26 กุมภาพันธ์ 2552 19:56 น.
มณีจันทร์
ณ ตรงเส้นขอบฟ้าครารุ่งเรือง
นั้นมีเมืองยิ่งใหญ่เกินใฝ่ฝัน
สะสมมาเนิ่นนานผ่านคืนวัน
ประสบการณ์ฝ่าฟันดั้นด้นไป
อยากจะไปให้ถึงซึ่งคนงาม
ในทุกยามเธอนี้มีสุขใหม
แบกความทุกข์สับสนจนล้นใจ
บรรทุกไว้เกินนับกับความจำ
ทั้งที่รู้ร่างกายมากมายนัก
บาดแผลรักที่ใจใฝ่ถลำ
ไม่ไต่ถามว่าใครไหนที่ทำ
ไม่ตอกย้ำซ้ำเติมเพิ่มแผลใจ
เพื่อวันที่หวังไว้ในภายหน้า
ในทุกครารออยู่เธอรู้ใหม
แม้ห่างกันชั้นฟ้าคราแสนไกล
มั่นคงในรักนั้นนิรันดร
ถึงแม้รู้อยู่ไกลถึงใต้หล้า
ไม่เกินกว่าใจตั้งดังสิงขร
อุปสรรคมากมายไม่อาทร
แม้แรมรอนไปบ้างช่างประไร
เพื่อวันที่หวังไว้ในภายหน้า
ในทุกครารออยู่เธอรู้ใหม
แม้ห่างกันชั้นฟ้าคราแสนไกล
มั่นคงในรักนั้น.........นิรันดร
17 กุมภาพันธ์ 2552 11:41 น.
มณีจันทร์
แค่ผู้หญิงเพ้อฝันวันว่างว่าง
คิดเข้าข้างตัวตนปนความฝัน
หลงได้ปลื้มลืมตัวมันเมามัน
กับทุกวันเพ้อจมมิข่มใจ
แค่หลงรักคำคมคารมหวาน
คิดฟุ้งซ่านว่าเขามอบเราใหม
หลงละเมอเพ้อพกวิตกใจ
เขาหรือใครคนนั้นฉันรักจริง
คิดวาดภาพเอาไว้ในอากาศ
แล้วหมายมาดอยากมุ่งจะสุงสิง
ใจดวงนี้ไม่มีที่ประวิง
เกิดเป็นหญิงทั้งทีต้องมีลุย
ใครจะคิดเช่นไรไม่เคยสน
จะดั้นด้นดุ่มไปใจฉลุย
เดินหน้าชนทุกเรื่องใช่เพื่องคุย
ทางที่กรุยดีแท้สุดแต่กรรม
หากผิดพลั้งทำไปใช้ขอโทษ
ใครจะโกรธช่างมันฉันแค่ขำ
ทำเสียใจในสิ่งอิงกระทำ
แกล้งกลืนกล้ำเอาไว้ใช้หลอกลวง...
ใครเจอฉันระวังเอาไว้หน่อย
ฉันไม่ปล่อยง่ายดายคล้ายหึงหวง
จะกัดจิกฉีกร่างขว้างทะลวง
ใครตกบ่วงท่องไว้ไม่รอดมือ
12 กุมภาพันธ์ 2552 14:12 น.
มณีจันทร์
ราชสีห์ ร่างใหญ่ ณไพรกว้าง
เที่ยวเดินกร่างขวางตนยกข่มเขา
อวดศักดาป่านี้นี่ของเรา
มิมีใครไหนเล่าใหญ่เท่าตน
เอ่ยถามเสือออกไปว่าใครใหญ่
เสือตอบไปท่านไงในไพรสณฑ์
ทั้งเก่งกาจหาญกล้ากว่าหมู่ชน
คงไม่พ้นท่านแน่แท้จริงเชียว
ราชสีห์เดินไปเจอลาน้อย
เจ้าตัวจ้อยมองไปใจหวาดเสียว
เมื่อถูกถามใครไหนใหญ่ผู้เดียว
เร่งตอบเชียวราชสีห์ที่เทียมทาน
มาเจอช้างร่างใหญ่กินใบไม้
จึงถามไปใครใหญ่ไหนบอกขาน
ช้างมองเหล่หางตาครารำคาญ
เตะประจานราชสีห์นี้กระเด็น
ราชสีห์ โอดครางพลางพูดพร่ำ
แหมแค่นี้ก็ทำตอบยากเข็น
เมื่อไม่รู้คำตอบน่าใจเย็น
มาทำเป็นโมโหโกรธาใย
9 กุมภาพันธ์ 2552 19:53 น.
มณีจันทร์
เกิดอะไรกับคำที่ย้ำรัก
เคยซึ้งนักทำไมไร้ความหมาย
ซ้ำเจ็บปวดรวดร้าวทั้งใจกาย
ถูกทำลายย่อยยับไปกับเธอ
ชั่วฟ้าดินสลายไม่กลายเปลี่ยน
เธอเคยเพียรพูดพร่ำย้ำเสมอ
ไม่ลวงหลอกให้ช้ำทำละเมอ
ไหงเป็นเธอที่ทำฉันช้ำตรม
สุดท้ายรักจากไปพร้อมใจเจ็บ
ยังกลืนเก็บร้าวรวดปวดใจขม
มีน้ำตาทุกครั้งยังระทม
มันฝังปมลึกนักสุดหักใจ
หากฟ้าสิ้นดินหล่นจนหนทาง
ถึงอ้างว้างตั้งมั่นไม่หวั่นไหว
ต่อไปนี้ไม่มีคิดรักใคร
ปล่อยหัวใจให้ตายไปลำพัง...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมณีจันทร์
หน้าส่วนตัว
1603
