1 กรกฎาคม 2547 02:23 น.
ม.ปณิธาน
อยากเป็นเหมือนก่อนนั้น.................นานมา
ทุกที่ทุกเวลา..................................ล่วงรู้
ยามสุขสนุกทุกครา..........................เคยเอ่ย บอกกัน
ยามทุกข์เคยเป็นผู้..........................ผ่อนให้บรรเทา
อยากเป็นเหมือนก่อนนั้น
ทุกคืนวันล่วงรู้ความ
สุขเคยเอ่ยทุกยาม
ทุกข์เคยผ่อนร้อนบรรเทา
เคยถามยามเธออยู่
เคยรับรู้เมื่อเธอเหงา
เคยเป็นเหมือนเช่นเงา
ไม่เคยขัดข้องเคืองกัน
เคยคุยคุ้นเคยสนิท
เคยใกล้ชิดชอบชวนฝัน
เคยวอนก่อนนอนทุกวัน
ไม่เคยหน่ายหายห่างไป
เคยล้อเล่นกันมา
เคยสัญญายังจำไว้
เคยห่วงหาอาลัย
เคยคิดว่าวันหน้าดี
แต่แล้วต้องกลายกลับ
ลางเลือนลับในวันนี้
ทุกเรื่องที่เคยมี
ไม่เป็นเหมือนก่อนเคยมา.
1 กรกฎาคม 2547 01:39 น.
ม.ปณิธาน
สัมผัสรอย...ที่เธอเคย...สัมผัสไว้
ซึมซับไปกับใจที่ใฝ่ถึง
กอดแนบกายให้หายคลายคะนึง
คลายคิดถึงห่วงหาอาวรณ์ลง
สัมผัสรอย...เธอทิ้งไว้...อย่างไร้ค่า
ยังเก็บมาแนบใจไม่ลืมหลง
แม้ตัวเธอห่างหายลายรอยคง
อยู่ยืนยงตรงนี้ไม่มีจาง
เหมือนรอยรักที่ฉันนั้นมีให้
ฝากรอยใจผ่านตาแทนหน้าต่าง
หากมองมาคงเห็นเป็นรอยทาง
ไม่เคยร้างรารักยังภักดี.
1 กรกฎาคม 2547 01:38 น.
ม.ปณิธาน
เธอคิดถึงใครอยู่...อยากรู้นัก
เมื่อเธอพักใจวางห่างจากเขา
เหมือนขาดแสงส่องทางร้างราเงา
เหลือเพียงเราคอยปลอบตอบคำเธอ
เธอคงเหงาเศร้าทุกข์ทั้งโศกศัลย์
กับคืนวันเปล่าเปลี่ยวเดียวดายเสมอ
อยากให้รู้อยู่ว่าใครยังใกล้เธอ
คอยพร่ำเพ้อห่วงหาอาวรณ์กัน
ฉันคิดถึงเธออยู่...จะรู้ไหม
ทั้งหัวใจจดจ่อต่อเธอเท่านั้น
จะคอยเป็นเช่นแสงส่องทางพลัน
ให้เธอผันผ่านทุกข์รุกรานใจ.
1 กรกฎาคม 2547 01:33 น.
ม.ปณิธาน
อย่าท้อถอย...ท้อแท้...อย่างแพ้พ่าย
แม้เรื่องร้าย...ผ่านมา...เหมือนห่าฝน
ยังมีเพื่อน...คอยอยู่...สู้อดทน
ฝ่าฟันจน...พ้นผ่าน...ไม่นานเกินรอ
กำลังใจ...จากเพื่อน...เตือนให้สู้
ขอให้รู้...เริ่มใหม่...อย่าได้ย่อ
ทำทุกอย่าง...สร้างค่า...เวลายังพอ
เพียงแค่ขอ...ให้คิด...อย่าปิดทาง
แม้เมฆฝน...มืดมิด...ปิดปลายฟ้า
ยังเคลื่อนครา...ลาไป...กลับใสสว่าง
เหมือนความหวัง...ครั้งใหม่...ไม่เลือนลาง
นำสู่ทาง...ที่หวัง...ดังตั้งใจ.
29 มิถุนายน 2547 03:08 น.
ม.ปณิธาน
เดินป่าฝ่าดงลึก
ไม่เคยนึกย่อท้อทน
มุ่งสู่ภูเบื้องบน
ถึงจุดหมายที่ปลายทาง
เดินผ่านริมรางธาร
ข้ามสะพานที่ทอดขวาง
หินซ้อนซ่อนจัดวาง
กลางสายน้ำวารีริน
เดินลอดขอนไม้ล้ม
ต่างต้องก้มเกือบติดดิน
แว่วเสียงป่ายลยิน
กิ่งไม้หักเหมือนทักทาย
เดินข้ามขอนไม้พาด
เอนลงลาดรับแดดฉาย
ไม้ใหญ่ยืนเรียงราย
เหมือนรอรับกับตะวัน
เดินผ่านป่าหญ้าคา
ลมพัดมาพาหนาวพลัน
ยอดหญ้าโอนอ่อนอัน
เอนเอียงซ้ำตามลมพา
เดินขึ้นเนินมรณะ
หยุดชั่วขณะ ณ เชิงผา
หันมองย้อนลงมา
ลาเบื้องล่างสู่ลานสน.
หน้าส่วนตัว
777
