20 ตุลาคม 2547 10:31 น.
มณี ปัทมะ ตารา
จากแอ่งแก่งลำน้ำเหนือ
ไหลเอื้อเฟื้อแยกแตกสาย
เซาะโขดโลดแซะแวะปลาย
มิหน่ายหลายหลากจากภู
ธารน้อยลอยเลาะเซาะหิน
หลั่งรินดินอวลครวญคู่
ไอคลุ้งฟุ้งหมอกออกสู่
ริ้วลู่ภู่คลี่รี่ลมวน
สู่แอ่งแก่งลานฐานสงบ
โอบอบจบนิ่งวิ่งเวียนค้น
ภูล้อมรอมอวลมวลดล
พฤกษ์ระคนหนลาดพาดเนิน
อ้อมอกกกเนินเพลินพฤกษ์
เขียวผลึกตรึกสะท้อนย้อนเงาเขิน
ฟ้าใสไร้เมฆเลส บ่ เกิน
ทาบเหินเนินสมุทรสุดนที
เปรียบแอ่งน้ำในใสบริสุทธิ์
ไร้จุดจุลกลืนคลื่นร้อนรี่
ไร้ซึ่งถึงที่หมายใดใดมี
ไร้ซึ่งที่แสวงหาปรารถนาใน
มณี ปัทมะ ตารา
19 ตุลาคม 2547 11:30 น.
มณี ปัทมะ ตารา
เกิด เป็นคนทนทุกข์คลุกสุขเคล้า
แก่ บรรเทาเหงาปลายดายเดียวจิต
เจ็บ ทรุดซ้ำกรรมก่อพอแรงฤทธิ์
ตาย กายปลิดคิดพ้นวนเวียนพา
คือบทเรียนสูงค่าแห่งมนุษย์
ทางเดินสุดหาราบเรียบดังเปรียบหนา
ต้องฝ่าฟันฝืนทนหนมรรคา
จักได้มาซึ่งสงบจบแท้จริง
ทุกข์มนุษย์สุดสุดคือสุขน้อย
สุขตามสอยห้อยยามทุกข์น้อยนิ่ง
ทุกข์หรือสุขดับไปไม่ประวิง
ก่อนสูญติงดินกลบหน้าชีวามลาย
อยู่อย่างผู้สิ้นใจอย่างสงบ
ถึงกิเลสกระทบลบล้างหาย
เกิดแล้วดับปรับไปไม่ถึงตาย
ให้อยู่ได้อย่างมนุษย์ที่สมบูรณ์
.....เมื่อถึงรอบแห่งสภาวะธรรมในการดับทั้งทุกข์และสุขได้ในขณะที่ดำรงชีวิตอยู่ เราก็จะรู้ได้ว่า ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบทใด ไม่ว่าทุกข์หรือสุขใดมากระทบ ไม่ว่าอยู่ในยามใด เวลาไหน ก็สามารถสิ้นใจได้อย่างสงบ โดยไม่ต้องรอให้ถึงวันที่เราต้องตายไปจากโลกนี้จริงๆ.....
ธรรมะสวัสดี
มณี ปัทมะ ตารา
..........................
ขอนำกำลังใจที่เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ได้เมตตาต่อมณีนำมาขึ้นไว้ในหน้านี้ค่ะ
น้องชายนายซนมาคนแรก.....NonSense (อันตัวข้า..หาสาระ..มิอาจได้) .....
.....จริงดังกล่าว.....หาสาระอะไรไม่ได้เลยในโลกนี้.....เป็นธรรมชาติมากค่ะ
ทุกวันที่เรายังมีลมหายใจอยู่ คือ ทุกก้าวที่เข้าสู่มรณากานต์
จาก : รหัสสมาชิก : 2189 - อัลมิตรา
คือ ทุกก้าวที่เข้าสู่มรณากานต์
ทุกสถานมีสิทธิ์ดิ้นดับไปหมด
หากมัวถือสรรเสริญเพลินในยศ
ก็ไม่หมดลดค่าความเป็นคน
อันใดได้แสดงแจ้งในรส
แห่งพระธรรมนำจรดวิถีค้น
ฉลาดอ่านนานได้รู้สู่เข้าตน
ธรรมะดลซึ่งหนทางตามครรลอง
ขอธรรมะคุ้มครองคุณอัลมิตราค่ะ
วัฏจักรของชีวิตที่หมุนเวียน
ทั้งภาคเพียรต่อสู้สู่ความฝัน
มีทุกข์สุขคลุกเคล้าทุกคืนวัน
ควรคิดกันกิเลสนั้นมันไม่ดี
เกิดทั้งทีทำดีให้มากที่สุดเนาะ ^o^
จาก : รหัสสมาชิก : 9532 - extreme life
มวลมนุษย์สุดแล้วแต่จริต
หากได้คิดจิตมิหมองครองราศี
ย่อมแตกต่างทางปฏิบัติล้วนมากมี
สุดท้ายที่จิตในใสดวงเดิม
มิแตกต่างในทางพุทธหรือทางคริสต์
มิแตกต่างมีสิทธิ์ในสร้างเสริม
มิแตกต่างหากมีจิตคิดริเริ่ม
มิแตกต่างเพราะได้เพิ่มค่าแห่งคน
ขอธรรมะคุ้มครองคุณextreme life
ขอบพระคุณในความเมตตาสำหรับกำลังใจที่ทุกท่านมีให้มณีตลอดมาค่ะ
มณี ปัทมะ ตารา
18 ตุลาคม 2547 09:39 น.
มณี ปัทมะ ตารา
วจะวจีวชิระวทัญญุตา
วรนิดาวรรณาวลีวศิน
วสะวสีวสุวสุนธราริน
วะวัจน์เว้ยวิ่นวิภาควินาศกรรม
วัชชะวอแววัญจนะวัฏสงสาร
วากยะว่างว้างเวิ้งวิเศษณ์เวทย์ล้ำ
เวรมณีโว้กเว้กโวแวะแว่วอำ
เวไนยถลำเวทนาวูบวาบวู่วาม
วีระวิสุทธิ์วิสาสะวิสุทธิมรรค
วิชชาวิจักษณ์วิญญูวิจัยวินิจฉัยคร้าม
วิรัติวิวาทวิวรณ์วิวัฒน์วิโรจน์ยาม
วิทวัสนามวิกรานต์วิกรมวิชิตวิชัย
ธรรมะสวัสดี
มณี ปัทมะ ตารา
..........
การอยู่ร่วมกันในสังคมไม่ว่าจะสังคมใด ควรตั้งไว้ในเมตตาวจีกรรม หมายถึงการใช้วาจาหรือคำพูด ไม่ว่าจะพูดหรือเตือนอะไรกันก็ตาม ขอให้ประกอบด้วยเมตตาธรรม พูดด้วยเมตตาจิต คำพูดที่ประกอบด้วยเมตตาจิตนี้ ต้องพูดทั้งต่อหน้าและลับหลัง ไม่ใช่ต่อหน้าว่าเมตตา แต่ว่าลับหลังนั้นไม่มีเมตตา
เรื่องการพูด ถือเป็นสื่อสำคัญในสังคมมนุษย์ ทำให้เราเข้าใจผิดกันได้ และอยู่ร่วมกันอย่างผาสุก หรือจะอยู่กันอย่างเป็นทุกข์ หรือฆ่ากันตายก็เพราะคำพูด จะเลิกฆ่ากันก็เพราะคำพูด พูดไม่ดีก็เป็นเหตุให้สังคมที่อยู่ร่วมกันนี้ไม่สงบ เป็นทุกข์ขึ้นมา
คำพูดที่เป็นทุจริต พูดไม่จริง พูดโกหกหรือส่อเสียดบุคคลอื่นให้เขาเกิดความเข้าใจผิด แตกความสามัคคีต่อกัน หรือคำพูดนั้นเป็นคำหยาบคาย ก็เป็นคำที่ไร้ประโยชน์ เพราะทำให้สังคมปราศจากความผาสุก
คำพูดที่เกิดมาจากจิตที่มีเมตตา ต้องสามารถทำให้เขา พ้นไปจากความทุกข์ ไม่ต้องมีเวร ไม่ต้องมีภัย เป็นไปเพื่อความสร้างสรรค์ ไม่ใช่เป็นไปเพื่อการทำลาย หรือยุยงส่งเสริมให้เกิดการทะเลาะเบาะแว้ง ซุบซิบนินทาเราก็ไม่ใช้.....เท่านี้.....สังคมเราก็สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุข
.....ผู้กล้า ที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้มีปัญญา คือ ผู้ที่สามารถเอาชนะตนเองได้.....
มณี ปัทมะ ตารา
16 ตุลาคม 2547 11:53 น.
มณี ปัทมะ ตารา
หนทางกว้างก้าวไกล
ไม่ไร้ในจุดหมาย
ขอเพียงเคี่ยวกรำกาย
ทิ้งซากไว้เมื่อยังคง
เพียงพิศจิตบริสุทธิ์
เดินหน้ารุดจุดประสงค์
ธรรมะจะดำรง
คงถึงซึ่งความสมบูรณ์
สังคมปมเวียนวก
คนโกหกพกลมสูญ
ตามติดคิดก่อกูล
แห่งกิเลสสมเพชใจ
ก่อร่างวจีกรรม
ทำซ้ำซ้ำคลำซัดให้
ว่าตนเหนือผู้ใด
ใครทำได้นอกจากตน
ตามติดด้วยจิตแค้น
วาจาแน่นแค้นคลั่งค้น
ไม่คิดคนคือคน
เหนือกว่าตนไม่มีใคร
ใครเลยหรือจะสู้
แต่อดสูดูจิตไร้
ซึ่งความเมตตาใน
ทุกข์มนุษย์สุดสุดแล้ว
หยุดเถิดนะคนดี
ให้เป็นศรีวจีแก้ว
วาจาให้เพริศแพร้ว
เอื้อนเอ่ยแล้วแคล้วบ่วงมาร
หยุดเถิดนะคนดี
จักเป็นศรีสมัครสมาน
สังคมไม่ร้าวราน
จากความพาลของตนเอง
ขอธรรมะคุ้มครองคุรุผู้ประเสริฐ คุรุผู้เมตตาธรรมทุกท่าน
ขอธรรมะคุ้มครองสรรพสัตว์ทุกชีวิตในโลกมายามนุษย์นี้ด้วยเถิดหนา สวัสดี
มณี ปัทมะ ตารา
14 ตุลาคม 2547 10:50 น.
มณี ปัทมะ ตารา
ยกไพรีที่ดำรงคงตั้งไว้
นับมากมายหลายถ้วนล้วนหมื่นแสน
โห่คำรามก้องฟ้าท้ารุกแดน
ครอบครองแคว้นแหนหวงลวงฤทธิ์คุม
อันตัวข้าก็มีเพียงคนเดียว
จะเอาเรี่ยวเอาแรงแทงฆ่าซุ่ม
ต่อกรทัพกิเลสกล้าเมธาคุ้ม
คงต้องกุมซึ่งพ่ายแพ้แท้แน่นอน
แล้วไพรินกิเลสเศษผู้เลิศล้ำ
โรมรันค้ำนำชิงยิงดุจศร
จะควบคุมตามต้องการผลาญม้วยมรณ์
ข้าอาวรณ์ร้อนไม่อยู่สู้กับมัน
ธรณีลั่นสั่นสะเทือนเลื่อนพิภพ
ฝุ่นตลบกลบฟ้าดินสิ้นพลิกผัน
ความเศร้าหมองรุมล้อมตรอมสูญพลัน
คงถึงวันที่ข้าพบจบปราชัย
...คุรุกู้เชิ้ง...
รจเรขรจนารตนะ
รติระรพิรมรวิไร้
รำพันร่ายราวีราญรำรำไร
ร่นรบร้ายรณรงค์รัถยา
...มณี ปัทมะ ตารา...
ขอธรรมะคุ้มครองคุรุผู้ประเสริฐ คุรุผู้เมตตาธรรมทุกท่าน...คุรุกู้เชิ้ง...
หน้าส่วนตัว
1639
