 20:20 น.
มนต์กวี
แค่อยากปลอบใจให้หายเหงา
.....อยากปลอบใจ เธออยู่ไกล ไปไม่ถึง.............
..........คำซึ้งซึ้ง ยังมีให้ จริงใจเสมอ.................
.......กับพี่ชาย คนแปลกหน้า ไม่เคยเจอ..........
......อยากบอกเธอ ว่าเป็นห่วง จากดวงใจ.........
.........ณ.. ห้องนี้ ที่พักใจ หลายคนผ่าน.............
...ประสบการณ์ แลกเปลี่ยน ล้วนมากหลาย......
............ทั้งทุกข์สุข เคล้าคละ ปะปนไป..............
....ยามเหงาใจ...ให้เธอหมด...ด้วยบทกลอน.......
28 กุมภาพันธ์ 2548 13:57 น.
มนต์กวี
.............หัวใจ..ใส่กลอน..................
....คิดอะไรเขียนไปตามใจนั่น...........
....คนมีฝันกาพย์กวีเป็นพึ่ง...............
....กลอนธรรมะกลอนรักปักใจตรึง.....
....แม้ไม่ซึ้งก็สุขหนอขอกล่าวกลอน....
.
27 กุมภาพันธ์ 2548 14:12 น.
มนต์กวี
น้ำตารินเพราะอินเตอร์เน็ต
(รักลวงออนไลน์)
คำร้อง : มนต์กวี (มงคล สมหวัง ) ศิลปิน....
ทำนอง : ลูกทุ่งอีสาน(ช้า)
A . คิดถึงก่อนนั้น เราคบกันตอนชั้นม.ปลาย
เลิกเรียน น้องนั่งซ้อนท้าย รถอ้าย เคยไปด้วยกัน
มอเตอร์ไซค์คันเก่า คอยรับส่งเจ้าทุกวัน
อุปสรรคเข้ามากีดกัน คอมเครื่องนั้นทำเจ้าเปลี่ยนไป
B . แม่ซื้อคอมฯ ให้ เครื่องใหม่ถูกใจแล้วนั่น
เล่นอินเตอร์เน็ตทุกวัน คุยกันสัมพันธ์เพื่อนใหม่
นัดกัน พ้อหน้า ส่งเมล์มาฝากรักออนไลน์
เสียรู้ บ่ทันเชิงชาย หลงเชื่อใจเขาง่ายคนงาม
C . น้ำตาริน เพราะอินเตอร์เน็ท
ความรักอักเสบ เวปบอร์ดของคนใจดำ
เขาทำเจ้าเจ็บ ก็ทิ้งไป บ่หัวซานำ
อ้ายเตือน อ้ายห้าม บ่ฟัง จึงน้ำตาเล็ด
D. กลับมาได้ไหม ซ้อนท้ายรถอ้ายเหมือนเก่า
ให้ลืมเรื่องราว ผู้บ่าวทางอินเตอร์เน็ต
รักลวงออนไลน์ บ่ จริงใจ มีแต่คำเท็จ
น้ำตา ที่เล็ด อ้ายสิเช็ด..ให้ด้วยหัวใจ ...
(ซ้ำ จาก C จนจบอีก 1 รอบ)
26 กุมภาพันธ์ 2548 17:17 น.
มนต์กวี
.อยู่คนเดียวอีกแล้ว
กับกีตาร์ตัวเก่า
รำพันกลอนเหงาเหงา
ฟังดูเศร้าแต่จริงใจ
ยามนี้มีแต่เรา
เฝ้าเมียงมองมิเห็นใคร
ในห้องเก่าเหงาเดียวดาย
กับหัวใจที่ทุกข์ทน
ชีวิตไม่แน่นอน
ดั่งละครแสนสับสน
มีสุขทุกข์เจือปน
หนีไม่พ้นคือความตาย
มาสร้างความดีเถิด
กุศลเกิดไม่เสียหลาย
ยังต้องเดินทางอีกไกล
ในวัฏฏะที่วกวน
26 กุมภาพันธ์ 2548 17:10 น.
มนต์กวี
ถึงเวลากลางวันเขาพักเที่ยง
เราก็เลี่ยงหลีกเข้าห้องคนเดียวหนอ
เขียนกลอนให้ใจเราสุขแค่นั้นพอ
แม้ยามท้อมีกลอนกล่อมช่วยย้อมใจ.
อันความสุขทั้งหลายในโลกหล้า
ล้วนมายาไม่จีรังเสื่อมสลาย
ไร้ตัวตนไม่เที่ยงหมดสิ้นไป
เกิดแล้วตายในวัฏฏะน่าเบื่อจริง