9 กุมภาพันธ์ 2546 08:44 น.
ภูเก็ต
ฉันคนเดียวเท่านั้นเป็นฝ่ายผิด...
มัวแต่คิดผยองหยิ่งน่าหมั่นไส้....
ไม่เคยสนแม้เธอคิดแบบจริงใจ...
เมื่อจะสายก็แอบมองเธอทุกวัน....
ไม่กี่วันแล้วน่ะแล้วสิน่ะเธอจะไป....
วินาทีค่าเท่าไรก็เหมือนสั้น....
ฉันจะทำสิ่งใดให้เธอกัน...
ให้มีค่าและสำคัญอย่างที่เธอให้มา...
ต่อจากนี้ฉันเหลือเพียงความว่างเปล่า....
มีความเหงาเท่านั้นที่จะได้....
ไม่มีแล้วรอยยิ้มแห่งความสดใส.....
จะบันทึกไว้ในภาพของวันวาน.....
7 กุมภาพันธ์ 2546 08:43 น.
ภูเก็ต
เศษแก้ว...นั้นบาดคม
เศษอารมณ์....นั้นบาดใจ
รักเธอ....มากแค่ไหน
ก็บาดใจ...มากแค่นั้น
ครั้งนั้นเจ็บ....มากแค่ไหน
เจ็บใจ....แค่นี้เท่ากัน
ทุกสิ่ง...ที่ทำกับฉัน
สักวัน...อยากให้เธอรู้
4 กุมภาพันธ์ 2546 10:08 น.
ภูเก็ต
รู้ตัวบ้างไหมคนดี....
รอยยิ้มที่เธอมีมันล้ำค่า....
ผมคนหนึ่งที่เฝ้ามองเธอทุกครา....
อยากให้เธอรับรู้ว่าผมจริงใจ....
อยากเป็นใครคนหนึ่งคอยดูแล.....
จะคอยปลอบคอยแคร์เมื่อแพ้พ่าย....
อยากจะอยู่เป็นมิตรชิดเคียงกาย....
แต่...ขี้อาย...จึงได้แค่ฝันทั้งปี........
3 กุมภาพันธ์ 2546 09:27 น.
ภูเก็ต
ค่าเธอนั้นเปรียบเป็นหงษ์สูงส่งนัก.......
ค่าของมันใครรู้จักชักหวั่นไหว.....
แล้วเธอจะมาชายตาดูทำไม.....
ใครจะมาปันใจให้กับกา......
เพราะกานั้นค่าของมันช่างด้อยนัก......
ยิ่งมาเป็นกาปีกหักยิ่งต้องหมอง.....
หวังให้หงษ์มาช่วยมาประคอง.....
แล้วทำไมถึงไม่มองดูตัวเอง.......
1 กุมภาพันธ์ 2546 11:45 น.
ภูเก็ต
เป็นแค่กาหวังอาจเอื้อมไปคว้าหงษ์.....
เราก็คงไม่มีค่าไร้ความหมาย.....
คงไม่มีคำที่จะมาบรรยาย...
เพราะสุดท้ายถึงยังไงก็แค่...กา.....
หน้าส่วนตัว
970
