30 มกราคม 2553 13:47 น.
มณีจันทร์
แสงตะวันโผล่พ้นบนขอบฟ้า
มีเวลามากมายให้ใฝ่ฝัน
พาชีวิตก้าวผ่านอยู่นานวัน
จุดหมายนั้นห่างไกลใช่ไกลตา
มองดูฟ้านกกาเที่ยวหากิน
ไปยังถิ่นแดนไกลที่ใฝ่หา
เหมือนย้ำเตือนชีวิตโชคชะตา
ให้เกิดมาต่อสู้และดิ้นรน
ชีวิตนี้มากมายทั้งหลายหลาก
มีเหนื่อยยากเกิดแก่และสับสน
แค่สิ่งหนึ่งไม่เหมือนในมวลชน
คือใจค้นหาฝันนั้นในมือ
คนทุกคนปะปนชนชั่วดี
มีศักดิ์ศรีร่ำรวยให้ยึดถือ
มีความรักสวยใสใครเลื่องลือ
เรื่องผิดหวังนั้นหรือธรรมดา
ฟ้าเบื้องบนแผ่นน้ำดินขวางกั้น
ก้าวสู่ฝันข้ามไปเพื่อไขว่หา
ในชีวิตสักครั้งยังเกิดมา
อย่าเพียงว่าปล่อยมันนั้นผ่านไป
มีเดียวดายข้างคืนอันมืดมิด
ยังมีสิทธิคิดฝันอันเฉิดฉาย
เปรียบแสงเทียนนำทางสว่างไกล
ดั่งหิงห้อยพร่างพรายในค่ำคืน
หากเดียวดายความกลัวมัวหลอกหลอน
ยังบั่นทอนเรื่อยไปเกินใจฝืน
ไม่ลงมือกระทำย้ำจุดยืน
ถูกไฟฟืนความกลัวเผาตัวเอง
แผ่นฟ้ากว้างขุนเขาเราเคยข้าม
ฝันงดงามเคยไหมในสักหน
ก้าวฝ่าไปใจตั้งยังอดทน
คงไม่พ้นมือเราเข้าสักวัน
ลองสักครั้งหมู่ชนคนล่าฝัน
คือรางวัลฝันใฝ่ให้ใฝ่ฝัน
เกิดมาแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น
อย่าปล่อยมันซักกะตายไปวัน วัน
1 มกราคม 2553 09:10 น.
มณีจันทร์
สิ่งต่าง ต่างผ่านไปกับเวลา
แค่ผ่านมาผ่านไปหรือไงหนอ
สิ่งที่ทำกันได้นั้นลงคอ
ไม่เคยขออะไรกับใจเธอ
คิดหรือว่ามีแค่เธอเจ็บปวด
คนร้าวรวดอีกคนอยากเสนอ
เรื่องของเราที่ผ่านได้เจอะเจอ
ใครนะเออทำฉันนั้นอกตรม
เพราะตะวันใช่ไหมทำร้ายเพื่อน
หรือลืมเลือนเรื่องราวคราวขื่นขม
คิดว่าใครทำร้ายให้ระทม
ใครซานซนกันเล่าเฝ้านึกดู
ตอบได้ไหมทำไมใจเธอคิด
มันก็ติดแค่นี้ที่อดสู
ตอบได้ไหมใช้ใจเธอคิดดู
ยังรออยู่คำตอบมอบให้กัน
ฉันนั้นเกลียดตะวันนั้นเหลือแสน
ทั้งเจ็บแค้นแทนเธอที่ไหวหวั่น
แต่สุดท้ายฉันได้อะไรกัน
เหลือเพียงวันคืนเศร้าเหงาลำพัง
เรื่องมันเริ่มจากไหนใช้ใจคิด
แล้วมันติดที่ไหนในหนหลัง
กลับอดีตผ่านไปได้ผุพัง
คนที่นั้งร้องไห้ใช่แค่เธอ
สิ่งต่าง ต่างที่ให้ในความจริง
มันคือสิ่งผูกพันนั้นเสมอ
แม้ว่าเราห่างกันฉันกับเธอ
ห่วงนะเออจำไว้ไม่แกล้งทำ
เมื่อครั้งนึงจำได้เธอก็เคย
ถูกกล่าวเอ่ยเหมือนกันมันก็ช้ำ
ใช้ให้ฉันแก้ต่างทางกระทำ
ศักดิ์ศรีค้ำเพื่อนทำกันได้ไง
แล้ววันนี้ฉันเล่าใครเศร้าเหมือน
เธอแช่เชือนหรือลืมไปใช่ไหม
เรื่องเดิม เดิมเคยทำเธอช้ำใจ
ฉันก็ใช่เหมือนกันมันทุกข์ตรม
เพราะตะวันดวงเดียวทำเหี่ยวเฉา
ทำให้เราห่างไกลใจขื่นขม
เกลียดตะวันเพราะทำช้ำระทม
มันทิ้งปมปวดเศร้าไม่เข้าใจ
หากสิ่งให้รกใจอย่าได้เก็บ
มันปวดเจ็บเกินใจจะขานไข
คนเจ็บปวดคนนี้ควรทำใจ
ไม่อาจสู้ตะวันฉายนั้นได้เลย......
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมณีจันทร์
หน้าส่วนตัว
2502
