26 พฤศจิกายน 2550 16:10 น.
มณีจันทร์
ในวันนี้ มาแปลก แหวกสัตว์เลี้ยง
เราไ ม่เกียง ประเภท เกรดคัดสรร
มีมากมาย หลายหลาก สารพัน
เชิญทุกท่าน ด้นสด หนึ่งบทเอย
20 พฤศจิกายน 2550 19:43 น.
มณีจันทร์
ชวนเพื่อนพ้อง น้องพี่ ที่บ้านกลอน
อยากอ้อนวอน ร่วมกัน สร้างสรรค์ศิลป์
ต่อกลอนสด คำไทย ใคร่ได้ยิน
ให้พูดถึง ศิลปิน ที่ติดตาม
ถือฤกษ์งาม ยามดี มีผองเพื่อน
มาย้ำเตือน บทเพลง บรรเลงหวาม
ว่านักร้อง คนใด ใคร่ติดตาม
โปรดบอกนาม เพราะอะไร ใยชอบจัง
14 พฤศจิกายน 2550 23:42 น.
มณีจันทร์
สบตาเธอ ครานี้ มีบางอย่าง
ที่แตกต่าง จากเดิม เธอรู้ไหม
มันปนเศร้า เหงาอยู่ ลึกข้างใน
มีเรื่องใด ใยดู หดหู่จัง
โปรดจงเหลียว มองดู จะรู้ว่า
มีสายตา อาทร อยู่ข้างหลัง
เค้าเป็นห่วง ดวงใจ เจ้าเสียจัง
อย่าชิงชัง เล่ามา ถ้าเชื่อใจ
มีเรื่องใด คับข้อง ต้องปวดร้าว
กับเรื่องราว ในอดีต หรือไฉน
ทำเจ้าซึม เศร้าโศก วิโยคใจ
เธอถึงได้ ไร้แรง และโรยรา
ที่ตรงนี้ มีเรา รอเจ้าอยู่
อยากให้รู้ มีคน ที่ห่วงหา
มีตักอุ่น หนุนนอน ทุกเวลา
ที่พึงพา ยามที่ ไม่มีใคร
หากเหนื่อยนัก พักก่อน ที่ตรงนี้
เพื่อนคนดี ของข้า อย่าหวั่นไหว
หากขุ่นร้อน ทุกข์ทน เรื่องใดใด
ทิ้งมันไว้ ให้เรา อย่าเอาไป
เจ้าจงพก รอยยิ้ม แล้วเดินต่อ
เราแค่ขอ ได้เห็น เจ้าสดใส
ลืมความหลัง ทุกอย่าง แล้วจากไป
สู้วันใหม่ ด้วยใจ เปี่ยมพลัง...
****มีกำลังใจมาฝากค่ะ*****
8 พฤศจิกายน 2550 19:09 น.
มณีจันทร์
ยินเธอเอย คำนั้น สะท้านจิต
โอ้ชีวิต คนเรา เศร้าหนักหนา
ฟังเธอเปรย เฉยนิ่ง น้ำคลอตา
สู้อุตส่าห์ รอเข้า ร้าวชีวี
เพียงสามคำ ย้ำบอก ออกจากปาก
มิกระดาก เลยหนา ยอดยาหยี
ทำแบบนี้ ที่สุด เลยคนดี
เจ็บเหลือที่ เธอทำ ระกำใจ
แม้อ้อนวอน อย่างไร เธอไม่สน
โอ้หน้ามล สายหน้า พาหวั่นไหว
คุกเข่าขอ ง้อเธอ จนอ่อนใจ
ยกมือไหว้ แล้วไซร้ ไม่ยอมกัน
พูดแต่ว่า ส้วมเต็มค่ะ เข้าไม่ได้
ไม่เห็นใจ กันเลยหนา โธ่ยอดขวัญ
มันจ่ออยู่ ประตูหลัง พร้อมโรมรัน
มัวช้าพลัน ไหลออกมา ซวยแน่เรา
** สรุปว่าราดอยู่แถวนั้นแหละ อิอิ **
5 พฤศจิกายน 2550 21:40 น.
มณีจันทร์
เหมือนว่าเรา เจอกัน นั้นทุกเช้า
เหมือนเธอเฝ้า แอบมอง จ้องแต่ฉัน
เหมือนว่ามี ชะตา พาต้องกัน
ความผูกพันธ์ เกิดก่อ ทอสายใย
ทำอย่างไร ให้เธอ เห็นใจบ้าง
จ้องตาค้าง ทุกวัน ฉันหวั่นไหว
ไม่ต้องบอก ก็รู้ อยู่ในใจ
ความเป็นไป ของเรา ไม่เข้ากัน
พอเจอเธอ ต้องนิ่ง ไม่ติงไหว
ก้าวเท้าไป อย่างช้า อย่าหุนหัน
ตาจ้องตา มองหน้า อย่างเท่าทัน
ขาของฉัน ต้องก้าว สาวโดยไว
เหมือนญาณทิพย์ บอกเธอ ให้รู้ล่วง
น้องพุ่มพวง เดินมา อยู่ไหว ไหว
เธอกระโจน ไล่กัด ในทันใด
โกยโดยไว ให้ว่อง ก่อนน่องพัง