30 กรกฎาคม 2547 08:48 น.
มณี ปัทมะ ตารา
มองฟ้ามืดครึ้มน่ากลัวจะเปิดเนต
ม่านเมฆหมอกเทารวมเสร็จเปิดไม่ได้
ครืนครืน...ฮึ่มฮึ่ม...มาแล้วหนาอย่าอาลัย
ละอองฝนพาชะใจให้ชุ่มเย็น
ดูน้ำฝนเป็นเส้นตรงฝอยละเอียด
เรียงลงมาไล่ละเลียดเป็นแนวหนา
บ้างดิ่งตรงบ้างโอนเอนตามลมพา
หยาดน้ำหนาก็ยังพริ้วลิ่วตามลม
หยาดน้ำฝนดุจหยาดน้ำตานางฟ้า.....(เค้าบอก)
แล้วจะร้องทำไมหนาฤาจ๋าฝน
พักเสียบ้างเดี๋ยวน้ำจะท่วมคน
ฟ้าหรือฝนก็จงหยุดร้องเสียที
หยาดเริ่มบางเห็นเส้นฝนเป็นฝอยฝอย
น้ำย้อยย้อยลงหลังคารินไหลไหล
เสียงกระทบเซาะเข้าพรุนกระดูกใน
ล้างโล่งใสโปร่งสิ้นธาตุดินเอย
ปุ๋ย
หน้าส่วนตัว
1555
