14 ตุลาคม 2547 10:50 น.
มณี ปัทมะ ตารา
ยกไพรีที่ดำรงคงตั้งไว้
นับมากมายหลายถ้วนล้วนหมื่นแสน
โห่คำรามก้องฟ้าท้ารุกแดน
ครอบครองแคว้นแหนหวงลวงฤทธิ์คุม
อันตัวข้าก็มีเพียงคนเดียว
จะเอาเรี่ยวเอาแรงแทงฆ่าซุ่ม
ต่อกรทัพกิเลสกล้าเมธาคุ้ม
คงต้องกุมซึ่งพ่ายแพ้แท้แน่นอน
แล้วไพรินกิเลสเศษผู้เลิศล้ำ
โรมรันค้ำนำชิงยิงดุจศร
จะควบคุมตามต้องการผลาญม้วยมรณ์
ข้าอาวรณ์ร้อนไม่อยู่สู้กับมัน
ธรณีลั่นสั่นสะเทือนเลื่อนพิภพ
ฝุ่นตลบกลบฟ้าดินสิ้นพลิกผัน
ความเศร้าหมองรุมล้อมตรอมสูญพลัน
คงถึงวันที่ข้าพบจบปราชัย
...คุรุกู้เชิ้ง...
รจเรขรจนารตนะ
รติระรพิรมรวิไร้
รำพันร่ายราวีราญรำรำไร
ร่นรบร้ายรณรงค์รัถยา
...มณี ปัทมะ ตารา...
ขอธรรมะคุ้มครองคุรุผู้ประเสริฐ คุรุผู้เมตตาธรรมทุกท่าน...คุรุกู้เชิ้ง...
9 ตุลาคม 2547 10:15 น.
มณี ปัทมะ ตารา
โอ้อกเอ๋ยเจ้าอกมังกรน้อย
ลิ่วล่องลอยตามลมแรงกระแส
ผ่านพายุแรงแดดร้อนก่อนเปลี่ยนแปร
เพียรชะแง้เดินทางเดี่ยวไม่เปลี่ยวใจ
ฝ่าลมหนาวพายุฝนปนกระหน่ำ
แรงแดดซ้ำทรุดจนทนไม่ไหว
หลบหาเย็นเห็นชัดเกิดดับไป
ฤดีใฝ่ในหนทางที่ท้าทาย
พร้อมด้วยแรงแห่งสัจจาธิษฐาน
แม้นร้าวรานเพียงใดให้โหยหาย
รวมพลังแห่งแรงกล้าท้าบั้นปลาย
ไม่สิ้นลายสายทางแห่งมังกร
ทะยานพุ่งเจาะทะลุผ่านม่านเมฆ
หวังอาบเอกสุริยะประภัสสร
ให้ซึมซาบตลอดร่างดั่งอมร
ซึมแทรกซ้อนเกาะดวงหทัยแดน
เพียงหวังว่าวันแห่งสันติสุข
จะมาเยือนหมู่มนุษย์ที่ทุกข์แสน
หวังเพียงว่าจะสงบทั่วทุกแดน
เจาะทุกแคว้นมังกรสู้ด้วยหัวใจ
5 ตุลาคม 2547 10:42 น.
มณี ปัทมะ ตารา
มนุษย์สูงส่งตรงกำหนด
บัณฑิตพบหนทางสว่างไสว
ปุถุชนค้นทางต่างกันไป
ควรรู้ไว้อยู่ที่ใจกำหนดเอง
ดำรงซึ่งผู้กล้าหาญ
เดินทางญาณแห่งหลุดพ้น
กว้างใหญ่ภัยผจญ
มีสติรู้รอบตัว
หลุดหกอินทรีย์ทั่ว
นำเหตุแห่งสัจจธรรม
อนุตรมรรคให้ยึดเหนี่ยว
ข้ามทะเลอย่างมุ่งมั่น
ข้ามห้วงทุกข์สุขนิรันดร์
คารวะพลันผู้กล้าเดิน
กายใจสงบนิ่ง
ถ้วนทุกสิ่งภาพลวงตา
ดำรงซึ่งอิสระพา
หนุนประโยชน์สรรพธรรม
จิตใจให้ผ่องใส
อย่าวุ่นวายจนขุ่นมัว
ลดโลภออกจากตัว
หลีกให้พ้นพึงปล่อยวาง
อารมณ์ให้นิ่งเฉย
ล้วนก่อเกยถึงต้นธาร
สู่สายธาราสาน
มหามรรคจักจำเริญ
จากฟากฝั่งมหาสมุทรา
ผืนน้ำธารากว้างใหญ่
อีกฝั่งเห็นภูซ้อนซ่อนเหลือบไป
เทียมเมฆารำไร
สูงบังยอดบ้างห่างไกล
เหมือนฝันอยากข้ามไป
แค่อีกฝั่งของเขตน้ำน่านนที
ขอธรรมะคุ้มครองคุรุผู้ประเสริฐ คุรุผู้เมตตาธรรมทุกท่าน
ขอธรรมะคุ้มครองสรรพสัตว์ทุกชีวิตในโลกมายามนุษย์นี้ด้วยเถิดหนา สวัสดี
คุรุกู้เชิ้ง & มณี ปัทมะ ตารา
1 ตุลาคม 2547 23:42 น.
มณี ปัทมะ ตารา
มหัศจรรย์แห่งรักนี้เป็นพยาน
สถิตย์ ณ หทัยกลางซึ่งห้วงเหว
ธ เยือกเย็น ฤารุ่มร้อนดั่งไฟเปลว
ดุจองค์เอวแอบแนบชิดปลิดกายลา
แผ่วกระซิบแม้นไกลลิบให้ลุ่มหลง
ณ วังวนหวงห้วงเสน่หา
นานเท่านานรักไม่คลายหน่ายอุรา
แม้ตราบฟ้าสิ้นสลายมลายไป
เส้นสายใยใสสะอาดบริสุทธิ์
กรอเชื่อมจุดดุจปุยเงินยวงไหม
ลิ่วลอยริ้วพลิ้วรักษ์จักรหัวใจ
ดำรงไซร้ไร้กาลวารเวลา
อุบัติ ณ บริสุทธิ์สู่สุดยอด
พรั่งพรูพลอดออดอ้อนพรปริศนา
รังสรรค์เสียงเพียงบรรเลงเพลงศิวา
ดุจอุมาบริสุทธิ์แทรกซับภายใน
ดำรงซึ่งแสงฉายโชน ณ เบื้องหน้า
ส่องเจิดจ้าลำแนวตั้งรั้งไร้ไหว
กระแสหลากทบระนาบ ณ กลางใจ
สถิตย์ในสงบนิ่ง ณ แกนกลาง
อันใดซึ่งบริบูรณ์แห่งชีวิต
ธ สถิตย์เหนือนามบัญญัติอ้าง
อุดมด้วยมหัศจรรย์นฤพางค์
ราคะล้างไร้จริตกำหนัดใน
ตราบสูญดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร
สู่สูงสุดโลกหล้า ณ แห่งไหน
หยั่งลงลึกรากรักประจักษ์ใจ
ปรัชญาไขบริสุทธิ์รักมหัศจรรย์
พระจันทร์ยิ้ม + มณี ปัทมะ ตารา
ขอธรรมะคุ้มครองคุรุผู้ประเสริฐ คุรุผู้เมตตาธรรม...คุรุแห่งมณี
..........
รักเสมือนห้วงสมุทรสุดไสว
ระริ้วไประหว่างฝั่งวิญญาณสอง
ไร้พันธะไร้ราคะไร้ครอบครอง
ดังครรลองแห่งธรรมจรรยา
จงเติมถ้วยของกันให้ปลาบปลื้ม
แต่อย่าดื่มถ้วยด้วยกันอาจพลันหมอง
ร่วมร่ายรำบันเทิงร้องคล้องจอง
ร่างทั้งสองอิสระกันฉันแลเธอ
ดุจสายพิณดีดดิ้นพลิ้วไหว
ต่างเส้นสายขนานไป่ประสานเสียง
ร่วมทำนองสอดคล้องพร้อมเพรียง
บรรเลงเสียงรวมหนึ่งซึ้งตรึงใจ
มอบดวงใจแต่มิใช่แด่ฝ่ายหนึ่ง
ใคร่คำนึงถึงสัจธรรมหนา
สรรพสิ่งล้วนไม่คงอยู่คู่เวลา
ใดๆหนา...เกิดขึ้นตั้งอยู่สลายไป
บริสุทธิ์แห่งรัก...
ขอมอบให้คุณมณีและเพื่อนๆทุกท่านครับ
จาก : พระจันทร์ยิ้ม
30 กันยายน 2547 00:14 น.
มณี ปัทมะ ตารา
ฝ่าพายุคลื่นซัดโหมกระหน่ำ
หนาวเย็นซ้ำต้านฝ่าคงไม่ไหว
รวมแรงลมเสียงคลื่นเซาะส่งภายใน
ตลอดใจตลอดร่างจางเศร้าตรม
ธรรมชาติหาได้สุดตรงขอบฟ้า
ธรรมดาจิตมนุษย์สุดตรงไหน
กี่ล้านคนหยั่งลึกอมฤตใน
หยดสุดท้ายหยดพุทธะสักกี่คน
ธรรมะพุทธหาได้สุดตรงขอบฟ้า
แห่งโลกาที่ตัดขอบเส้นรอบสี
มีมนุษย์ ณ แห่งไหนธรรมะมี
เขียวขจีใบดอกผลหนมรรคา
หากเลือกได้ฉันอยากเป็นเช่นอากาศ
ลอยดาระดาษไร้ขอบเขตแห่งเวหา
ไม่ติดแม้เส้นรอบตัดท้องฟ้า
แห่งโลกาที่ตัดขอบเส้นรอบวง
ขอธรรมะคุ้มครองคุรุผู้ประเสริฐ คุรุผู้เมตตาธรรมทุกท่าน
ขอธรรมะคุ้มครองสรรพสัตว์ทุกชีวิตในโลกมายามนุษย์นี้ด้วยเถิดหนา สวัสดี
มณี ปัทมะ ตารา
หน้าส่วนตัว
1485
