26 กุมภาพันธ์ 2551 20:29 น.
มณีจันทร์
คืนมืดมิด อีกครา ป่าคอนกรีต
กับอดีต ปวดร้าว แต่หนหลัง
ความทุกข์โถม กระหน่ำ ซ้ำประดัง
ต้องเซซัง ร่อนเร่ มาแรมไกล
ครั้นนึกถึง อดีต ที่อัดอั้น
ความเจ็บอัน ปวดร้าว และหวาดไหว
อยากปิดกั้น แต่ดัน จำขึ้นใจ
สะอื้นไห้ ร่ำร้อง ก้องกังวาน
หนูทำผิดอะไรที่ไหนหรือ
ถึงลงมือลงไม้ไม่สงสาร
มาตีน้องและหนูให้ทรมาน
พ่อแม่วานบอกหน่อยหนูคอยฟัง
เมื่อที่นี่ไม่มี รักโอบอุ้ม
หนูยอมกลุ้มพาน้องหนีเบื้องหลัง
ไปเผชิญเบื้องหน้าเพียงลำพัง
เพื่อความหวังสดใสใครยื่นมา
มองทางใดใจนั้นพรั่นหวาดหวั่น
น้องหนาวสั่น ใจพี่ เจ็บหนักหนา
ไร้อาหารจานเจือเพื่อแก้วตา
ที่พักพาอาศัยก็ไม่มี
เห็นบ้านร้างยิ้มชื่นมื่นในอก
ได้ป้องปกกายนอนให้เหนื่อยหนี
เจ้าถิ่นไล่ไสหัวไม่ปราณี
ซ้ำทุบตีมีช้ำระกำกาย
เลยต้องไปอาศัยใต้สะพาน
หนาวสะท้านก็กอดพรางไม่ห่างหาย
น้องเจ็บไข้ให้ร้าวสั่นเพราะครั่นกาย
แต่พี่ชายกลับปวดร้าวเศร้าทรวงใน
จึงจำยอมทอดกายเพื่อขายตัว
ใช่ใฝ่ชั่วมั่วกามาก็หาไม่
เพื่อรักษาน้องตนทนฝืนใจ
หวังเพียงได้เงินทุนมาจุนเจือ
ครั้นได้เงินเดินหาซื้ออาหาร
เพียงไม่นานมากจนเกินล้นเหลือ
ทั้งหยูกยาเตรียมไปให้เหลือเฟือ
ยังมีเผื่อคราต่อไปหากไม่สบาย
ได้พร้อมยาและอาหารลนลานวิ่ง
แต่พานพบกับสิ่งมิคาดหมาย
อันธพาลรุมยำช้ำปางตาย
เจ็บทั้งกายหายทั้งของนองน้ำตา
แม้แสนเจ็บเพียงใดใจห่วงน้อง
จึงจำต้องแบกหน้าช้ำร่ำมาหา
สงสารน้องต้องเจ็บป่วยด้วยโรคา
ไร้แม้ยาอาหารผ่านท้องเลย
ก้าวเดินต่อ พ้อไป ไม่กี่ก้าว
ความปวดร้าว ถาโถม โหมมิเฉย
ต้องล้มพับ บาดแผล แย่กว่าเคย
นอนร่างเกย สติดับ ลับร้าวราน
ครั้นพอฟื้นคืนสติพี่นึกได้
น้องป่วยไร้ข้าวยาและอาหาร
ใจพี่ร้อนรุมเร้าถึงอาการ
น้องทรมานนอนหนาวร้าวดวงใจ
เดินเรียกร้อง ก้องไป ทั่วทุกที่
แต่มิมีน้องพี่อยู่ที่ไหน
ซมซานกลับ สะพาน ที่ซุกกาย
เพียงหวังได้ เจอน้อง ตามต้องการ
เห็นน้องนอน คุดคู้ อยู่ในนั้น
รีบก้าวพลัน ด้วยใจ เปี่ยมสงสาร
น้องนอนนิ่งใจพี่ยิ่งทรมาน
พี่เรียกขาน อย่างไร ไม่ตอบมา
สายเสียแล้วน้องพี่ทนไม่ไหว
ลมหายใจสิ้นแล้วพี่ถลา
กอดร่างน้องเย็นเฉียบทั้งน้ำตา
ใยน้องลาจากหนีพี่แสนไกล
ร่ำร้องก้อง น้องไม่ คืนหวนกลับ
น้องลาลับใจพี่แหลกสลาย
กอดศพน้อง ร่ำร้อง แทบขาดใจ
เอาพี่ไป ด้วยนะ อย่าทิ้งกัน
ต่อแต่นี้ จะอยู่ได้ อย่างไรเล่า
ดวงในเราแหลกแล้วแก้วตาฉัน
ชีวิตนี้ ที่เหลือ ให้ใครกัน
ก็ในเมื่อมันแตกยับไปกับตา
นี่คือหนึ่ง ชีวิต เด็กเร่รอน
ที่ต้องนอน ระทม ใต้เวหา
คนหยามเหยียด เดียดฉัน พลันตีตรา
ไม่มีค่า ปัญหา ของสังคม
ไออุ่นใด ไหนเล่า เท่าที่บ้าน
ช่วยกันสาน ทอถัก รักสุขสม
ลดปัญหา มากมาย ในสังคม
ใช้รักห่ม ปัญหา พามลาย
21 กุมภาพันธ์ 2551 00:11 น.
มณีจันทร์
ยี่สิบเอ็ด กุมภาฯ เวียนมาครบ
ครั้นบรรจบ อีกครา พาสุขสันต์
เป็นวันเกิด น้องนิด จิตรำพัน
พวกพี่นั้น ร่วมอำนวย ขออวยพร(อาราเล่)
ขอให้น้อง มากมี ทั้งลาภยศ
มิละลด เงินทอง กองสลอน
ไร้โรคา ทุกข์ภัย ได้จากจร
มิ่งสมร น้องพี่ มีสุขใจ(มณีจันทร์)
ให้นักเรียนว่านอนและสอนง่าย
สั่งอะไรได้สมภิรมย์ใส
คิดถึงรักก็ให้รักปักทรวงใน
กับชายใดในฝันมั่นรักนาน (ยาแก้ปวด)
งามละไมใจชื่นระรื่นรส
ที่กำสรดทดท้อขอหลีกผ่าน
ทุกข์โศกใดให้คลาดแคล้วอย่าแผ้วพาน
จิตสราญใสแอร่มดังแจ่มจันทร์(ฝากรักฟากฟ้า)
ให้กระจ่างพร่างพราวงามราวฟ้า
ทุกทิวารื่นจิตอย่าบิดผัน
ประสงค์สิ่งใดใดในชีวัน
ให้จอมขวัญสมถวิลดั่งจินต์จง(อรุณสุข)
รำพันจิตคิดอวยพรด้นกลอนสด
ขอให้ได้ลาภยศดังประสงค์
สวยสดงดงามอย่างยืนยง
ชื่อยังคงคนยังรักตลอดกาล (Darkness Hero)
ให้สมหวัง ดังใจ ในประสงค์
ให้มั่งคง รักแท้ แน่ประสาน
ให้สวยสด เจิดจ้า นานเท่านาน
ให้สุขสันต์ รักมั่น ชั่วนาปี (เรโกะจัง)
สุขสมหวังที่ตั้งดังใจหมาย
โรคมลายกายผ่องมิหมองศรี
ความรักหวานปานตาลหยดรดฤดี
ภายในปีมีงานแต่งไม่แบกคาน (ศรรกรา)
อย่ามัวเพลิน เดินหลง ดงคนโสด
ขอได้โปรด ปลงใจ ได้สนาน
มีคู่ครอง พ้องสุข ในทุกวาร
ระเบิดคาน เสียที ปีนี้เอย (bananaleaf)
14 กุมภาพันธ์ 2551 14:15 น.
มณีจันทร์
อยากขอบคุณ เธอนั้น สักพันครั้ง
ที่เธอยัง คงอยู่ คู่เสมอ
อุปสรรค ต่าง ต่าง ที่พบเจอ
ฉันจะเธอ ร่วมสู้ คู่กันมา
ยิ่งนานวัน ผ่านมา เพิ่มพูนรัก
ผูกสมัคร รักแนบ แน่นหนักหนา
แม้จะผ่าน เนินนาน กาลเวลา
สองอุรา กลมเกลียว เกี่ยวคล้องใจ
ขอบคุณที่ ดูแล ยามป่วยไข้
เช็ดตัวให้ ป้อนยา มิไปไหน
คอยนั่งเฝ้า พัดวี เราร่ำไป
จนสร่างไข้ จึงนอน พักผ่อนคลาย
คอยถามไถ่ ทุกวัน ยันเช้าค่ำ
ทุกทุกคำ ห่วงหา มีความหมาย
กินข้าวแล้ว หรือยัง กลัวไม่สบาย
งานทำไป เหนื่อยนัก ก็พักลง
ยามค่ำคืน หากตื่น จะห่มผ้า
ให้ทุกครา ยามเรา ใหลลืมหลง
แม้บางครา งอแง เธอก็คง
ให้ปล่อยลง ตรงเธอ เพียงลำพัง
แม้บางที เหนื่อยงาน ที่รานเร้า
ก็ปลอบเรา ให้สู้ อย่างมีหวัง
หากเราเหนื่อย และพ้อ ท้อกำลัง
เธอก็ยัง คอยกู้ สู้ต่อไป
หลายปีผ่าน เนิ่นนาน ถึงวันนี้
เธอคนดี ไม่เคย จะเฉไฉ
ยังรักมั่น แต่ฉัน ทั้งดวงใจ
มิเปลี่ยนไป จากเดิม (แต่)เพิ่มทุกวัน
ฉันวันนี้ มอบใจ ให้ทั้งหมด
มิเคยลด ลบเลือน หรือเหหัน
ฉันขอมอบ หัวใจ ให้เธอนั้น
เพื่อใช้มัน ตอบแทน คนแสนดี...(ขอบคุณที่รักฉัน)
13 กุมภาพันธ์ 2551 01:46 น.
มณีจันทร์
เรานั้นเคย มีกัน ไม่เคยห่าง
ทุกทุกอย่าง เรารู้ และเปิดเผย
คอยปรึกษา หารือ ทุกเรื่องเลย
ทุกคำเอย เฉลยกัน นั้นจริงใจ
เราให้ความ สำคัญ ในทุกเรื่อง
ไม่โกรธเคือง ไม่เคย จะไปไหน
ถามทุกข์สุข เป็นห่วง และเป็นใย
มีเรื่องใด คอยเกื้อ ช่วยเหลือกัน
ในวันนี้ ทำไม เหรอเพียงฉัน
กับคืนวัน ผ่านไป อย่างเหหัน
เหมือนเราห่าง ด้วยเรื่อง สารพัน
จึงปิดกั้น เราสอง ต้องร้างลืม
หรือเพราะเรา มันเป็น ตัวปัญหา
ด้วยเพราะว่า ภาระ มากสุดฝืน
จึงต้องทน เหว่ว้า และกล้ำกลืน
จำต้องยืน ตรงนี้ เพียงลำพัง
คงต้องเป็น คนจาก พรากออกมา
คงดีกว่า ถูกลืม ไว้เบื้องหลัง
เพราะต้องทน น้อยใจ เพียงลำพัง
เพราะว่ายัง รักเค้า เราจึงตรม
ขอห่างหาย ที่ละน้อย ค่อยถอยออก
ไม่ต้องบอก ให้เค้ารู้ สู้ขื่นขม
ปัญหาเรา มันมากเอง ควรระทม
เราต้องตรม เพียงเดียวดาย ให้สมควร
5 กุมภาพันธ์ 2551 18:52 น.
มณีจันทร์
หากฉันเป็น เช่นนก ที่ผกผิน
จะโผบิน เหินลู่ สู้ลมไหว
จะเกาะเมฆ ปุยน้อย ลอยล่องไป
จะชอนไช บนฟ้า คงพาเพลิน(มณีจันทร์)
หากเพื่อนเป็น เช่นนก ที่ผกผิน
แล้วหลงบิน คว้าดินปืน แล้วยืนเหิน
พร้อมกระสุน เม็ดใหญ่ ไล่ยิงเพลิน
แล้วอัญเชิญ มาย่างกิน ให้สิ้นไป (อาราล่)
หากฉันเป็น เช่นปลา ที่ว่ายเวียน
คงจะเพียร ทวนน้ำ ยามรินไหล
คงดำผุด ดำว่าย สบายใจ
จะท่องไป ทั่วท้อง ร่องนที(มณีจันทร์)
หากเพื่อนเป็น เช่นปลา ที่ว่ายเวียน
จะเหวี่ยงแห เนียนเนียน ยากเจียนหนี
จับมาต้ม ทอดแกง หรือแห้งดี
งั้นจับปิ้ง อีกที มีอิ่มเอม(อาราล่)
หากฉันเป็น หิ่งห้อย ลอยยามค่ำ
จะดื่มด่ำ ราตรี ที่สุขเกษม
ส่งแสงน้อย แข่งจันทร์ พลันปรีเปรม
แล้วอิ่มเอม เลมน้ำค้าง ที่พร่างพรม(มณีจันทร์)
หากเพื่อนเป็น เช่นหิ่งห้อย ลอยยามค่ำ
จะดื่มด่ำ น้ำจัณฑ์ ยันเบียร์ขม
จับมาทอด แกล้มเหล้า เรานิยม
แล้วผสม เกลือนิด จะติดใจ(อาราล่)
หากฉันเป็น จิ้งหรีด ที่กรีดร้อง
จะกู่ก้อง เปล่งเสียง สำเนียงใส
ขับขานกล่อม ลำนำ และพฤกไพร
เป็นวงใหญ่ ยามค่ำ ร่ำบรรเลง(มณีจันทร์)
หากเธอเป็นจิ้งหรีดที่กรีดเสียง
ฉันแค่เพียงเป็นกระทะทอดแบบเจ๋ง
เป็นพริกไทยใส่ซอสทอดครื้นเครง
จับเธอเกรงกระโดดโลดหนีไป(ยาแก้ปวด)
หากฉันเป็น เช่นไก่ฟ้า พระยาลอ
จะขันคลอ ปลุกตะวัน อันหลับใหล
ให้รีบตื่น ลืมตาลุก ปลุกพงไพร
ให้สดชื่น ระรื่นใจ ในไพรวัลย์ (มณีจันทร์)
หากเธอเป็นไก่ฟ้าตะวันแจ้ง
ฉันจะแกล้งเป็นหม้อรอไก่ขัน
จะรูดขนหักปีกพัลวัน
ให้เธอนั้น ปลอดภัย ไร้โรคา(ยาแก้ปวด)
หากฉันเป็น เช่นผึ้ง ซึ่งแสนหวาน
ดอกไม้บาน ที่ไหน เป็นใฝ่หา
คงดูดดื่ม น้ำหวาน ซ่านอุรา
แล้วนำมา เก็บไว้ ใช้สร้างรัง(มณีจันทร์)
หากเธอเป็นผึ้งน้อยคอยน้ำหวาน
ฉันแอบคลานเด็ดปีกพอจับขัง
แอบขโมยน้ำผึ้งถึงในรัง
ไม่เสียดังกลัวเธอเผลอมามอง(ยาแก้ปวด)
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมณีจันทร์
หน้าส่วนตัว
2280
