28 ตุลาคม 2545 00:44 น.
มณฑาทิพย์ พรสุขศิริ
ฉันลงโทษตัวเองด้วยน้ำตา..
เผื่อรักที่มีมาจะไม่สูญหาย
เมื่อเธอลงโทษกันด้วยหัวใจ
มันทำให้ฉันสำนึกได้..ถึงใจเธอ
ขอโทษเป็นพันครั้งคงไม่พอ..
คนผิดอย่างฉันเริ่มทดท้อ..น้ำตาเอ่อ
อภัยให้สักครั้ง..เถอะนะเธอ
สำนึกแล้วว่าการไม่พบเจอ..ทำเอาฉันคลั่งเพ้อ..ทรมาน
15 ตุลาคม 2545 01:59 น.
มณฑาทิพย์ พรสุขศิริ
ภาพที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง..
เธอกับเขายืนเคียงชิดใกล้
สบสายตาเหมือนสื่อหาหัวใจ
โดยที่ฉันยืนเปล่าไร้..โหยไห้ลำพัง
มันตำตา..เข่นฆ่าหัวใจ
ถูกเธอทำร้ายเหมือนดอกไม้ไร้คุณค่า
ฉันเจ็บฉันขมเพราะรักที่ชื่นชมมาจากลา
เมื่อรักถูกยื้อไปต่อหน้า ฉันก็หาญกล้าที่จะไป..
7 ตุลาคม 2545 00:59 น.
มณฑาทิพย์ พรสุขศิริ
ฉันไม่ได้มีมนต์วิเศษเสกสรร
ความรักที่เปลี่ยนผัน ได้แค่มองมันจากไปช้าๆ
เป็นแค่ผู้หญิงหนึ่งคนธรรมดา...
จึงทำได้แค่รินน้ำตา..เมื่อเธอบอกว่าจะจากไป
ฉันไม่ได้มีมนต์วิเศษอะไรเลย..
ที่จะทำให้คนคุ้นเคย กลับมาใหม่
เพียงผู้หญิงธรรมดา ที่เธอชินชาในหัวใจ
และบอกเลิกกันง่ายๆ ทำให้ฉันร้องไห้กลางฝนพรำ....
หน้าส่วนตัว
445
