25 กรกฎาคม 2552 23:18 น.
มณีจันทร์
รู้ดีว่าเธอไร้ในทางออก
เจ็บช้ำชอกทุกคำน้ำมือเขา
เสียเวลาเสียตัวจิตมัวเมา
ไปเปล่าเปล่าเมื่อรักจักเข้าตา
สุดหวั่นกลัวมืดมัวทั่วอารมณ์
จิตตรอมตรมรักลวงบ่วงเสน่ห์หา
ใจดิ่งลึกตรึกตรองนองน้ำตา
ก่อเกิดมาเลือดเนื้อเหยื่ออารมณ์
ตัดสินใจทำร้ายเจ้าสายเลือด
ถูกเฉือนเชือดเจ้าไปใจขื่นขม
โอ้ลูกเอ่ยโลกนิ้มีแต่ตรม
ทุกข์ระทมไปเถิดอย่าเกิดมา
ฉันเสียใจเมื่อเห็นเธอร้องไห้
ผิดพลังไปหัวใจไร้เดียงสา
ความรักเอ๋ยไหนเลยล้ำเลอค่า
ต้องแลกมาน้ำตากับพรหมจรรย์..
18 กรกฎาคม 2552 23:55 น.
มณีจันทร์
เมื่อเย็นย่ำค่ำลงตรงกลับบ้าน
เหนื่อยกับงานเหลือที่มี(แต่)ปัญหา
ทำโอฟรีทุกวันนั้นเรื่อยมา
แสนเมื่อยล้าเหลือใจในทุกวัน
เสียงร้องเพลงบาดใจใครร้องร่ำ
รีบเดินย่ำเมียงมองต้องแอบหัน
เข้าคร่ำเคร่งเปล่งเสียงเพียงเมามันส์
เราแอบขันแต่เขาแสนเร้าใจ
เดินผ่านไปรอยยิ้มพริ้มเปื้อนหน้า
เดินด้นมาถึงร้านข้าวมันไก่
เสียงแม่ค้าด่ากันลั่นดังไกล
แต่ลูกค้ามากมายรายล้อมรุม
ข้าวหมูแดงแผงลอยไม่น้อยหน้า
มากลูกค้าเหนื่อยหนักจักว่าคุ้ม
มือระวิงขายว่องคล่องครอบคลุม
เร่งเดินดุ่มผ่านพ้นบนหนทาง
ผ่านร้านรวงมากมายใจไม่ท้อ
ไม่นั้งงอรอใครให้อ้างว้าง
ไม่ฝันใฝ่โชคลาภอันเลือนลาง
สองมือสร้างทางฝันนั้นไม่ไกล
16 กรกฎาคม 2552 07:16 น.
มณีจันทร์
.อยากจะรู้ทำไมใจรักเธอ
เฝ้าพร่ำเพ้อหัวใจใฝ่เรียกหา
แรกได้พบเพียงนิดติดตรึงตา
หลงรักเธอเหมือนว่าจะขาดใจ
ตราบวันนี้ที่ใจยังใฝ่ฝัน
นึกหวาดหวั่นวันลาคราหวั่นไหว
ภาพเธอยิ้มติดตรึงซึ้งทรวงใน
อยากจะได้เพียงเธอที่เพ้อครวญ
ยังใฝ่ฝันถึงวันอันสุกใส
ยิ้มละไมตรึงติดเมื่อคิดหวน
แม้ห่างไกลหัวใจไม่เรรวน
ใจรัญจวนเหมือนว่าคราใกล้กัน
ยังใฝ่ฝันถึงวันที่เราสอง
เคยเคียงครองข้างใจไม่เหหัน
เพราะว่ารักมากล้นจนผูกพันธุ์
ผ่านคืนวันด้วยรักแสนปักใจ
ตราบวันนี้ใจเพ้อละเมอหา
หวั่นอุรารักเลือนเบือนผลักไส
ภาพเธอยิ้มติดตรึงซึ้งทรวงใน
อยากจะได้เพียงเธอเพ้อรำพัน....
7 กรกฎาคม 2552 09:21 น.
มณีจันทร์
คิดใช่ใหมสิ่งนั้นที่ฉันทำ
ดูใจดำเหลือทนจนอ่อนล้า
ไม่มีเลยเคยแคร์แม้แลตา
เหมือนกับว่าไร้ใจให้กับเธอ
นานเพียงใดใจฉันนั้นเฉยเมย
ไม่เคยเอ่ยความนัยใคร่เสนอ
ทำเธอเจ็บเหน็บร้าวเมื่อคราวเจอ
ฉันซิ เออเจ็บกว่าคราฝืนใจ
คนอย่างฉันรักใครไหนไม่เป็น
ไม่มีเห็นน้ำตาคราหลั่งไหล
ให้ใจตายละลายกลายเป็นไฟ
และมอดไหม้ไปลับกับตัวตน
ในทุกครั้งที่พบประสบเจอ
ยังพร่ำเพ้อสั่นไหวใจสับสน
ความรู้สึกเก็บงำช้ำฝืนทน
ให้เหมือนคนใจดำซ้ำไร้ใจ
ทำให้เธอเจ็บปวดและรวดร้าว
ในทุกคราวทุกครั้งยังหวั่นไหว
คนอย่างฉันไม่แคร์แม้ใครใคร
อย่าฝากใจให้ฉันมันจะตรม
คนอย่างฉันรักใครไหนไม่เป็น
ไม่ให้เห็นน้ำตาคราขื่นขม
ปล่อยใจตายมลายกับสายลม
ให้สาสมจนตายไปลำพัง....
3 กรกฎาคม 2552 15:03 น.
มณีจันทร์
ชายคนหนึ่งเดินลงตรงจากเขา
ด้วยมือเปล่าเข้าเมืองที่เรืองรุ่ง
ชายอีกคนจากเมืองอันรังรุง
เพื่อหมายมุ่งเข้าป่าหาพงไพร
ชีวิตคนทั้งสองต้องค้นหา
ความฝันพาแตกต่างทางมุ่งไว้
รอยเท้าเดินสวนทางต่างกันไป
ความตั้งใจต่างกันมันสวนทาง
ต่างกันไปเส้นทางที่วางไว้
มุ่งมาดไปด้วยใจไม่เมินหมาง
ถูกกำหนดด้วยใจใช้ขีดวาง
เพื่อฝ่าทางที่หวังดังตั้งใจ
เพราะแตกต่างความงามยามตีค่า
ตั้งราคาความงามยามฝันใฝ่
งามทุกสิ่งมุมมองที่ต้องใจ
อยู่ที่ใคร มุมไหน ที่ใช้มอง .....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมณีจันทร์
หน้าส่วนตัว
1900
