5 มิถุนายน 2552 20:02 น.
มณีจันทร์
ด้วยเหตุผลที่มีนี้มากมาย
เราห่างไกลเกินกว่าจะกลับหลัง
แยกทางเมินเดินลามาลำพัง
ไร้ความหวังคว้ารักจักคืนมา
แม้ผ่านมามีใครให้ใกล้ชิด
ไม่อาจปิดความเหงาเฝ้าห่วงหา
ภาพอดีตฝังลึกนึกทุกครา
แม้เวลาผ่านพ้นจนเนิ่นนาน
เก็บเธอลึกสุดใจในวันนี้
ทุกนาทีทุกวันนั้นเลยผ่าน
แสนคิดถึงเธอจังดังวันวาน
มีร้าวร้านมีสุขในทุกครา
ไม่อาจรู้ว่าเธอนั้นอยู่ไหน
ทำอะไรสบายดีหรือเปล่าหนา
ที่ผ่านมาเนินนานผ่านเวลา
ในอุราลืมฉันนั้นหรือยัง
รู้อย่างเดียวใจนี้ยังมีเธอ
ยังฝันเก้อละเมอเรื่องความหลัง
ใจดื้อด้านเตือนจิตไม่คิดฟัง
มันคงยังคิดถึง คิดถึงเธอ
เก็บเธอไว้ลึกลึกยังนึกถึง
ห้วงคำนึงตรึงติดคิดเสมอ
ยามใจเหงาหลับฝันฉันมีเธอ
คิดถึงเธอจะแย่แค่ลำพัง.....
16 พฤษภาคม 2552 22:05 น.
มณีจันทร์
แสนปวดใจปั่นปวนจวนเจียนขาด
เปรียบกระดาษถูกมีดกรีดเป็นแผล
เธอทิ่มแทงใจซ้ำช้ำอ่อนแอ
เธอไม่แคร์พูดย้ำคำอำลา
แต่ก่อนเคยร่วมเรียงและเคียงข้าง
เคยร่วมสร้างรักนี้ที่ใฝ่หา
เคยเคล้าคลอหยอกเล่นเช่นผ่านมา
เธอกลับลาจากไปเหมือนไม่แคร์
ปวดหัวใจแทบดิ้นสิ้นตรงนี้
ถูกคนดีเคยรักสลักแผล
ถูกความรักปวดช้ำทำรังแก
ใจอ่อนแอแพ้รักสุดหักลง
คนต้นเหตุอยู่ในใจของเรา
ทำไมเฝ้ารักเขาไม่ลืมหลง
แผลบาดลึกในใจไม่คิดปลง
บาดแผลตรงใจเน่าใครเล่าทำ
เพราะต้นเหตุทำช้ำระกำลึก
ใจยังนึกถึงเธอเพ้อถลำ
ยังหลอกหลอนทุกครั้งยังจดจำ
ใครเล่าทำช้ำนี้ไม่มีลืม
3 พฤษภาคม 2552 00:52 น.
มณีจันทร์
จากไปแล้วซานซมลมรำเพย
โอ้อกเอ๋ยไปลับไม่กลับหลัง
เหมือนทิวาราตรีที่เวงวัง
นั้นก็ยังลืมแสงแห่งตะวัน
ดังดาราแวววับจับขอบฟ้า
ลืมนภากว้างใหญ่ใจเปลี่ยนผัน
เหมือนหนทางร้างไกลหลายร้อยพัน
ไร้คนสัญจรเดินเมินหนทาง
จากไปแล้วหวังดีที่มีให้
ความห่วงใยไมตรีมิอ้างว้าง
แว่นเสื้อผ้ายูกยาถูกปล่อยวาง
ดูเลือนลางร้างใจใครดูแล
เพียงน้ำคำอำลาคราเข้มแข็ง
แต่อ่อนแรงเหลือใจไร้แยแส
ความจำเจทำใจให้งอแง
สุดท้อแท้จำพรากจากอำลา
ความห่างเหินเนิ่นนานพาลคิดถึง
อาจลึกซึ้งยามใจได้ห่วงหา
จึงตัดใจกล้ำกลืนฝืนจากมา
กาลเวลาช่วยให้ใจคะนึง
เหม่อมองคอยเมื่อใดได้ใจคืน
ฝืนสะอื้นครานี้ที่คิดถึง
กลัวสับสนดวงจิตติดตราตรึง
จากเพื่อซึ้งหรือเหงาเล่าคนดี
4 เมษายน 2552 23:27 น.
มณีจันทร์
จากมานานบ้านไกลใจคิดถึง
ห้วงคำนึงไออุ่นกรุ่นท้องทุ่ง
อยากแนบซบไอดินกลิ่นจรุง
ยังหอมฟุ้งตรึงจิตคิดคะนึง
อัสดงคล้อยต่ำย่ำราตรี
เธอคนดีรู้ใหมใจคิดถึง
คืนหนาวเหน็บปวดร้าวเฝ้ารำพึง
แสนคำนึงบ้านนาคราจากไกล
ผ่านร้อนหนาวกี่คราวราวร้อนรุ่ม
มรสุมขวางหน้าหาหวั่นไหว
มีแรงสู้ด้วยฝันกำลังใจ
เพื่อกับไปถมทุกข์เป็นสุขแทน
ไม่จำเป็นหรอกหนาสัญญามั่น
แม้คืนวันหมุนเวียนไม่เปลี่ยนแผน
สิ่งอื่นใดบ้านน้อยด้อยขาดแคลน
จะทดแทนคืนแคว้นแดนบ้านนา
1 เมษายน 2552 22:56 น.
มณีจันทร์
ทุกสิ่งมิจริงแท้และแน่นอน
มีสั่นคลอนอ่อนแอและอ่อนไหว
มีหนักแน่นลึกลับจับหัวใจ
มีปกปิดเอาไว้ในความจริง
มีเก็บงำซ่อนเร้นเช่นความหมาย
เรื่องมากมายคลายปมบ่มทุกสิ่ง
เมื่อได้รู้กับใจไม่ประวิง
จึงหยุดนิ่งคิดทวนสิ่งป่วนใจ
บทกวีมิในใช่ในทุกสิ่ง
แต่แท้จริงจรรโลงโลกสดใส
เมื่อไม่ผิดไม่คิดจะจากไป
จึงตั้งใจกลับมาหาตัวตน
มิตรภาพในนี้มีมากเหลือ
ทุกใจเกื้อหนุนไว้ไม่สับสน
ในวันนี้กลับมาเป็นอีกคน
ขอหมู่ชนรับไว้ในอ้อมใจ
หน้าส่วนตัว
1417
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมณีจันทร์
